Het is bijzonder hoe Pip meer en meer echt onderdeel van ons toch wel 'aparte' gezin wordt. En naarmate ze langer bij ons woont, komt ze in situaties terecht die niet altijd prettig zijn. Tammo bijvoorbeeld vindt Pip niet zo leuk en hij voelt zich thuis genoeg, ook bij Pip, om haar dat te laten blijken. Pip heeft daar moeite mee.
"Wat is er met jou aan de hand?" Ze kijkt me met waterige oogjes aan. - "Ik voel me vreselijk - een knoop in mijn maag en mijn keel lijkt wel te worden dichtgeknepen door hele grote handen. 'k Ken dit helemaal niet. Moet er van huilen." Hoewel ik Pip's gevoel wel (her)ken, snap ik niet waar het bij haar vandaan komt. Eerst maar thee. Dan kan haar knoop oplossen en kan ik weer warm worden.
Als ik in de keuken de thee klaarmaak glij ik bijna uit... Een van de katten heeft iets te snel en teveel gegeten. Ze leren het ook nooit. Vooral Tammo is een enorme schrokop. Ik ruim de rommel op en ga daarna met thee en iets lekkers naar Pip die nog steeds als een hoopje ellende op de bank zit. Ze heeft echt last.
"Zeg Pip, zegt Tammo dat het jouw schuld is?", vraag ik - de puzzelstukjes beginnen nu op hun plek te vallen. Tammo purt. Pip knikt. "Weet je Pip, je moet niet alles geloven wat Tammo zegt. Daarbij, je weet toch dat dat niet waar is." Ze knikt weer maar lijkt niet overtuigd. Tammo purt nog steeds. "Straks is Corneel thuis en die zal met Tammo over hebben dat hij dit natuurlijk niet mag doen. Maar jij mag je best wat minder aantrekken van wat Tammo zegt."
Ze kruipt tegen me aan en kijkt naar Tammo..."Flapdrol" hoor ik haar fluisteren. En Tammo vlucht naar boven.
Een paar dagen geleden kom ik thuis van werk. Een lange trage dag. Mijn routine als ik thuiskom is, licht aan, sleutels op de tafel en dan naar de keuken - de theeketel opzetten. Terwijl ik zo mijn rout(in)e bewandel hoor ik een gesnik en een gesnif. Pip. Ik draai me om, want ik heb haar volledig gemist. En ja hoor, daar zit ze op de bank opgerold als een bolletje wol. Een kleine hoopje Pip.
"Wat is er met jou aan de hand?" Ze kijkt me met waterige oogjes aan. - "Ik voel me vreselijk - een knoop in mijn maag en mijn keel lijkt wel te worden dichtgeknepen door hele grote handen. 'k Ken dit helemaal niet. Moet er van huilen." Hoewel ik Pip's gevoel wel (her)ken, snap ik niet waar het bij haar vandaan komt. Eerst maar thee. Dan kan haar knoop oplossen en kan ik weer warm worden.
Als ik in de keuken de thee klaarmaak glij ik bijna uit... Een van de katten heeft iets te snel en teveel gegeten. Ze leren het ook nooit. Vooral Tammo is een enorme schrokop. Ik ruim de rommel op en ga daarna met thee en iets lekkers naar Pip die nog steeds als een hoopje ellende op de bank zit. Ze heeft echt last.
Ik breng het gesprek op iets anders, om haar een beetje af te leiden. "Was ik toch net in de keuken Pip, glij ik bijna uit. Ik denk dat Tammo weer te snel gegeten heeft. De flapdrol." En dan begint Pip onbedaarlijk te huilen. "Jahaa, dat weeheeet ik en dat is mijjjhhhiijjnn schuhuuuld", snikt ze hardop. "Jouw schuld, welnee joh. Je weet toch dat Tammo altijd en te veel en te snel eet." Tammo purt heel tevreden naast me en ik kijk 'm aan. Hij kijkt me iets te tevreden.
"Zeg Pip, zegt Tammo dat het jouw schuld is?", vraag ik - de puzzelstukjes beginnen nu op hun plek te vallen. Tammo purt. Pip knikt. "Weet je Pip, je moet niet alles geloven wat Tammo zegt. Daarbij, je weet toch dat dat niet waar is." Ze knikt weer maar lijkt niet overtuigd. Tammo purt nog steeds. "Straks is Corneel thuis en die zal met Tammo over hebben dat hij dit natuurlijk niet mag doen. Maar jij mag je best wat minder aantrekken van wat Tammo zegt."
Ze kruipt tegen me aan en kijkt naar Tammo..."Flapdrol" hoor ik haar fluisteren. En Tammo vlucht naar boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten