zaterdag 8 oktober 2022

'Dirty business'

 


Van 'F*ck it' en 'Dirty business' naar 'ik kan dit'. 

De dagen waaieren en gaan in 'a blink of an eye' voorbij. Mijn 'tranisitie' (lees: overgang) vergezeld me al die dagen. Ik merk dat ik schrik van mijn beeld in de ramen, op beeld en in de spiegel. Het is niet meer wat het was. Vele kilo's rijker, hoe voordelig ik mezelf ook probeer vast te leggen 'op/in' mijn mood-indicators (lees: selfies). En ik merk ook dat er een vermoeidheid optreedt van me daar nog heel druk om te maken. Dus toch een 'f*ck it'. 

Het is een 'dirty business' die overgang. Daar bedoel ik mee, dat wanneer je je merkt dat die tijd van hormonen-wat-doen-jullie-toch-met-me het verre van glamorous is en standje 'omarmen' nog lang niet is bereikt. Het is nog een vechten tegen, het nog niet snappen en zeker een nog niet ok-zijn met mijn nieuwe zelf. Twee jaar geleden was alles nog anders, zeker mijn fysieke verschijning. En oké, ook toen had ik mijn hick-ups en mind-fucks - maar dit is toch andere koek.

Toch is er sprake van een bepaalde metaal-moeheid. Ik wil niet meer...ik wil me niet meer druk maken over hoe ik op anderen overkom - geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken over mijn gewicht - kom op, geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken hoe anderen over me denken - kom op, ik weet wat ik waar ben, wat en hoe de goe-gemeente ook over me denkt. Dus toch wat 'f*ck it's'. 

Ik zit tegenover de 'tranisitie-expert-mevrouw' en deel haar mijn gedachten, mijn klachten en krachten. Ze glimlacht. 'Dat hoor ik vaker. Vrouwen zijn het moe...zijn er klaar mee, met druk te maken over wat of hoe anderen denken. Of klaar mee druk te maken of ze nog wel in maatje 36 passen. Ze willen zich oké voelen met wie ze zijn, hoe ze zijn en hoe ze eruit zien. Een shift in prioriteiten. Heel gezond. Kennelijk doet de overgang dat met ons." Ik kijk mijn 'transitie-expert-mevrouw' aan en zucht. Dit is dus heel normaal - en dus realiseer ik me - ik kan dit. Ik kan dit. Wij, vrouwen, kunnen dit. 

In de woorden van Glennon Doyle (google haar!) "We can do hard things!'

Dus 'hop', weer een selfie, waarin de extra kilo's niet direct zichtbaar zijn en zowel 'I don't give a f*ck!'

zaterdag 6 augustus 2022

(En we gaan er schoon en vol in - welkom!)...'F*ck it'...

 ...is de tekst die ik de laatste tijd het  meest bezig. Na een lange periode van herstel, waarvan ik pas vele tijd nadien bewust werd dat het herstel betrof, zit ik in een nieuwe ontwikkeling. Of beter gezegd een nieuwe fase. Eén gevoed door hormonen die zich in het wilde weg voortbewegen met alle gevolgen, intern en extern, van dien. En waar ik in mijn herstel een beetje begon door te krijgen wat wel (helpend is) en wat niet, verkeer ik nu in opperste staat van niet weten en ook, heel eerlijk, een redelijke dosis wanhoop. Want wat NU? Wat is nu helpend en wat niet. 

Een begin van een nieuwe reis om mijn nieuwe zelf te leren kennen. Een begin van er middenin zitten en de weg van relativering niet te voelen. Want ' middenin'. En heel eerlijk, ik ben het wel een beetje zat. Hoezo dit nu? Tuurlijk, dit overkomt de meeste vrouwen...sterker nog, alle vrouwen. Maar nergens vind ik 'live' of online gelijkgestemden dan wel vrouwen die daar heel open en bloot over zijn. En dan alweer hoezo? Want dit overkomt toch alle vrouwen op deze aardkloot? 

Tuurlijk vind ik her en der wat snippets aan ervaringen en informatie - maar allemaal heel 'glamorous' gebracht met kreten als 'omarm het' of 'mooi oud worden' - in die trant. Maar zo voelt het voor mij helemaal niet. Ik voel me als een leerling op zoek naar aanknopingspunten om dit circus te doorgronden, maar ik vang steeds bot als ik verder browse of lees. Hoezo? 

Waar ik ben? Nou 'F*ck it', omschrijft het toch het beste. Aankomen, geen maatje 36 meer, 'f*ck it'. Tranen om niets, so what, 'f*ck it'. Weer opnieuw in herstel/ontwikkeling, my ass, 'f*ck it'. Ik wil het niet omarmen, ik wil er met heel mijn hart, scheit aan hebben. Ik ben 47 jaar, oprecht in de bloei van mijn (werkzame) leven en ik heb geen zin om verstoord te raken door wat hormonen die een eigen feestje hebben georganiseerd en mij ongevraagd hebben uitgenodigd.

Okay, laat ik het anders zeggen. Ik wil kunnen zijn met alles wat er is en me niet meer en weer druk hoeven maken om mijn gewicht, mijn tranen of middenin mijn niet weten zitten. Ik wil kunnen zeggen, dit is het - hier moet u, jullie en ik het meedoen. En deze fase is er één die bij in ieder geval de helft van de wereldbevolking hoort, so deal with it. En dat zeg ik allemaal vooral tegen mezelf. Zucht. Vooral tegen mezelf. 'F*ck it!'

dinsdag 20 maart 2018

MoederAltaar 2013 – 2018


5 jaar MoederAltaar

Vijf jaar geleden deelde ik hier mijn MoederAltaar. Mijn 'eerbetoon' aan de niet-moeder in mij. Een stuk dat nog steeds gelezen wordt. Een onderwerp dat veel kan losmaken en ook losmaakte. Want het is niet voor iedereen een keuze. En voor wie het wel een keuze is, wordt ook dat vaak niet begrepen.

Op verzoek heb ik mijn MoederAltaar vijf jaar geleden vertaald voor het Childless by Choice-project. En daarna volgende meerdere stukken en artikelen. Hier en op andere plekken. In het Nederlands en Engels. Nog steeds is niet-moederschap een kwetsbaar onderwerp. Reden genoeg om vijf jaar MoederAltaar te 'vieren'. En meerdere reposts zullen ongetwijfeld volgen.

Het is nodig. Het verdient het.

//




MoederAltaar (up-dated)

Ik richt nog steeds her en der kleine altaartjes op, voor de vrouw in mij die geen moeder wordt (van een kind van vlees en bloed). Mijn keuze. Iedere dag maak ik een knikje naar die keuze en naar de vrouw die ik ben en de niet-moeder in mij. En ik tast af, voelt deze keuze nog goed, klopt het met waar ik ben, waar ik naar toe ga?

De keuze is gemaakt gedurende mijn relatie met mijn ex-man. Nu nog, als ik hem zie, hij die onlosmakelijk verbonden is met mijn keuze – dan voel ik nog steeds een ‘ja’. Ik word niet op een dag wakker met spijt om het hem of mezelf vervolgens kwalijk te nemen. Dan zou ik ons en ons leven samen tekort doen.

Iedere dag, nog steeds (alleen of niet) maak ik opnieuw mijn keuze – hoewel dat 5 jaar geleden anders begon te voelen. Niet meer alleen als een keuze. Vijf jaar geleden veranderde het in een ‘weten dat het nu echt niet meer gaat gebeuren omdat ik toen 38 jaar was en ik mezelf te oud vond en vind (respect aan alle 38-jarige en ouder ‘new mums’ en ‘mums-to-be’) om kinderen te krijgen'.

Dat is anders wakker worden. En na een verlies van een mooi leven in onze omgeving vijf jaar geleden, kwam dat besef keihard binnen. 
Ik vertel dit - opnieuw - want ik wil dat vrouwen dit lezen. Het is belangrijk. Moeder worden is (een keuze) voor de rest van je leven, maar niet moeder worden is dat ook. Spijt daarvan is een te dure prijs – 'either way'.

