"De lijn is eindeloos. Onzichtbaar - maar voelbaar.''#Stories.of.my.Life

Het witte vel knippert. Het toetsenbord onder mijn handen 'jeukt'. Er borrelt van alles in mij. Teveel. Ik weet niet waar ik moet beginnen. 'Begin toch gewoon, in godsnaam begin'. Ik hoor mijn oma. Mijn oma heeft dat nog nooit tegen me gezegd, maar het is haar stem. (Of dat werkelijk zo is, of dat ik dit haar toedicht - maakt mij niets uit).

Haar stem is sinds ze is overleden nadrukkelijk aanwezig. Dat is waar. Een stem vol geduld maar heel resoluut. Een zachte en ferme hand die mij voortduwt. In haar voel ik de aanwezigheid van alle vrouwen voor en na haar. Mijn overgrootmoeder, haar moeder, mijn moeder, haar dochter, mijn tante, haar dochter, mijn nichten, haar kleindochters.

De lijn is eindeloos. Voor het grote deel onzichtbaar - maar voelbaar.

Beeld: chronicallyvintage.com

Het witte vel is niet meer wit. De vingers dansen over het toetsenbord en ik heb over iets geschreven waarvan ik niet dacht dat ik schrijven zou...