Het leven is me nu te dierbaar. Maar levenspijn is voorstelbaar. Van die pijn weet ik maar al te goed. Ik ben me deze dagen meer dan bewust, hoe groot de rol van mijn moeder is geweest in mijn leven (lees ook: ademen) nu.
...
Dan is het ook nog zo dat ik het haar met mijn ‘niet-altijd-goed-met-mezelf-kunnen-vinden-periodes’ niet makkelijk heb gemaakt. Er zijn periodes geweest dat ik wel op haar moest leunen want in mezelf vond en had ik het niet. Ze heeft me soms letterlijk door de dag heen geholpen op een manier die doortastend en liefdevol was. Op momenten dat ik het licht niet zag – pakte ze resoluut mijn hand. Zonder twijfel, ongetwijfeld met verdriet, maar vooral met een ongekende ‘ik geef het en jou niet op-mentaliteit’. Iedereen die een beetje blij met mij is op dit moment, is haar eigenlijk wel een dank je wel verschuldigd. En niet in de laatste plaats ikzelf.
...
Schreef ik op 3 december 2009, als ode aan mijn lieve en hele sterke moeder.
De kwetsbaarheid nu trilt me in een richting van heel groot loslaten (anders kan ik het even niet zeggen, sorry voor de nuchtere lezers van dit blog). Het is als een groot STOP-en-MAAK-RECHTSOMKEERT-bord met daarnaast het WEG-en-ONBESTEMMING-onbekend-bord en daarnaast het DOE-HET-NU(hetnogkan)-bord.
Ok...ok...laat me eerst even schrap zetten en diep inademen voordat ik (los)ga...
 |
Embarking on a journey that pretty much feels how this image looks. Unknown
fairytale-like and scary as well as exiting. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten