Een dierbare vriend zegt regelmatig over en tegen me "Joh, jij bent zo'n hippie die het liefst met iedereen alle dagen de hele dag bloemen in de wei wilt plukken." Goh, wat zou dat toch geweldig zijn als dat de wereld draaiend zou houden…en misschien is dat ook wel zo. Mij mag af en toe naïviteit verweten worden, want zo heet idealisme tegenwoordig, maar het is net zo naïef en zelfs gevaarlijk naïef om te denken dat je toch niets kunt veranderen en dus dan maar niets doet en ondertussen met cynische opmerkingen en teksten rondstrooit. Dan verandert zeker niets (ten goede).
Alles - alles wat we doen, de systemen, procedures en processen - alles is door ons bedacht. Het is dus helemaal niet naïef te vinden en te bedenken dat je alles echt alles kunt veranderen, kunt verbeteren of zelfs helemaal 'from scratch' opnieuw kunt beginnen. "We know better, so why not do better" (naar quote van Maya Angelou). Wat ‘ons’ tegenhoudt is angst, angst voor alles en bij degenen die nu aan de touwtjes trekken - angst om macht, geld en controle te verliezen. Dat we ‘in process’ de wereld verliezen is blijkbaar daaraan ondergeschikt.
Ik geloof in een betere en mooiere wereld. Sterker nog, deze wereld ontvouwt zich iedere dag voor mijn ogen. De mensen die plekken waar ze zijn schoner achterlaten dan ze ze aantroffen (KLEAN), individuen die hun bedrijf op een eerlijke manier vormgeven (Lovechock), de kennis die mensen online delen, het groeiende verzet tegen giganten als Monsanto en de groter wordende behoefte aan anders. Anders is de behoefte aan een toekomst die uitzicht biedt op een echte toekomst.
Nee, ik ben niet naïef, ik ben hoopvol. Ooit interpreteerde ik de uitspraak ‘No hope, no future’ als ‘er is geen hoop, geen toekomst – er is alleen nu.’ Maar nu interpreteer ik hem, ‘zonder hoop geen uitzicht op een toekomst’. En ja, in mijn toekomst zijn de zelfvernietigende systemen niet meer...
...en plukken we allemaal alle dagen bloemen in de wei tenzij je hobby boomhutten bouwen is.
