...is de bom gebarsten. En ik ook. Na deze Voice-week.
Is het een ironie? Dat mijn laatste stuk gaat over seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer en het nu 'het onderwerp van de dag' is. Ik zeg 'dag', want veel en vaak waait nieuws over dergelijke brandhaarden over. Al is mijn hoop nu wel een andere. Nee, laat ik het anders zeggen - ik hoop dat met dit nieuws van de dag, zaken structureel zullen veranderen.
De beelden, de verhalen, ze brengen me terug naar mijn eigen ervaringen. Sinds een paar dagen een knoop in de maag en misselijk. Het is één grote trigger. Hoezeer het bij mij in het verleden ligt en ik verschillende behandelingen heb gehad, blijft het een gevoelige plek. Zeker nu met al het nieuws er keer op keer weer op gebeukt wordt.
Al jong geconfronteerd met zeer en agressief seksueel overschrijdend gedrag. En later weer in de pubertijd en weer later in mijn jong volwassen-jaren en daarna op de werkvloer meerdere keren. Ik kan het net niet op één hand tellen. Waar ik toen alleen en eenzaam was met mijn ervaringen, weet ik nu dat we met een leger aan vrouwen zijn wie hetzelfde is overkomen. Waar ik toen mijn mond hield, heb ik me later, veel later hierin een stem gegeven. Maar man, wat is dat moeilijk, je uit te spreken - als je je zo kwetsbaar voelt.
Mijn uitspreken, ons uitspreken is belangrijk - maar ik hoop dat nu wel duidelijk is, dat het belangrijker nog is, dat dit gedrag zich niet voordoet. En ik hoop ook dat nu wel duidelijk is, dat het een hele veilige omgeving vraagt, om je durven uit te spreken. Dus geen gebagatelliseer van ongepaste opmerkingen en seksistische grappen.
Laat je het zogenaamd 'kleine' toe, zet je de deur open voor meer, groters en grotesk. Dus niet zeggen 'zo heb ik het niet bedoeld', als je erop aangesproken wordt. Eigen het je toe, neem je verantwoordelijkheid en begrijp dat het niet gaat hoe jij het bedoelt, maar gaat over hoe het gedrag wordt ervaren. Als jij mijn grens overschrijdt, is dat dus grensoverschrijdend gedrag. Die grens bepaal ik namelijk.
Toen ik voor het eerst met mijn familie mijn ervaring als jong meisje deelde, reageerde mijn broer op een onnavolgbare wijze. Naast dat hij hevig geëmotioneerd was, schokschouderde hij en zei "het klopt dus, dat één op de drie vrouwen geconfronteerd wordt met seksueel geweld." We zaten in de kamer met drie vrouwen. Stil. Geraakt. Ineens werd een abstract cijfer, waarheid in de woonkamer.
Ik hoop dan ook nu met al het nieuws, het niet meer een abstract gegeven is, maar verhalen van vlees en bloed. Over vlees en bloed. Over mensen die hier nooit maar dan ook nooit om hebben gevraagd. Maar wie het wel overkomen is. Geen schuld. Geen Schaamte. Alleen maar Empathie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten