Beeld: Lili'sBlog |
Gesprekken als deze, ik vind ze terug in mijn schrift. Terwijl ik mijn eigen woorden lees, mijn verslag, mijn invulling, hoor ik Hem praten, gekke bekken trekken bij iedere zin die hij zegt om ervoor te zorgen dat wat hij zegt impact heeft. De woorden heb ik opgetekend maar het zijn toch echt zijn woorden. Geschiedenis is niet wat het was, het is wat je er zelf van maakt, ik betwijfel dat. Hoezeer ieder woord in het schrift dat voor mij op tafel ligt van mij is, zijn ze vooral van hem. Als ik niet die woorden had gebruikt zou ik hem nooit tot zoals hij werkelijk was terug kunnen brengen.
Hij noemt mij ‘mijn verlosser’. Het klinkt pathetisch maar als je hem kent, weet je dat het vooral en alleen maar een compliment is. Een compliment dat neigt naar een verantwoordelijkheid die je niet wilt hebben. Ik wil niemand zijn verlosser zijn, dan raak ik te diep. Dat is misschien passie maar het is ook pijn. Want wat als ik besluit niet meer zijn verlosser te zijn, wat ben ik dan? De grootste verrader ‘all times’ en van het universum? Gelukkig weet ik dat hij weet dat ik zijn verlosser niet wil zijn. En omdat hij het weet, mag hij het zeggen anders niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten