Gevonden en wakker geworden!#blogpost296

De laatste weken ben ik een stille, verwonderde, volkomen rustige en tegelijkertijd hysterische getuige van mijzelf: ik sta erbij en ik kijk ernaar en ik ben in volkomen 'awe' wat er (met me) gebeurt. Er is een urgentie om 'te leven' ontstaan - niet zomaar leven maar mijn leven. Het leven waarvoor ik in dit leven 'geplant' (en gepland ;-)) ben. Hoe bijzonder het beeld dat zich geleidelijk aan uitkristalliseert en hoe bijzonder te bemerken dat alles van binnen daar 'JA' tegen zegt...wat zeg ik, schreeuwt. Zo van 'JA!, dat is het - dit is de bedoeling'.

Het is een toegeven en overgave aan wat ik al mijn leven doe, lummelen, 'wondering', schrijven en bezig zijn met schrijven (ja, dat zijn twee verschillende dingen). Het schrijven (en bezig zijn met...) 'gebeurt' met één verschil, waar ik eerst op zoek was naar te schrijven onderwerpen, op zoek was naar inspiratie - word ik nu gevonden (ooit zei iemand tegen mij: 'Het is slechts een kwestie daar te zijn waar je gevonden wilt worden'. Kwestie van slechts of niet - het heeft wel even geduurd de plek te vinden waar ik gevonden wilde worden - zonder dat ik dit wist overigens).

Gevonden... :-)

Het voelt alsof er dat laatste restje blokkade, die ik al jaren voel en waar ik al jaren geen weg mee wist, zo 'plop' weggeschoten is. Het is te vergelijken met een bal die een doorgang blokkeert - je zou die bal moeten kunnen weghalen maar het lukt met geen mogelijkheid tot dat opeens die bal vanuit zichzelf uit dat gat 'plopt'. Een opening. Niet de finale opening, er zijn nog genoeg (andere) openingen te vinden, maar de opening die nodig is om 'wakker' te worden, de urgentie te voelen en je 'life's purpose' eindelijk te kunnen voelen, te duiden en te benoemen. Het gat dat opening biedt aan de kennis en het voelen dat nodig is om ook echt in actie te komen.

Het voelt ergens gevaarlijk om het zo luid en duidelijk uit te spreken, ook omdat het nog zo kwetsbaar in mij is, maar ook omdat niet iedereen met deze woorden en betekenis raad weet? Maar het is geen reden meer, voor mij, om het alleen bij mezelf te houden. Er is een trein vertrokken, waar ik blijkbaar al was opgestapt 'and there's no stoppin' now'. Wat nu speelt is dat ik niet wil dat 'het' aan mij voorbij dendert. Ik wil rustig, 'calm and collected' op die trein blijven zitten, zonder angst voor de snelheid. Daarvoor is de discipline van iedere dag een moment stilte nodig. Hoe spannend is dit. Hoe magisch. Waar het me gaat brengen: ergens, zoveel is zeker - en ook zeker is dat ik het ga meemaken. Gevonden en wakker geworden!

Stiekem vermoed ik dat er wat mensen zijn die dit proces hebben bespoedigd. Zo voelt het tenminste.