Het klinkt zo simpel '...het is belangrijk dat je verdriet getuigen kent...' maar ik kwam zelf tot de conclusie dat ik me dat nooit wezenlijk realiseerde en belangrijker nog dat heel veel verdriet bij heel veel mensen geen getuigen kent. Natuurlijk, ik wist het wel. In mijn meest eenzame momenten ging het om stil verdriet, niemand die wist hoe ik me voelde, niemand die mijn verdriet kende. Maar tot afgelopen zondag had ik daar nog nooit bij stilgestaan.
Die eerste trainingsdag deelde ik een verdriet dat ik tot dan toe nog niet of nauwelijks gedeeld had (en ik ben toch echt geen gesloten boek). Dat verdriet kreeg ineens zeven getuigen en is nu niet onzichtbaar meer. Dat is heel krachtig en biedt ook troost. Verdriet gezien en gehoord door zeven paar ogen en oren en in stilte en met respect ontvangen. Verdriet hoeft niet opgelost te worden, het moet...mag eerst gezien en gehoord worden.
De meest eenzame momenten ontstaan omdat we ons niet gezien, gehoord en gevoeld voelen. Omdat er geen getuigen zijn. Met dit (ver)nieuw(d)e besef kijk ik naar mijn 'Gids door de Eenzaamheid' heen en ik vermoed een nieuw hoofdstuk...een aanpassing in mijn inleiding (die al af was) zeker. Eenzaamheid in het licht zetten, in mijn licht zetten, is mijn derde missie dit jaar. Daarvoor hoop ik op heel veel getuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten