Even een break#totergensvolgendeweek!

Op naar de 100!

Een week geleden meldde ik dat ik dit jaar niets van mijn creatieve artistieke plannen omgezet heb in daden. Maar daarmee doe ik mezelf tekort. Plannen zijn misschien nog niet verwezenlijkt, maar geblogd heb ik des te meer. Met dit bericht staan er voor 2012, 88 berichten op de teller. Dat is een record! Natuurlijk ga ik dit jaar eindigen met 100 berichten op de teller.

Vanaf vandaag nog 12 te gaan! Tel je mee? Hier een linkje naar mijn eerste bericht, nu alweer 244 posts geleden.

Corny Corner#Artist'sWay-style'

Even dit nog. Morgen is het de 17e en dan maak ik een knikje naar Stefh. Maar dan vind ik het ook wel goed. Dat heb ik Stefh ook laten weten hoor: "Lieve Stefh, Ik heb maandag hier geschreven wat jouw weg-zijn met me doet. Dus vandaag doe ik dat niet, ok. En dan morgen heb ik eet-club, dus dan heb ik geen tijd voor uitgebreid stilstaan. Maar ik zal even aan je denken, ok, en in gedachten een klein knikje maken of zoiets. Dan zijn we weer klaar voor een maand, goed? Nou ja, zo gaat het morgen gewoon, dus je hebt het ermee te doen."

Dus is het hier weer tijd voor een Corny Corner, 'Artist's Way-style'.

 

  

 

 

 

Een date en Pip gaat mee

Vandaag is het een prachtige dag voor een date. Deze heb ik mezelf beloofd maar deze ben ik ook min of meer aan mijn 'The artist's Way' verplicht. Geen vervelende verplichting hoor, helemaal niet, maar het is toch zoeken naar een gaatje in mijn week. Mijn 'artist's way'-weken zijn twee weken durende weken, ik kan dat hier nu in detail uitleggen, maar laat ik het houden op: voortaan duren mijn weken twee weken. Pip doet overigens met me mee. Haar ochtendpagina's, iedere ochtend drie pagina's schrijven, bestaan uit wat gekrabbel. Zij schrijft terwijl ze heel hard danst (dat gaat natuurlijk niet heel soepel samen, daarom dat gekrabbel).

Pip is een woeste schrijver/tekenaar haar hele lijf beweegt en danst mee. Prachtig om te zien. Haar vrij-zijn geeft mij een vrij-brief om ook wat minder binnen de lijntjes te leven. Heel bijzonder wat zij met me doet. Ik vertel haar dat het vandaag de sterfdag van Astrid Lindgren is en dat Pip mij heel erg doet denken aan één van Astrid's (ik ben op first name basis met Astrid, ik heb zoveel van haar gelezen dan mag het) personages. Als ik Pip een afbeelding van de tv-Pipi laat zien en vervolgens het boek, springt ze op en neer: "Ik wil ook een paard!" Ow.

Ontroostbaar zit Pip nu in een hoekje, ze mag geen paard. En ik wil vandaag op mijn kunstenaar's afspraakje maar dat zit er zo niet in. Pip kan ik echt niet verdrietig en moederziel alleen laten. Mijn gevoel spartelt aan alle kanten tegen. Maar een date met jezelf is echt één alleen en daar is Julia Cameron (schrijfster van 'The artist's way') heel duidelijk in. Die date is met 'me, myself and I' en verder niemand. Pip is inmiddels op mijn schoot gekropen en kijkt me bestuderend aan, "Wat kijk je raar?"

"Weet je Pip, ik heb jou gemaakt - jij bent in feite mij, dus als ik jou meeneem neem ik in principe mezelf mee, sterker nog ik neem dan meer van mezelf mee." Pip kijkt me aan alsof ik ze niet helemaal op een rij heb. Ik pak haar op, zet haar in de tas, op het randje van mijn agenda - kan ze alles zien. Het is prachtig weer buiten en ik heb een date met mezelf en Pip gaat mee!

Weer een 17e in zicht#Schokje.Ik.L.E.E.F.

Deze week alweer een 17e, aanstaande zaterdag. En echt waar ik concentreer me er niet op, maar steeds iedere 17e weer lijkt het alsof ik met een klein schokje wakker word: Stefh is dood. Daarna sukkel ik weer in zalige onwetendheid in, want hij zou zomaar eens terug kunnen komen - je weet het niet. Tot er zich weer een 17e aandient: schokje, Stefh, dood.

17 januari dit jaar was een grootse dag, groots en meedogenloos - een mooie grote vent van 35 ging, schokje, zomaar dood. Ook al hebben wij hem met alle alle alle egards uitgezwaaid - vol lof, vol eerlijkheid (want boy kon hij een partij onmogelijk zijn), vol leven - en is zijn overgang een hele liefdevolle geweest - ook al...toch doet het pijn. Deed het pijn. Doet het pijn. Schokje. Hij is nog steeds D.O.O.D.

Mijn man is zijn maatje kwijt, voorgoed. Dat doet pijn. En ik ben mijn aanmoediger kwijt. Voorgoed. Au. Wat een rotsvast vertrouwen had hij in mij, mijn schrijven, mijn creatief zijn, mijn plannen... Steeds als ik twijfelde, kon hij mij met zijn woorden een 'por' geven, zo van 'toe dan, gewoon doen - dat kan jij'. Ik kan het maar deed het niet. Ik had nog wat tijd nodig, weet ik nu.

Na Stefh's dood heb ik NIETS gedaan met mijn plannen. Helemaal niets. Waar ik toen vlak na zijn vertrek haast had, is al het plannerige, creëerderige in mij een beetje doodgegaan (ik weet het, een beetje pathetisch). Rest mij nu niets anders dan het wakker te kussen. Kus ik het nu wakker, het is van mij. Ook toen Stefh er wel was, ook toen hij mij 'porde' was het van mij en is het aan mij - nu nog. Schokje. Ik L.E.E.F.

Ik L.E.E.F.!

Corny Corner#inWOORD

Woorden zijn heel sterk. Kunnen heel sterk zijn (en natuurlijk kan ik hier een heel stuk wijden aan hoe beperkt woorden zijn of taal is, maar dat doe ik dus even niet). Het is vind ik belangrijk zorgvuldig om te gaan met woorden. Je wilt mensen positief raken. Dus hier mijn kleine Corny Corner 'woorden-hemel', maar wel op z'n Corny Corner's.

Laat het je bekrachtigen, blij maken en inspireren. Kortom laat het je raken!

(Natuurlijk vullen praatjes geen gaatjes, dus die gaatjes worden gevuld met plaatjes, if u catch my drift).

 

"Life's a proces"#overdievanmij

"Life's is a continuing proces - a journey", deze zin dreunt in mijn hoofd, hart en lijf sinds een week. Niet echt zelf bedacht - maar ook niet echt gejat. Een paar maanden geleden kreeg ik "Life's a proces" cadeau van  Jotika Hermsen, een vrouwelijke boeddhistische leermeester. Zij heeft deze zin op haar beurt van P.K.K. Mettavihari gekregen, hààr leermeester. Ze heeft mij die zin gegeven, zonder dat ze het weet - het was dankzij een documentaire over haar op BOS.

Jotika Hermsen.                 Foto: website Anja Meulenbelt (.nl)

"Life's a proces" dus, en één die continu is. Het houdt nooit op. En het is een reis, iedere stap, iedere gedachte en ervaring: "Life's a continuing proces - a journey." Het voelt alsof geleidelijk aan mijn lokaal- en tijdgebonden denken ruimte maakt voor een oneindig zijn of een één worden met een oneindig zijn. Snapt iemand dit? Ik zit in een proces waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen of de woorden voor heb, maar de behoefte om er woorden aan te geven is enorm. Is groots. Alsof een paard van binnen aan het galopperen is, maar daar NOG niet de ruimte voor heeft.

"Life's a continuing proces - a journey."

De rode draad, simpel verwoord, mijn verandering in ogenschouw nemend: "Je leeft en je maakt wat mee." Laat ik het daarop houden, voor nu.

Even gewoon.klein.dichtbij.fijn#omdat'vanallesverandert'

Ken je dat, middenin in vanallesverandert zitten en een ontzettende behoefte hebben aan even heel gewoon, klein, dichtbij, fijn en een beetje stilstand...of gewoon rust. Zo voel ik me deze dagen. Er verandertvanalles op het moment en er staat ook vanalles te veranderen. Dat is ook niet zo verwonderlijk gezien het groeiend bewust-zijn in huize Borst - Van der Werff. In tijden als deze kan ik zoohoo verlangen naar 'een broodje kaas' of 'effe een afwasje doen'. Zaken die mij altijd het gevoel geven dat ook het gewone leven doorgaat.

Even gewoon.klein.dichtbij.fijn#omdat'vanallesverandert'

Het is niet dramatisch, en als dat het wel is, komen we daar heus overheen. Het is niet groots of meeslepend, het is alleen maar heel uitdagend. Het prikkelt vooral, voedt een onrust en een 'heel snel willen'. Dus rust, gewoon doen en even een klein beetje stilstaan, voelt als logische behoefte. Want als vanallesverandert dan is dat best een beetje spannend en gewoon een 'broodje kaas' of 'effe een afwasje doen' is dat goddank niet. 

'Effe gewoon een afwasje doen'.

Dus loop ik deze dagen op stevige schoenen, voor een goede basis - heel belangrijk als vanallesverandert. Ga ik niet ieder weekend op pad maar blijf ik binnen - voor de nodige rust in tijden dat vanallesverandert. Eet ik 'broodjes kaas', want goed eten is belangrijk als allesverandert. Wandel ik samen met lief de zondagen door - immers beweging is goed wanneer vanallesverandert. Krullen we ons samen op de bank met de katten op schoot en een fijne film op tv of dvd. Wij doen hier en nu even gewoon, dan doen we al gek genoeg...nu vanallesverandert.

Met lief C. wandel ik de zondagen door...en hij met mij :-)

Samen met Pip op herfst-schattenjacht

Het is een prachtige herfstdag en lief en ik maken ons klaar voor onze zondagse wandeling. We gaan samen met Pip op herfst-schattenjacht. Pip die eerder niet wachten kon, lummelt en treuzelt nu een beetje. Met van die afgehangen schoudertjes en haar pruillipje (ik vind dat stiekem zoohoo schattig - maar als ik dat zeg wordt ze boos). "Kom je mee?", ik zie dat lief C. al bij de deur staat. Hij tikt met de neus van zijn schoen tegen de drempel. "Gaan we", een onrustig lief.

Ik kijk Pip aan, "Als je mee wilt, moet je nu meekomen. Je mag de tas in, als je wilt." Soms als Pip naar buiten meegaat en ze heeft geen zin om te lopen - in haar geval 'huppen', zet ik haar in de tas. Maar altijd zo dat haar koppie net boven de tas uitsteekt, kan ze alles zien - vindt ze geweldig. "Ik ga hoor", en lief C. loopt naar buiten maar laat de deur achter zich nog open. "Okkeeeheee dan", Pip springt meteen in mijn tas en zorgt dat ze op het randje van mijn agenda zit, zo kan ze alles zien. En het is prachtig wat we zien.

Pip raakt dolenthousiast, ieder blaadje, spinnetje, besje en dauwdruppel wijst ze aan "Kijk Maaik, kijk Cor, moet je zien wat mooi. "Maaik, gaan we dan nu herfstschatten verzamelen. Ik vind de herfst zoohooo mooi."
- "Dat is goed, geef jij maar aan wat je mee wilt - dan pak ik het voor je. Er is wel één regel en dat is van alles één exemplaar" - want ik voorzie dat Pip, net zoals ik, het liefst alles wat ze mooi vindt mee naar huis neemt.

We ploeteren met ons drietjes heerlijk door de knapperige bladeren in het bos. Lief en ik hand in hand en Pip met d'r neus in de lucht. Ze slaakt kreetjes van verrukking en wij genieten net zo hard mee. Het is sprookjesachtig mooi.

Het rood en het geel van de bladeren, de roze rode kardinalenmutsjes, het oranje spinnetje - "Nee, Pip die kan niet mee", de knisperende bladeren, de knoestige bomen met hun takken als grote armen. Als een trofee houdt Pip haar drie herfstblaadjes in één hand vast. Nee, dat is niet van ieder exemplaar één, maar Pip is een slimme - want ieder herfstblaadje heeft een andere kleur, één geel, één oranje en één rood "Dus dat is van iedere kleur herfstblaadje één" aldus Pip. Lief heeft een mooie steen te pakken en ik verzamel al het moois door het te vangen met mijn fototoestel.

Het is een geslaagde herfstschattenjacht. "Volgende week gaan we weer!", glundert Pip.