We stevenen deze maand zoals iedere maand weer op een 17e af. Stefh reist weer een stukje mee. Zo voelt dat dan. Hij baant zich een weg in onze gesprekken en prikkelt de emoties (met een timing die zijn weerga niet kent). Stefh is uit zijn kamer 'ontsnapt'. Zo zie ik het maar.
Ik heb namelijk een kamer gebouwd, een hele mooie. Een kamer voor de mannen, het zijn mannen, die ons veel te vroeg ontvallen zijn. Stefh woont daar, René en ik vermoed dat Koen ook af en toe aanwaait. Die kamer is een fijne kamer, met heel veel licht en een prachtig uitzicht. De kamer is niet groot. Wat mij betreft blijft dat zo. Aan verbouwen ben ik niet toe - ik bedoel wie zou ik nog meer in die kamer moeten 'stallen'. A room for three. Groot zat.
17 dus. Meteen maar het huisnummer van die kamer. Waarom zoeken naar een huisnummer dat je in de schoot geworpen wordt. Het is, vind ik, een mooi getal, heilig maar dan plus tien! Een mooie plek voor Stefh. Toch voelt het besef van Stefh nooit meer hier bij ons, om hem vast te houden of heerlijk aan 'm te ergeren omdat ie zich weer zo onmogelijk opstelt, heel wrang. Die kamer waar hij verblijft mag mooi zijn en voor mij goed voelen - gemis weet zich van tijd tot tijd evengoed een hele dik weg in 'it's all okay' te banen. Het is namelijk helemaal niet okay dat we hem hier nooooooit meer zien, met hem praten, lachen of heerlijk eten. Dat is voorgoed voorbij - wat hier-na ook gebeurt en hoe mooi hij nu ook woont.
You might also like EenHeleGroteVliegenmepper InhetNu Stilte FromtheWombofWinter GevondenenWakkergeWorden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten