De schaamte (allang) voorbij - een lustrum

Het is dit jaar acht jaar. Omdat ik gister 38 jaar ben geworden, sta ik stil bij dit lustrum van acht jaar. Drie jaar geleden, stipte ik het ook al aan, toen was het vijf jaar. Nu dus acht jaar. Een heel mooi lustrum, als je het mij - en mijn moeder vraagt. Het lustrum van acht jaar leven in plaats van overleven. Het lustrum van licht, lucht en liefde. Zo laat het zich het best omschrijven. Ik ben acht jaar depressievrij. In het laatste jaar slikte ik als laatste redmiddel medicijnen - en zonder overdrijven durf ik te stellen: die medicijnen hebben mijn leven gered, beter nog, die hebben mij het leven teruggegeven - vraag het mijn moeder. Mag pathetisch klinken maar zo is het.

Na acht jaar, en dat was ook na vijf jaar zo, ben ik  het taboe voorbij, ik schaam mij niet voor mijn episodes. Ze horen bij mij en mijn verleden net zoals de studies, vriendjes en plekken waar ik gewoond heb ook bij mijn verleden horen.

Dit lustrum verdient een ode. Een ode die ik ruim acht jaar geleden heb geschreven, drie jaar geleden hier ook al gedeeld heb, en nu en hier met jullie (wie jullie ook zijn) weer wil delen. Lees en geniet!

Amsterdam, 24 juli 2004 13:44

Vanaf vandaag, 24 juli 2004, begeef ik me in Prozac Nation. Of eigenlijk in de wereld van Oxazepam. Familie van de Prozac-aardigen. Vanaf vandaag beloof ik mijn ervaringen de computer toe te vertrouwen. Het is een reis. Een reis in mijn hoofd, een reis van mijn hart of ziel of geest. Een reis. Aanvang: 24 juli 2004 om 13.00 uur. Duur: onbekend. Bestemming: alles behalve hier.
Hier is de botsing tussen verstandelijke waarnemingen opgepikt door veronderstellingen gebaseerd op gevoelens die negatief van aard zijn die er alles aan doen om de werkelijkheid opgepikt door die verstandelijke waarnemingen te verstoren. Dat alles gaat met een bovennatuurlijke kracht gepaard die de verstandelijke vermogens ver te boven gaan. Hier is waar zij, de verstandelijke vermogens, niet meer bij kunnen. Ze zouden het wel willen maar zelfs het verstand heeft zijn grenzen.
Dan is er Oxazepam. Redder in nood. Neerlands hoop in bange dagen. Hij die komt, ziet en overwint (daar ga ik gemakshalve vanuit). Superman….of vrouw. (Is het mannelijk of vrouwelijk…dat weet ik niet….ik vind dat wel belangrijk…ik kom daar op terug). De sterke arm in zijn beste vorm (omdat ik er vanuit ga dat ik met Ox verder kom dan hier en dat is zeer best). Kortom Ox is het, Ox gaat het doen, Ox klaart die klus. Ox. Oxazepam. Ox dus.
Alles behalve hier, is op dit moment een wens. Een wens die nodig in vervulling moet gaan. Ox gaat me helpen. Ik weet dat het niet DE OPLOSSING is want er moet natuurlijk ook GEPRAAT worden. Kan ik heel goed….PRATEN. Ben na 5 therapeuten (en dan heb ik alle intaketherapeuten nog niet gehad dat zijn er minstens zoveel) het PRATEN wel wat moe. Want PRAATJES vullen geen GAATJES. En ik hoop nou dat Oxazepam die GAATJES voor mij weet te vullen zolang het PRATEN niet leidt tot DE OPLOSSING. PRATEN. Blablablablablablablabla. PRATEN dus.

Mijn eerste Ox net achter de kiezen. Mijn vriend kijkt mij hoopvol aan. Nee, nee zo snel gaat het ook weer niet. Om de vijf minuten checkt hij. ‘Je bui is er niet.’ ‘Oh, je bedoelt dat ik vijf minuten geleden mijn eerste Ox genomen heb en dat het nu al helpt omdat je zeker weet dat ik anders mijn bui al gehad had…’ Hij kan het ook niet helpen. Wat je daarvoor moet slikken weet ik niet.

Hij heeft natuurlijk al veel van mijn buien geslikt… Heeft hij dan ook geen Ox nodig? Voor een beetje rust. Vakantie. Ik schreef onlangs in een mail dat mijn buien niet met vakantie gaan, maar dat is nu niet meer waar. Ox valt voor ze in. Ze mogen even weg met vakantie. Ox is mijn vakantie. Dag buien. Veel plezier en ik hoop tot nooit meer ziens. Dag dag. Toedeloe. Ik heb vrij!

Lief is moe#and'It's Ok'

(Pip verschijnt komende vrijdag weer. Pip is op pad, zou je kunnen zeggen).

Sinds een paar weken weten we het, lief C. is moe. Iets moe-er dan normaal moe. Een beetje abnormaal moe - en dat is best balen. Waar hij normaal gesproken zo fit als een hoentje half zes zijn bed uit springt, is hij nu niet het bed uit te branden. En waar normaal de administratie, huishouden of andere 'nuttige' zaken in een handomdraai worden gedaan, vergt het nu bergen energie. Lief is moe en lief blijft ook nog wel even moe.

Dus...hebben we afgesproken dat ik de kar ga trekken voor even of voor lang. Voor in ieder geval zo lang als het nodig is. En gek genoeg, hoezeer het planetenstelsel in ons huis veranderd is en wij allebei hierin onze weg moeten vinden, ik ben vooral blij en dankbaar dat ik er voor lief kan zijn. Tracy Chapman zegt het al, 'It's Ok'. En dat is het, het is ok.


It's Ok - 
Tracy Chapman

It's OK
Love is only meant for some
I'm the rock
The shoulder you can cry on
I keep the walls from falling down
I keep the walls from falling down
I keep the walls from falling down

I'll play it straight
While you laugh and drink and party all night long
I'll designate myself
To be the driver who takes you home
I keep the walls from falling down
I keep the walls from falling down

You can be pretty and tragic
I'll try to keep the walls from falling down
You can be beautiful and fabulous
I'll try to keep the walls from falling down
I can't reach the pain you feel
But I'll try to keep the walls from falling down
If you can hold on
Lose your fear
I'll try to keep the walls from falling down
Falling down
Falling down

Where is your saint?
To let you know you're not alone
To bring you peace
Help me be your friend your confidante
And keep the walls from falling down
Keep the walls from falling down
Keep the walls from falling down

 

Pip wil avontuur (en wij niet)

Zo'n hangerige dag: buiten druilerig, winderig ook - getik van de regen op het keuken-dak-raam. We lijken maar niet op gang te komen en eerlijk gezegd die ambitie hebben we vandaag ook niet. Tegen het middaguur besluiten we er een pyjama-dag van te maken. Dit tot groot ongenoegen van Pip. Ons gelummel stuit haar tegen d'r springerige-kom-laten-we-wat-spannends-en-leuks-doen borst. Pip mag van ons maar wij doen niet mee.

"Kohoom dan, laten we naar buiten gaan", een dreinerige Pip. Lief kijkt haar aan en haalt zijn schouders op, "Nèh, geen zin." Dan kijkt Pip hoopvol mijn kant op, maar ik moet er net als lief niet aan denken. Vandaag wentelen we ons in niets doen, in ons heerlijk knus en warm huisje - gestoken in onze uitgelubberde wollen truien, pyjama-broeken en sloffen. Zelfs de katten hangen lui en lummelig op de bank.

"Jullie doen ook nooit wat", moppert Pip. Met opgetrokken wenkbrauw kijkt lief Pip aan, "Nee, wij doen noohooit wat. Wat heb je het toch slecht." - "Kijk dan naar me, ik ben nog steeds niet helemaal af en toch al klaar en ik mag niet naar buiten." Pip is zo boos dat ze ervan stuitert. Het is natuurlijk ook niet leuk dat ik haar nog niet helemaal in elkaar heb gezet heb, daar baalt ze wel terecht van.

"Ik wil op pad op avontuur, naar buiten de wereld in. Jullie komen daar alle dagen en ik niet. Ik zit binnen met Tammo - en die nooit met me wil spelen, en Freddy die net doet alsof ik er niet ben", aldus een hevig balende Pip. Met gebogen hoofd en afgehangen schouders hupt ze, Pip loopt niet maar hupt, naar de vensterbank en doet ze wat ze altijd doet als ze verdrietig is of haar zin niet krijgt, uit het raam staren. Naar buiten, naar de wereld, dromend van hele grote avonturen.

Lief dagboek#hetisalweerveeltelanggeleden

(Geen Pip vandaag, zij ligt in de lappenmand).

Sinds mijn zevende schrijf ik in een dagboek, in dagboeken moet ik zeggen want ik heb er inmiddels al een paar volgeschreven. Bij mij is het met (in dagboek) schrijven net als met lezen, ik kan hele periodes zonder - al blog ik dan nog wel - gevolgd van periodes binge-schrijven, zo noem ik het maar. En altijd als er weer een periode begint van dwangmatig,obsessief en verschrikkelijk veel schrijven voel ik me schuldig, omdat het veel te lang geleden is geweest dat ik mijn dagboek van mijn gezelschap heb voorzien.

Als ik last heb van binge-schrijven...

Dat schuldgevoel omzeil ik nu op twee manieren: 1. ik leg me erbij neer dat ik periodes niet schrijf en 2. sinds 2009 zet ik geen datum meer bij mijn 'dagboek-stukkies', ik nummer ze. Dat eerste gaat me niet al te best af dat tweede is werkelijk waar een uitkomst. Natuurlijk weet ik dat stukkie nr. 100 alweer maanden geleden is geschreven, maar ik ga ervan uit als dit dagboek volgeschreven is en ik het jaren later weer opensla - ik dit allang vergeten ben. Dan lees ik mijn spinsels, kronkels, gedichten en verhalen achter elkaar en doet tijd er niet toe (en echt tijd doet er niet toe).

Als ik lees...

Op dit moment zit ik in een periode van niet-in-mijn-dagboek-schrijven-maar-wel-heel-veel-ander-schrijven. Ik overweeg om al het andere los te laten of in ieder geval te minderen voor een intensief weerzien met mijn dagboek. Want lief lief dagboek, het is alweer veel te lang geleden.

Lief dagboek...het is alweer veel te lang geleden.

Pip is verdrietig

Terwijl ik die heerlijke herfstgeur op snuif en me verheug op de knisperende bladeren onder mijn voeten en het vuur in de bomen - en terwijl ik me dit allemaal bedenk genietend van mijn herfst-dakterras, hoor ik in de verte gesnik. Pip. Ik laat haar maar even, want ik heb net gelezen dat je niet altijd moet willen troosten, mensen - en ook poppen wat mij betreft, hebben recht op hun verdriet. Pip dus ook.

Tammo onze huiskater komt naar me toe gelopen en rekt zich heerlijk voor me uit op het dakterras. Maar wel met een blik "zou je niet es naar Pip gaan, ze huilt". Nee Tammo, ze snikt en dat mag best. Tammo's blik verraadt een 'whatever' en een vette 'talk to the hand'. Het zal hem ook eigenlijk een worst wezen. Hij is geen fan van Pip trouwens, ze is wat hem betreft veel te aanwezig.

Het gesnik komt van zolder. Pip blijkt zich achter de dekenkist te hebben verstopt. Als ik me over de kist heen buig, zie ik twee waterige oogjes en een pruillipje - poppenverdriet, intens poppenverdriet. Ze reikt me haar armpjes en ik pak haar op. Haar sprankelende aanstekelijke vrolijkheid is ineens heel heel ver te zoeken. Een klein hoopje pop dat zich dicht tegen me aandrukt. "Moppie toch...kom maar en blijf maar lekker bij mij."

Ik neem Pip naar beneden, waar de kaarsjes aangestoken zijn en de warmte in alles voelbaar en aanwezig is. Eenmaal beneden komt lief C. naar me toe en plant een kleine kus op Pip's voorhoofd. "Ze is heel verdrietig", geef ik aan. "Groot poppenverdriet van een klein knuffelpopje?" Ik knik. "Daar weet ik wel iets voor, dat helpt altijd, kom geef Pip maar aan mij." Nog voor ik haar kan aanreiken neemt lief C. Pip van mij over en loopt de keuken in. Troost in ons huis komt steevast uit de keuken en van hele fijne dikke knuffels.

Troost uit de keuken...

Pip speelt met vuur

De ochtend begint dezer dagen vroeg. Nog voor zessen. Dan steek ik twee kaarsjes aan voor mijn mini-altaartje. Deze dagen fluisteren me toe:"Maaik, naar binnen...naar binnen" . Ik nestel me dan in kleermaker-zit voor mijn altaartje en daal dan af naar binnen, naar mijn eigen stilte-centrum. Pip aanschouwt dit tafereel met de nodige verwondering. Vooral de brandende kaarsjes hebben haar aandacht.

Een van de kaarten die bij mijn mini-altaartje staan..

De vlammetjes van de kaarsen dansen als ik ze net heb aangestoken en wanneer ik eenmaal zit en mijn ogen sluit maakt het dansen plaats voor stilte. De eerste minuten concentreer ik me op de geluiden om me heen en sinds een kleine week hoor ik naast het 'gepur' van de katten ook het gewapper van Pip's handjes en een zacht aanmoedigen "Toe dans dan, dans!" Heel grappig - waardoor de stilte meditatie eerder een glimlach meditatie is met daarbij het nodige gegrinnik mijnerzijds. Maar vandaag verging het lachen me....

...net als dit prachtige boekje, gekregen van Daan D..

...Pip moedigde vandaag de kaarsjes niet alleen aan met haar fluisteren en wapperende handjes, ze bedacht dat ze zelf dan maar moest dansen om haar aanmoediging "Toe dans dan, dans!" kracht bij te zetten. Maar in plaats van dansende vlammetjes vielen de kaarsjes op Pip en vatte Pip zelf vlam. Bloedlink en mijn moment van bezinning werd er een van paniek met een huilende Pip. Gelukkig heb ik haar haartjes nog niet bevestigd, anders had ze die niet meer gehad, nu heeft ze alleen een schroei-plek op haar koppie waarvan straks met haar vuurrode haar niets meer te zien is.

"Toe dans dan, dans", moedigt Pip het vuur aan.

Nadat ik het vuur had gedoofd, Pip onder de kraan had gehouden en haar hoofdje had drooggewreven was ze weer enigszins van de schrik bekomen. "Wat deed je nou Pip?" - "Ja, nou het vuur was zo stil en ik dacht ach kom laat ik het vuur zien hoe het ook al weer moet, dansen. Toen stootte ik tegen de kaarsjes aan." Pip haar beteuterde blik werkt zo op mijn lachspieren dat ik het uitproest Pip zelf probeert heel boos te kijken maar echt lukken wil het niet en ze barst zelf uiteindelijk ook in lachen uit.