'Dirty business'

 

Van 'F*ck it' en 'Dirty business' naar 'ik kan dit'. 

De dagen waaieren en gaan in 'a blink of an eye' voorbij. Mijn 'tranisitie' (lees: overgang) vergezeld me al die dagen. Ik merk dat ik schrik van mijn beeld in de ramen, op beeld en in de spiegel. Het is niet meer wat het was. Vele kilo's rijker, hoe voordelig ik mezelf ook probeer vast te leggen 'op/in' mijn mood-indicators (lees: selfies). En ik merk ook dat er een vermoeidheid optreedt van me daar nog heel druk om te maken. Dus toch een 'f*ck it'. 

Het is een 'dirty business' die overgang. Daar bedoel ik mee, dat wanneer je je merkt dat die tijd van hormonen-wat-doen-jullie-toch-met-me het verre van glamorous is en standje 'omarmen' nog lang niet is bereikt. Het is nog een vechten tegen, het nog niet snappen en zeker een nog niet ok-zijn met mijn nieuwe zelf. Twee jaar geleden was alles nog anders, zeker mijn fysieke verschijning. En oké, ook toen had ik mijn hick-ups en mind-fucks - maar dit is toch andere koek.

Toch is er sprake van een bepaalde metaal-moeheid. Ik wil niet meer...ik wil me niet meer druk maken over hoe ik op anderen overkom - geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken over mijn gewicht - kom op, geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken hoe anderen over me denken - kom op, ik weet wat ik waar ben, wat en hoe de goe-gemeente ook over me denkt. Dus toch wat 'f*ck it's'. 

Ik zit tegenover de 'tranisitie-expert-mevrouw' en deel haar mijn gedachten, mijn klachten en krachten. Ze glimlacht. 'Dat hoor ik vaker. Vrouwen zijn het moe...zijn er klaar mee, met druk te maken over wat of hoe anderen denken. Of klaar mee druk te maken of ze nog wel in maatje 36 passen. Ze willen zich oké voelen met wie ze zijn, hoe ze zijn en hoe ze eruit zien. Een shift in prioriteiten. Heel gezond. Kennelijk doet de overgang dat met ons." Ik kijk mijn 'transitie-expert-mevrouw' aan en zucht. Dit is dus heel normaal - en dus realiseer ik me - ik kan dit. Ik kan dit. Wij, vrouwen, kunnen dit. 

In de woorden van Glennon Doyle (google haar!) "We can do hard things!'

Dus 'hop', weer een selfie, waarin de extra kilo's niet direct zichtbaar zijn en zowel 'I don't give a f*ck!'

(En we gaan er schoon en vol in - welkom!)...'F*ck it'...

 ...is de tekst die ik de laatste tijd het  meest bezig. Na een lange periode van herstel, waarvan ik pas vele tijd nadien bewust werd dat het herstel betrof, zit ik in een nieuwe ontwikkeling. Of beter gezegd een nieuwe fase. Eén gevoed door hormonen die zich in het wilde weg voortbewegen met alle gevolgen, intern en extern, van dien. En waar ik in mijn herstel een beetje begon door te krijgen wat wel (helpend is) en wat niet, verkeer ik nu in opperste staat van niet weten en ook, heel eerlijk, een redelijke dosis wanhoop. Want wat NU? Wat is nu helpend en wat niet. 

Een begin van een nieuwe reis om mijn nieuwe zelf te leren kennen. Een begin van er middenin zitten en de weg van relativering niet te voelen. Want ' middenin'. En heel eerlijk, ik ben het wel een beetje zat. Hoezo dit nu? Tuurlijk, dit overkomt de meeste vrouwen...sterker nog, alle vrouwen. Maar nergens vind ik 'live' of online gelijkgestemden dan wel vrouwen die daar heel open en bloot over zijn. En dan alweer hoezo? Want dit overkomt toch alle vrouwen op deze aardkloot? 

Tuurlijk vind ik her en der wat snippets aan ervaringen en informatie - maar allemaal heel 'glamorous' gebracht met kreten als 'omarm het' of 'mooi oud worden' - in die trant. Maar zo voelt het voor mij helemaal niet. Ik voel me als een leerling op zoek naar aanknopingspunten om dit circus te doorgronden, maar ik vang steeds bot als ik verder browse of lees. Hoezo? 

Waar ik ben? Nou 'F*ck it', omschrijft het toch het beste. Aankomen, geen maatje 36 meer, 'f*ck it'. Tranen om niets, so what, 'f*ck it'. Weer opnieuw in herstel/ontwikkeling, my ass, 'f*ck it'. Ik wil het niet omarmen, ik wil er met heel mijn hart, scheit aan hebben. Ik ben 47 jaar, oprecht in de bloei van mijn (werkzame) leven en ik heb geen zin om verstoord te raken door wat hormonen die een eigen feestje hebben georganiseerd en mij ongevraagd hebben uitgenodigd.

Okay, laat ik het anders zeggen. Ik wil kunnen zijn met alles wat er is en me niet meer en weer druk hoeven maken om mijn gewicht, mijn tranen of middenin mijn niet weten zitten. Ik wil kunnen zeggen, dit is het - hier moet u, jullie en ik het meedoen. En deze fase is er één die bij in ieder geval de helft van de wereldbevolking hoort, so deal with it. En dat zeg ik allemaal vooral tegen mezelf. Zucht. Vooral tegen mezelf. 'F*ck it!'