Voor mijn moeder, maar misschien ook voor jouw moeder.
Heb een heerlijk weekend iedereen!
Liefs,
Maaike
Mama-tribute: Tonnen liefde + geduld = mama
Enige tijd geleden postte ik een blog met een ode aan alles en alle mensen om me heen die me blij en dankbaar stemmen. Daarin gaf ik al aan "mijn moeder verdient een ode op zich". Tijd dus voor een lofzang op de vrouw die af en toe trekken van een tanker vertoont (niet kapot te krijgen) en tonnen liefde en geduld bezit, mijn moeder dus.
(Waarschuwing: houd je niet van sentimenteel gedoe, sla dan vooral dit blog over!).
Mijn moeder, zoals zovele moeders, is van het alleengaande soort. Ze kwam er alleen voor te staan toen mijn broer en ik, vijf en zeven waren. Tijd voor rouwen, tranen en verdriet was er niet. Nee, met twee opgroeiende kinderen was het adagium: opstaan, doorgaan, de koters naar school, naar sport, naar opa en oma, naar vaders, naar school, naar sport enzovoorts. Ik geef het je te doen. Manlief is ex-manlief, overbuurvrouw is nieuw lief van ex-manlief en vrouwlief heeft het nakijken met twee kleine koters en alles moet door. Kort door de bocht een platte beschrijving van toen.
Terugkijkend op die tijd, was ik me als 7-jarige natuurlijk niet bewust wat mijn moeder allemaal moest doen en laten om de boel op de rit te houden. Maar nu met mijn 35 jaar (mijn moeder was 34 toen ze er alleen voor kwam te staan), gutst het zweet van mijn voorhoofd als ik me bedenk in welke situatie mijn moeder zat. Aan de ene kant ongetwijfeld enorm veel emoties van verdriet, gekwetst-zijn en boosheid en aan de andere kant gewoon doorgaan, doorgaan, doorgaan en oh ja doorgaan. Een prestatie van wereldformaat, waarbij vermoed ik, niet heel veel ruimte is geweest voor instorten, voor rouwen en verdriet. Een prestatie gedreven door, dat kan niet anders, de aanwezigheid van mijn broertje en mij.
Mijn moeder is niet perfect – geen enkele moeder is dat (vermoed ik). En dat zie ik wanneer mijn moeder me confronteert met de minder charmante kanten van mezelf, omdat ik ze terug zie in haar. Geen enkele dochter is perfect. Het maakt onze verhouding, voor mij in ieder geval, niet altijd makkelijk. Maar het maakt onze verhouding wel echt ‘ons’. En als ik heel eerlijk ben zie ik mezelf liever door haar gespiegeld dan door wie dan ook (the good, the bad and the ugly).
Dan is het ook nog zo dat ik het haar met mijn ‘niet-altijd-goed-met-mezelf-kunnen-vinden-periodes’ niet makkelijk heb gemaakt. Er zijn periodes geweest dat ik wel op haar moest leunen want in mezelf vond en had ik het niet. Ze heeft me soms letterlijk door de dag heen geholpen op een manier die èn doortastend èn liefdevol was. Op momenten dat ik het licht niet zag – pakte ze resoluut mijn hand. Zonder twijfel, ongetwijfeld met verdriet, maar vooral met een ongekende ‘ik geef het en jou niet op-mentaliteit’. Iedereen die een beetje blij met mij is op dit moment, is haar eigenlijk wel een dank je wel verschuldigd. En niet in de laatste plaats ikzelf.
Dat zeg ik, mijn moeder verdient een ode op zich. Een ode omdat ze zich niet door tegenslag heeft laten weerhouden, een ode omdat ze niet in een hoekje is gaan zitten kniezen (terwijl dat best mag en iedereen recht op zijn of haar knieskwartier/uur/week/jaar heeft), een ode omdat ze niet het beste gevoel voor humor heeft maar wel ontzettend grappig is, een ode omdat ze een van de meest breed ontwikkelde en intelligente vrouwen is die ik ken, een ode omdat ze zich altijd voor een ander inzet, een ode omdat ze een enorm rechtvaardigheidsgevoel heeft en daar naar leeft, een ode omdat ze meer aan zichzelf denken mag, een ode niet omdat ze een vlijtige huisvrouw is maar wel omdat ze stoer en belezen is, een ode omdat ze niet van shoppen houdt maar wel van lekker zitten theetje drinken met een heerlijk stuk taart erbij, een ode omdat bij haar de lat eigenlijk altijd stiekem een beetje te hoog ligt, een ode omdat zij in mijn meest donkere periode naast, voor en achter me is blijven staan, een ode omdat zij is, zoals ze is. Een ode gewoon daarom. Oh ja, en ook natuurlijk vanwege die tonnen liefde en geduld.
(Zeg niet, dat ik je niet gewaarschuwd heb!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten