Uit de Kast#Met.die.Onzekerheid

Mijn leven lang ben ik onzeker. Onzeker over hoe ik eruit zie, onzeker of ik wat ik ook doe wel goed doe, of ik wel genoeg doe, aardig genoeg ben, interessant genoeg ben, of ik wel slim ben en…ga…zo…maar…door.

Heel veel van mijn onzekerheid heb ik weten om te buigen in weten (voelen) dat ik genoeg doe en goed genoeg ben, dan wel te ‘overstemmen’ met de gedachte: Maaike je weet toch wel dat het niet zo is. Met die laatste methode is één probleem, de onzekerheid bestaat dan nog steeds, er is ergens  nog steeds de overtuiging van niet goed genoeg zijn en dat kan je willen ‘overstemmen’ maar dat voelt anders. Ik ben nog steeds over heel veel onzeker – voilà, ik heb het gezegd. Kan nog steeds momenten hebben dat ik aan heel veel in mijzelf twijfel – tot totale paniek aan toe. Janken kan ik dan wel. En dan is in een mooie hoek op een prachtig kussen op een heerlijk schapenvacht mediteren heel mooi en fijn, maar geen garantie voor nooit meer onzeker zijn.

Beeld: onsthemagedichtenhoekje.punt.nl

Hoe ga ik die onzekerheid te lijf. Moet ik die wel te lijf gaan, of is het omarmen, meebewegen, laten gaan – hoe raak ik overtuigd? In mijn gevonden en wakker worden is heel veel onzekerheid weggesmolten. Maar een restje dat overgebleven is, is heel hardnekkig. Ben ik daar niet gevonden en wakker geworden of word ik daar NU ‘as we speak’ wakker en gevonden. Ik weet dat je voor wakker en gevonden worden niet altijd ‘aan’ hoeft te staan of op standje perfect hoeft te leven. Perfect bestaat immers niet en hoe wij zijn ‘is just perfect enough’. Maar hoe, wat vraagt deze onzekerheid van me. Moet ik er van af of niet. En zo ja, waar zit de ‘knop’ waarmee ik die reis start. Of ben ik hiermee de reis al begonnen.

Beeld: Paul Klee

Voor de goede orde, ik ben niet onzeker over mijn ‘hip’ zijn – want dat ben ik so wie so niet – dus onzekerheid in deze is niet nodig. ‘Hip’ zijn is niet nodig. Onzeker over mijn figuur, jawel vooral die ene keer per maand. Sinds lief C. ben ik acht kilo aangekomen. Vele kilo’s zwaarder dus en ronder ook – maar ook zoveel meer gelukkiger. Deze onzekerheid wordt automatisch overstemd door mijn gelukkig-zijn. Deze onzekerheid omarm ik met liefde en met alle vrouwelijkheid die ik in me heb.

Onzeker over mijn relatie met lief ben ik niet. Wij geven, wij nemen en tussendoor is het heel veel lachen en daarbij vinden wij elkaar na bijna acht jaar nog steeds de leukste man- en vrouwwezen ter wereld. Onzeker over een goede dochter zijn voor mijn ouders, ja hoor maar ik ben niet onzeker over mijn inborst – dat dan weer niet. Onzeker over mijn goede zus zijn, ook, jazeker en absoluut. Ik bel te weinig – maar daar kan ik wat aan doen.

Nee, dat zijn niet de onzekerheden die mij plagen, mijn hardnekkigste onzekerheid ook al weet ik dat ik een goede inborst heb, is of ik het goede, het groot zijn waard ben. Dat gevoel raakt aan iets ouds iets heel erg oers. Een oeronzekerheid dus ;-). Het zoekt nu duidelijk de weg naar buiten. Het is tijd dat ik het loslaat, ja of laat gaan…of me er aan overgeef en dan rest nog steeds de vraag ‘hoe’?

‘k Laat het jullie weten – zodra ik het weet.
Ik realiseer me terwijl ik hier mijn onzekerheid aan het digitale papier toevertrouw: ik ben wakker geworden om wakker te worden en ik ben gevonden om te kunnen vinden.

Heel veel liefs voor jullie ‘trouwe’ lezers van mij. Want wat ben ik jullie dankbaar – hier doe ik namelijk wat ik het liefste doe en dat jullie hiervan willen lezen/weten, vind ik waanzinnig!

 

Beeld: FocustheMoon.blogspot.com