Weer een 17e in zicht#Schokje.Ik.L.E.E.F.

Deze week alweer een 17e, aanstaande zaterdag. En echt waar ik concentreer me er niet op, maar steeds iedere 17e weer lijkt het alsof ik met een klein schokje wakker word: Stefh is dood. Daarna sukkel ik weer in zalige onwetendheid in, want hij zou zomaar eens terug kunnen komen - je weet het niet. Tot er zich weer een 17e aandient: schokje, Stefh, dood.

17 januari dit jaar was een grootse dag, groots en meedogenloos - een mooie grote vent van 35 ging, schokje, zomaar dood. Ook al hebben wij hem met alle alle alle egards uitgezwaaid - vol lof, vol eerlijkheid (want boy kon hij een partij onmogelijk zijn), vol leven - en is zijn overgang een hele liefdevolle geweest - ook al...toch doet het pijn. Deed het pijn. Doet het pijn. Schokje. Hij is nog steeds D.O.O.D.

Mijn man is zijn maatje kwijt, voorgoed. Dat doet pijn. En ik ben mijn aanmoediger kwijt. Voorgoed. Au. Wat een rotsvast vertrouwen had hij in mij, mijn schrijven, mijn creatief zijn, mijn plannen... Steeds als ik twijfelde, kon hij mij met zijn woorden een 'por' geven, zo van 'toe dan, gewoon doen - dat kan jij'. Ik kan het maar deed het niet. Ik had nog wat tijd nodig, weet ik nu.

Na Stefh's dood heb ik NIETS gedaan met mijn plannen. Helemaal niets. Waar ik toen vlak na zijn vertrek haast had, is al het plannerige, creëerderige in mij een beetje doodgegaan (ik weet het, een beetje pathetisch). Rest mij nu niets anders dan het wakker te kussen. Kus ik het nu wakker, het is van mij. Ook toen Stefh er wel was, ook toen hij mij 'porde' was het van mij en is het aan mij - nu nog. Schokje. Ik L.E.E.F.

Ik L.E.E.F.!