21 december 2011 schreef ik dit... "Als iets bij mij hoort, is dat schrijven"

Als iets bij mij hoort is dat schrijven, een reden is dat ik het al vanaf mijn zevende doe. Er zijn meerdere redenen dan alleen de zojuist genoemde. Schrijven - als het een persoon zou zijn geweest - is het de getuige van mijn leven, herinnert mij aan mijn gevoel en is degene die mij inzichten (heeft) verschaft. Lees hier wat het schrijven heeft gedaan...wat het zelf schrijft over mij, over ons.

"Op een decemberochtend, ik werd wakker - een knoop in mijn maag. Ik keek om me heen en mijn kamer zag er hetzelfde uit, ik keek uit het raam en de sloot voor ons huis lag er nog steeds. Er was iets gebeurd, iets veranderd - maar wat ook al weer. Naar beneden, de kapstok aan de muur met de jassen, schouders laaghangend, had ook niet het huis verlaten. Mijn leven was voorgoed veranderd - maar waarom was alles om mij heen hetzelfde?"

In mijn jeugd speelde het 'hoofd' een hoofdrol en was het gevoel een ondergeschikt kindje. Dat besef kwam op grootse wijze boven drijven toen ik op mijn 18de een 'klap' naar binnen maakte en bemerkte dat binnen anders voelde dan dat buiten communiceerde. Dat vermoedde ik al op mijn 7e op die ene decemberochtend, dat gevoel kwam terug weer op een decemberochtend op mijn 8ste en ook op mijn 15e kwam dat gevoel naar boven drijven. Allemaal 'klapjes' naar binnen - die toen nog niet resoneerden. Mijn schrijven is mijn getuige

Op mijn 18de constateerde ik een levenslange discrepantie tussen hetgeen dat ik tot dan toe in mijn dagboek schreef (ik schrijf al vanaf mijn zevende in een dagboek) en hoe ik in het dagelijks leven vaarde. Het schrijven was het voelen - het dagelijkse handelen was vanuit het hoofd leven. Het was ook toen dat ik erachter kwam dat de beslissingen die ik nam gebaseerd op mijn voelen veel sterker waren en meer zeggingskracht hadden dan wanneer het hoofd sprak. Kortom, achteraf zag ik en hoorde ik de stem van mijn gevoel met terugwerkende kracht en dat betekende dat de toekomst niet meer geleid kon worden door het hoofd. Die hoofdrol was vanaf dat moment voor mijn voelen weggelegd. Mijn schrijven is mijn getuige.

Dat besef betekende niet dat ik vanaf mijn 18e volkomen in harmonie en alleen vanuit mijn voelen mijn vrijheid ervaarde en volledig benutte. Integendeel. Vanaf dat moment begon een reis die tot op de dag van vandaag duurt. Een reis die je de ontdekking van mijn gevoel - van mijn 'zelf' kunt noemen. Klinkt wat zweef, maar in dagelijkse termen: deze reis behelst een grondige kennismaking met mijzelf, en laat zich het best omschrijven als 'never a dull moment'. Details zijn interessant maar te talrijk voor dit hoekje op het wereldwijde web, maar het inzicht dat het grootst van alle inzichten tot nu toe is; als je het zoeken loslaat, vind je (en dat is wat je wil, vinden) en word je gevonden (ook zo prettig). Mijn schrijven is mijn getuige

Gedurende de kennismaking met mijzelf begrijp ik achteraf waarom ik dansen altijd heerlijk heb gevonden (in je lijf - niet in je hoofd), waarom schrijven zo fijn is (de schoonheid van taal en de (helende) kracht van woorden) en waarom stilte zo oorverdovend overweldigend geweldig is (in de stilte laat het gevoel van zich horen - of niet - ook goed). Al deze dingen ben ik in mijn volwassen leven opnieuw gaan doen, maar vanuit een vernieuwd bewustzijn - waardoor ik er des te meer van geniet. Mijn schrijven is mijn getuige

Dit alles klinkt wat zwaar, maar het komt erop neer dat alles wat zich in het hier en nu afspeelt - mijn keuze is of in ieder geval gevolg van mijn keuze(s). Bevalt iets me niet - kies ik anders. Wil ik iets anders - stel ik mijn keuze bij. Wil ik iets nieuws - maak ik een nieuwe keuze. En met kiezen bedoel ik ook ernaar handelen.

Dit geldt voor alles: voor het eten dat ik bereid, voor het werk dat ik doe, voor de vrienden met wie ik omga, voor het huis waarin ik woon en voor de partner met wie ik samen ben. Alles gebaseerd op mijn gevoel; dus dans ik (weer) schrijf ik (nog steeds) en laat ik op gezette tijden de boel de boel voor een dosis stilte (nu in kleermakerszit - vroeger op de bank starend naar buiten naar de voorbij varende wolken). Mijn schrijven is mijn getuige

Waar mijn kennismaking met mijzelf in het begin gepaard ging met nieuwe inzichten of hernieuwde inzichten, gaat deze reis nu ook gepaard met 'leven', doen en ervaren. De rode draad in alles is mijn schrijven. Ik schrijf vanaf mijn zevende; al 30 jaar. Zowel voor mezelf (binnen) als voor anderen (buiten). Zowel om het proces als voor het resultaat (daarom dit blog).