Dus richt ik kleine altaartjes op, nog steeds, ook hier en dit verhaal is er één van, voor de vrouw in mij én in andere vrouwen die geen moeder worden. Ik draag en baar geen fysiek leven – ik draag en baar wel een heel ander leven: letters die woorden vormen, woorden die zinnen worden, zinnen die uitmonden in een verhaal, relaas, betoog of gedicht.


Er is iets anders dat vanuit mij nog steeds en hier opnieuw het daglicht zoekt en het leven vindt. Mijn altijd schrijven is daarom, realiseer ik me nu, een altaar voor de vrouw die continu draagt en baart – hier en elders sinds heel lang. En dat dragen en baren is aan geen moment, tijd of leeftijd gebonden. Goddank.

donderdag 21 januari 2016

'Doin' it for the Kids'; celebrating 'MotherAltar' #StoriesofmyLife (up-dated)

Two years ago I finished translating 'MoederAltaar'/'MotherAltar'. This piece changed my life. It was published on website/blog dedicated to the subject 'Childless by Choice' and it triggered me to write more about it. All part of my 'Not a Mother-mindfulness', as I call it. Today I share another piece on the matter that I wrote for the website Offbeatfamily.com, but in the end never saw the light of digital day. Even though my private situation has changed (not married anymore), my views on the matter haven't. And in the end, no matter the choice, we're all doin' it for the kids.

'Doin' it for the kids!'

What makes an offbeat family offbeat? The number of kids, the way of raising the kids, having gay parents, taking care of adopted children, foster children, being a single parent or being a family of two: husband and wife? In our case it is being a family of two, my husband and myself. Pretty offbeat these days – because having children (I prefer ‘becoming parents’) is far more normal than not and far more accepted. Childless by choice is the offbeat family-form of 2014 if you ask me. The reason for this opinion is the fact childless by choice-men and –women are often asked why and even more often judged by it (and not always in a positive way). It is more of a challenge for me to defend (I prefer 'explain' but it sometimes feels like 'defend' (or is it me?) my choice than it is for a parent.

To give you an idea, here are some of the remarks that I get: “Really, are you childless by choice? But why are you a woman then?” – Really? – Yes, really. And it was a woman stating this. Really? Yes, really. Another one, “If you don’t give birth than you aren’t a real woman.” Yes, really and again a woman. Comments like, ‘selfish', 'not natural', 'not normal', 'why else be woman (maybe because I’m born this way?)’ are often the rule rather than the exception. So the offbeat family isn’t a family with gay parents of different cultures and nationalities, with children of their own, adopted and foster – no it is the man and woman – married (or not) – who've choosen not to become parents.



Not many people relate to the choice I made, but apparently they let themselves ‘not like and sometimes even hate what they don’t understand’. My choice is made with love, from love and for love. I am convinced that because there are men and women like my husband and myself that other men and women CAN have kids. 

Why? 

Because it takes a whole village to raise a child. If a mother is short of hands, or a father, we can help. We live in your village. We can babysit your children. Because we live in the same village. We, along with you, keep an eye on your children while they’re playing outside. We live besides you in the same village. And if you’re temporarily unable to take care of your child no matter the circumstances, we can step in and we will step in – for as long as it is necessary. We live in your village.

We, as childless adults, know that we don’t know what it is like to be fulltime parents to childeren of our own. But we empathize with the difficult job it can be, the work it takes and with a lot of what comes along with being a parent. It can be overwhelming as it can be magical. But for the moments that it is overwhelming and maybe even a little too much, know that there are people like us to who you can come to for support. We live in your village, we live in the village where your children live. Nurture us, embrace us – let's embrace each other, we all need each other. Let’s do this...
...for the kids!

donderdag 13 februari 2014

Hier is mijn waarom@MoederAltaar#Altar.for.Life (up-dated)

Deze week staat in teken van het engelse tweelingzusje van mijn MoederAltaar, 'MotherAltar'. Daarvan is afgelopen maandag een deel geplaatst op het blog van het 'Childless by Choice'-project. In de UP-DATed..ed..ed..ED versie van 'MotherAltar', heb ik antwoord gegeven op 'why'- in het engels. Deze extra notitie ontbreekt bij mijn eerste 'MotherAltar', MoederAltaar dus. Daarom hier andersom de vertaling van het engels naar het nederlands van mijn antwoord op de vraag waarom.

...waarom ik gekozen heb om geen kinderen te krijgen, vroeg iemand mij. Hier is mijn waarom.

Voordat ik mijn lief C. ontmoette, had ik nooit echt goed nagedacht en doorvoeld over 'wel of geen kinderen'. Dat wil zeggen, voordat ik mijn lief ontmoette dacht ik dat ik natuurlijk moeder zou worden - zoals iedere vrouw (ja, dat dacht ik echt). Het eerste wat mijn lief aan het begin van onze relatie articuleerde was dat hij geen vader wilde worden, "Luister, voordat we verder gaan moet je weten dat ik geen kinderwens heb. Ik wil dat je dat hier en nu weet."

We hebben er samen veel en lang over gesproken. Op dat moment wist ik voor mezelf niet goed of ik kinderen wilde en dus ook niet of ik geen kinderen wilde. Als je niet weet of het een 'ja' is, weet je ook niet of het een 'nee' is. Dat moest ik voor mezelf nog ontdekken. En dat moest ik alleen doen. Ik verbrak onze relatie....tot twee keer aan toe.

Na heel veel nadenken, doorvoelen en stil zijn, kwam ik tot mijn conclusie: ik wil alleen kinderen met de liefde van mijn leven. Lief C. dat wist ik vrijwel meteen, die zo duidelijk was in zijn 'geen kinderwens' was en is de liefde van mijn leven. Na die conclusie volgde als vanzelf de vraag, wat vind ik belangrijker? - Moeder worden of mijn leven delen met de liefde van mijn leven, lief C?

Het antwoord op die zo 'levensbelangrijke' vraag was toen en is nog steeds, mijn leven delen met de liefde van mijn leven (ik heb letterlijk op die vraag 'stil'gezeten - 'it was a hell of a (silent) ride). De vraag die ik mezelf stelde heb ik niet lichtelijk opgevat en de uiteindelijke keuze heb ik niet in 'a hartbeat' gemaakt. Tot op dit moment is het nog steeds belangrijk voor mij en voor ons, dat ik me ieder moment goed voel bij deze keuze. Ik ben me tot in de kleinste vezel van mijn lijf, hart en ziel bewust dat 'moeder worden een keuze is voor de rest van je leven en dat 'niet-moeder' worden een keuze is voor de rest van mijn leven.'


Beeld: gevonden op seedsofblessings.blogspot.com

Dankbaar
Had ik al ergens gezegd dat ik dankbaar ben dat ik überhaupt deze keuze heb kunnen maken? - Nee? Laat ik dat dan hier en nu zeggen - ik ben ontzettend dankbaar, hoe moeilijk het jaren geleden ook was (de wanhoop, de misselijkheid - verdriet ook - de vertwijfeling), dat ik die keuze heb kunnen en mogen maken. Want voor sommige vrouwen én mannen geldt dat ze geen kinderen krijgen of hebben gekregen - daar niet voor hebben kunnen kiezen. Ik ben niet alleen dankbaar, ik ben bevoorrecht. Dat ben ik.

dinsdag 11 februari 2014

'Not a Mother' Mindfulness by Childless.by.Choice-project (up-dated)

Eind december heb ik de engelse vertaling van MoederAltaar, 'MotherAltar', op dit blog geplaatst. Niet heel lang daarna kwam ik in contact met Laura S. Scott. Zij is in Amerika al een aantal jaar geleden begonnen en nog steeds bezig met het project 'Childless by Choice'. Dit project omvat een boek 'Two is enough', een documentaire, een website en een bijhorend blog. Daarnaast heeft ze in het kader van dit project een enquete gehouden onder 'childless couples' in VS en Canada.

Met haar project gaat ze op onderzoek uit naar waarom mensen kiezen voor kinderloosheid en naar het proces achter die keuze. Het project is gegroeid tot een 'plek'  waar ook aandacht is voor mensen wie het niet lukt om kinderen te krijgen. Een tijdloos-project dat nooit stopt, als je het mij vraagt. Iedere tijd kent eigen redenen en omstandigheden waarin mensen geen kinderen krijgen.



Mijn 'MotherAltar' achtte ze geschikt voor het blog. Ze gaf aan dat mijn verhaal heel goed laat zien hoe belangrijk de keuze en de intentie waarmee je de keuze maakt is en het laat zien hoe ik het een plek in mijn leven heb gegeven. Het is immers een keuze voor de rest van je leven. Net zoals de keuze voor kinderen. Uiteindelijk draait het hierom: 'Love makes a family'. In sommige gevallen betekent dat dus 'a family of two'.

Vandaag kan ik jullie met gepaste trots melden dat 'MotherAltar' is geplaatst op het 'Childless by Choice'-blog. Het gaat om een 'exerpt', een klein gedeelte dus, van mijn stuk dat door Laura voor deze gelegenheid is geredigeerd. Ik ervaar het als opnieuw een plek geven aan mijn keus. Een klein èn bijzonder altaar.

Lees MotherAltar met de prachtige titel 'Not a Mother' Mindfulness en andere verhalen op blog van ChildlessbyChoice-project.

Voor de 'Childless by choice'-couples en singles is er, als je behoefte hebt, 'No Kidding' - The International Social Club for Childfree Couples and Singles.

woensdag 13 november 2013

..."plukken we allemaal bloemen, tenzij je hobby boomhutten bouwen is"...#Idealisme.àla.Maaike

Na een hele hoop negatieve berichten overal aan te treffen, had ik de behoefte daar iets positiefs tegenover te stellen. Daarom deze post.

Een dierbare vriend zegt regelmatig over en tegen me "Joh, jij bent zo'n hippie die het liefst met iedereen alle dagen de hele dag bloemen in de wei wilt plukken." Goh, wat zou dat toch geweldig zijn als dat de wereld draaiend zou houden…en misschien is dat ook wel zo. Mij mag af en toe naïviteit verweten worden, want zo heet idealisme tegenwoordig, maar het is net zo naïef en zelfs gevaarlijk naïef om te denken dat je toch niets kunt veranderen en dus dan maar niets doet en ondertussen met cynische opmerkingen en teksten rondstrooit. Dan verandert zeker niets (ten goede).


Alles - alles wat we doen, de systemen, procedures en processen - alles is door ons bedacht. Het is dus helemaal niet naïef te vinden en te bedenken dat je alles echt alles kunt veranderen, kunt verbeteren of zelfs helemaal 'from scratch' opnieuw kunt beginnen. "We know better, so why not do better" (naar quote van Maya Angelou). Wat ‘ons’ tegenhoudt is angst, angst voor alles en bij degenen die nu aan de touwtjes trekken - angst om macht, geld en controle te verliezen. Dat we ‘in process’ de wereld verliezen is blijkbaar daaraan ondergeschikt.

Ik geloof in een betere en mooiere wereld. Sterker nog, deze wereld ontvouwt zich iedere dag voor mijn ogen. De mensen die plekken waar ze zijn schoner achterlaten dan ze ze aantroffen (KLEAN), individuen die hun bedrijf op een eerlijke manier vormgeven (Lovechock), de kennis die mensen online delen, het groeiende verzet tegen giganten als Monsanto en de groter wordende behoefte aan anders. Anders is de behoefte aan een toekomst die uitzicht biedt op een echte toekomst.

Nee, ik ben niet naïef, ik ben hoopvol. Ooit interpreteerde ik de uitspraak ‘No hope, no future’ als ‘er is geen hoop, geen toekomst – er is alleen nu.’ Maar nu interpreteer ik hem, ‘zonder hoop geen uitzicht op een toekomst’. En ja, in mijn toekomst zijn de zelfvernietigende systemen niet meer...

...en plukken we allemaal alle dagen bloemen in de wei tenzij je hobby boomhutten bouwen is.