Ons gesprek ging alle kanten op, maar wat mij het meest is bijgebleven is het moment dat we spraken over aandacht. Hij vertelde men hoe mensen op hem reageerden, vaak boos, of hem volkomen negeerden. Hij sprak over een volkomen gebrek aan aandacht van anderen. Zijn woorden waren letterlijk "Ik voel me niet gewenst alsof ik er beter niet kan zijn." Hij voelde zich heel erg vaak heel erg eenzaam.
Ik vertelde hem op mijn beurt over mijn eenzaamheid. Nee, ik werd niet genegeerd, mensen reageerden niet boos op mij - het was het gevoel evengoed afgesneden te voelen van alles en iedereen. Het was daarbij ook het gevoel van vaak, heel vaak, niet begrepen voelen. Op een goed moment had hij zijn halte bereikt en namen we afscheid van elkaar.
Ons gedag-zeggen wat op ons bijzondere gesprek volgde, vergeet ik ook nooit. De zwerver zei me gedag en bedankte me. Hij bedankte me dat ik hem niet negeerde, niet boos werd en meer nog dat ik zelfs met hem praatte. Hij bedankte me voor mijn aandacht. Ik bedankte hem voor een heel aangenaam gesprek. En we wensten elkaar nog een fijne dag.
Na dit gesprek was ik onder de indruk; ik kon kon zomaar iets betekenen voor een vreemde door 'aan te blijven'. Aandacht is een groot goed, hoe klein ook. Hoe vaak bemerk je niet dat iemand iets tegen je zegt en je het niet volkomen registreert. Je knikt, je 'hmmhmm-t' - maar je bent er niet echt bij. Het gebeurt mij ook regelmatig. En even zo vaak bedenk ik me: 'Aandacht Maaike, aandacht!'
Ik kan me nu nog steeds niet aan de gedachte onttrekken dat heel veel eenzaamheid zou oplossen als we meer aandacht voor elkaar hebben. Ook voor de buurman die je eigenlijk nooit spreekt of de oudere mevrouw die je altijd in de bus tegenover je hebt of de zwerver die je op jouw route treft. En dat kan je meteen en vandaag doen "pay attention, it doesn't cost a thing!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten