Als ik voorbij alle ruis zie en mijn onzekerheden, dan vind ik dat ik goed gelukt ben. Ga maar na, fysiek ontbreekt me niets: twee armen, twee benen, twee voeten, een romp, nek, hoofd, ogen, oren, neus, mond en hoewel ik ze niet zie alle onmisbare organen (hart, nieren, lever, milt etc) zijn aanwezig. Dat mijn oren een beetje raar doen (lees 'slechthorend' zijn), mijn ogen af en toe de hulp van een bril nodig hebben mag de pret niet drukken. Dan mentaal, ik heb ze geloof ik allemaal op een rijtje en wanneer ik dat niet heb, ben ik degene die dat als eerste doorheeft en daar best mee aan de slag durf. Emotioneel, dat ben ik zeker. En qua karakter zit het ook wel snor.
Maar waarom IK vind dat ik echt goed gelukt ben, heeft te maken met hoe ik de wereld soms kan bezien en daar met mezelf de grootste lol om kan hebben. Ik kan overal taferelen aanschouwen en daar meteen een verhaal bij verzinnen over verloren zonen, giechelende priesters, politici die stiekem in een portiek een HEMA-worst eten, echte beren op de weg (! ; -)), dansende chinchilla's en Meneer de Uil die een affaire heeft met 'Tuut-de-tuut' Juffrouw Mier. Dan word ik blij. Blij omdat er leuke verhalen in mijn hoofd rondzingen en blij dat ik dat heb. Dat ik daarbij erg aardig ben, is natuurlijk ook mooi meegenomen. Ik zeg: goed geluk(t)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten