Van twee jaar terug #Dichterlijke.Vrijheid

Teruglezen in je dagboek wordt afgeraden. Zelf heb ik eigenlijk nooit zo goed begrepen waarom. Omdat terugzien geen zin heeft? Als dat zo is, dan maakt het toch eigenlijk niet uit. Ik lees mijn dagboeken wel terug. Niet vaak, maar soms. Iedere keer valt me daardoor op hoeveel en hoe weinig ik toen wist - en de geleerde lessen tekenen zich 'ineens' met een enorme helderheid af.

Achteraf is niet alleen makkelijk praten, in mijn geval ook makkelijker lezen.

Net zoals mijn dagboek iets van mij en mijn verleden ontvouwt, zo doen mijn gedichten dat ook. Vind ik. En met onregelmatige regelmaat lees ik ook die terug. Deze is van exact twee jaar terug en is nog steeds waar. Misschien nog wel meer waar dan toen ik 'm schreef.

Een weg

Het is een weg.
Hier begint deze weg.
Hier.
Het brengt je op plekken
van dromen en van verlies.
Deze weg.
Deze weg bewandel je
zonder het inzicht van de ander.
Op deze weg beweeg je
en het verandert je.
Jij ervaart deze weg
zoals jij 'm ervaart.
Het is gissen naar de weg van de ander.
Naar of zij verandert.
Een goede weg
zoals deze weg
kruist met wegen van anderen.
Jij kiest.