Op dat perron werd ik overspoeld door een golf van heimwee. Heimwee naar Apeldoorn, heimwee naar mijn opa en oma die daar woonden. Jarenlang kwam ik daar bij hen en het was altijd een groot genoegen om naar hen toe te gaan. Eerst woonde ze op een flat in het gedeelte van Apeldoorn niet ver van Paleis het Loo. Als we daar langs waren gereden dan waren we er bijna. Het gevoel dat daarbij hoorde herinner ik me nog steeds.
Later, ze zijn op hun 80+ nog verhuisd, woonden ze in een flat op drie hoog met uitzicht op de weg (klinkt niet romantisch maar het was een prachtige en prachtig gelegen flat). Als we aan kwamen rijden zag ik mijn opa al voor het raam staan of op het balkon, naar ons te zwaaien. Ik ken niemand die altijd echt zonder uitzondering altijd liet blijken hoe blij was ons en mij te zien. Een en al warmte, het spatte er van af. Ik hoorde daar op het perron 'Apeldoorn' en ik maakte ter plekke een kleine reis terug in de tijd.
Ik mis Apeldoorn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten