'Dirty business'

 

Van 'F*ck it' en 'Dirty business' naar 'ik kan dit'. 

De dagen waaieren en gaan in 'a blink of an eye' voorbij. Mijn 'tranisitie' (lees: overgang) vergezeld me al die dagen. Ik merk dat ik schrik van mijn beeld in de ramen, op beeld en in de spiegel. Het is niet meer wat het was. Vele kilo's rijker, hoe voordelig ik mezelf ook probeer vast te leggen 'op/in' mijn mood-indicators (lees: selfies). En ik merk ook dat er een vermoeidheid optreedt van me daar nog heel druk om te maken. Dus toch een 'f*ck it'. 

Het is een 'dirty business' die overgang. Daar bedoel ik mee, dat wanneer je je merkt dat die tijd van hormonen-wat-doen-jullie-toch-met-me het verre van glamorous is en standje 'omarmen' nog lang niet is bereikt. Het is nog een vechten tegen, het nog niet snappen en zeker een nog niet ok-zijn met mijn nieuwe zelf. Twee jaar geleden was alles nog anders, zeker mijn fysieke verschijning. En oké, ook toen had ik mijn hick-ups en mind-fucks - maar dit is toch andere koek.

Toch is er sprake van een bepaalde metaal-moeheid. Ik wil niet meer...ik wil me niet meer druk maken over hoe ik op anderen overkom - geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken over mijn gewicht - kom op, geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken hoe anderen over me denken - kom op, ik weet wat ik waar ben, wat en hoe de goe-gemeente ook over me denkt. Dus toch wat 'f*ck it's'. 

Ik zit tegenover de 'tranisitie-expert-mevrouw' en deel haar mijn gedachten, mijn klachten en krachten. Ze glimlacht. 'Dat hoor ik vaker. Vrouwen zijn het moe...zijn er klaar mee, met druk te maken over wat of hoe anderen denken. Of klaar mee druk te maken of ze nog wel in maatje 36 passen. Ze willen zich oké voelen met wie ze zijn, hoe ze zijn en hoe ze eruit zien. Een shift in prioriteiten. Heel gezond. Kennelijk doet de overgang dat met ons." Ik kijk mijn 'transitie-expert-mevrouw' aan en zucht. Dit is dus heel normaal - en dus realiseer ik me - ik kan dit. Ik kan dit. Wij, vrouwen, kunnen dit. 

In de woorden van Glennon Doyle (google haar!) "We can do hard things!'

Dus 'hop', weer een selfie, waarin de extra kilo's niet direct zichtbaar zijn en zowel 'I don't give a f*ck!'

(En we gaan er schoon en vol in - welkom!)...'F*ck it'...

 ...is de tekst die ik de laatste tijd het  meest bezig. Na een lange periode van herstel, waarvan ik pas vele tijd nadien bewust werd dat het herstel betrof, zit ik in een nieuwe ontwikkeling. Of beter gezegd een nieuwe fase. Eén gevoed door hormonen die zich in het wilde weg voortbewegen met alle gevolgen, intern en extern, van dien. En waar ik in mijn herstel een beetje begon door te krijgen wat wel (helpend is) en wat niet, verkeer ik nu in opperste staat van niet weten en ook, heel eerlijk, een redelijke dosis wanhoop. Want wat NU? Wat is nu helpend en wat niet. 

Een begin van een nieuwe reis om mijn nieuwe zelf te leren kennen. Een begin van er middenin zitten en de weg van relativering niet te voelen. Want ' middenin'. En heel eerlijk, ik ben het wel een beetje zat. Hoezo dit nu? Tuurlijk, dit overkomt de meeste vrouwen...sterker nog, alle vrouwen. Maar nergens vind ik 'live' of online gelijkgestemden dan wel vrouwen die daar heel open en bloot over zijn. En dan alweer hoezo? Want dit overkomt toch alle vrouwen op deze aardkloot? 

Tuurlijk vind ik her en der wat snippets aan ervaringen en informatie - maar allemaal heel 'glamorous' gebracht met kreten als 'omarm het' of 'mooi oud worden' - in die trant. Maar zo voelt het voor mij helemaal niet. Ik voel me als een leerling op zoek naar aanknopingspunten om dit circus te doorgronden, maar ik vang steeds bot als ik verder browse of lees. Hoezo? 

Waar ik ben? Nou 'F*ck it', omschrijft het toch het beste. Aankomen, geen maatje 36 meer, 'f*ck it'. Tranen om niets, so what, 'f*ck it'. Weer opnieuw in herstel/ontwikkeling, my ass, 'f*ck it'. Ik wil het niet omarmen, ik wil er met heel mijn hart, scheit aan hebben. Ik ben 47 jaar, oprecht in de bloei van mijn (werkzame) leven en ik heb geen zin om verstoord te raken door wat hormonen die een eigen feestje hebben georganiseerd en mij ongevraagd hebben uitgenodigd.

Okay, laat ik het anders zeggen. Ik wil kunnen zijn met alles wat er is en me niet meer en weer druk hoeven maken om mijn gewicht, mijn tranen of middenin mijn niet weten zitten. Ik wil kunnen zeggen, dit is het - hier moet u, jullie en ik het meedoen. En deze fase is er één die bij in ieder geval de helft van de wereldbevolking hoort, so deal with it. En dat zeg ik allemaal vooral tegen mezelf. Zucht. Vooral tegen mezelf. 'F*ck it!'

Ken je kracht

Ken je kracht. Weet dat je niet geboren bent als slachtoffer. Voel dat de buitenwereld jou niet kan definiëren. Blijf bij jezelf. Kom tot jezelf. Tot wie je in het diepst van je wezen bent: een sterk, krachtig en liefdevol mens. Het is niet vreemd om uit het veld geslagen te zijn, of je monddood te voelen. Maar geloof daar niet in. Laat je niet verworden tot slechts dat, tot slechts een slachtoffer.

Ik ben naar de pijn gegaan. Naar mijn eigen opvattingen wat ik wel of niet waard zou zijn. Om met de pijn te zijn en deze te kunnen laten oplossen. Om met die opvattingen te zijn, die van alle kanten te bezien, om tot de conclusie te komen dat ze niet van mij zijn - maar 'aangepraat'. 

Een half jaar later...

 

...is de bom gebarsten. En ik ook. Na deze Voice-week.

Is het een ironie? Dat mijn laatste stuk gaat over seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer en het nu 'het onderwerp van de dag' is. Ik zeg 'dag', want veel en vaak waait nieuws over dergelijke brandhaarden over. Al is mijn hoop nu wel een andere. Nee, laat ik het anders zeggen - ik hoop dat met dit nieuws van de dag, zaken structureel zullen veranderen.

De beelden, de verhalen, ze brengen me terug naar mijn eigen ervaringen. Sinds een paar dagen een knoop in de maag en misselijk. Het is één grote trigger. Hoezeer het bij mij in het verleden ligt en ik verschillende behandelingen heb gehad, blijft het een gevoelige plek. Zeker nu met al het nieuws er keer op keer weer op gebeukt wordt. 

Al jong geconfronteerd met zeer en agressief seksueel overschrijdend gedrag. En later weer in de pubertijd en weer later in mijn jong volwassen-jaren en daarna op de werkvloer meerdere keren. Ik kan het net niet op één hand tellen. Waar ik toen alleen en eenzaam was met mijn ervaringen, weet ik nu dat we met een leger aan vrouwen zijn wie hetzelfde is overkomen. Waar ik toen mijn mond hield, heb ik me later, veel later hierin een stem gegeven. Maar man, wat is dat moeilijk, je uit te spreken - als je je zo kwetsbaar voelt.

Mijn uitspreken, ons uitspreken is belangrijk - maar ik hoop dat nu wel duidelijk is, dat het belangrijker nog is, dat dit gedrag zich niet voordoet. En ik hoop ook dat nu wel duidelijk is, dat het een hele veilige omgeving vraagt, om je durven uit te spreken. Dus geen gebagatelliseer van ongepaste opmerkingen en seksistische grappen.

Laat je het zogenaamd 'kleine' toe, zet je de deur open voor meer, groters en grotesk. Dus niet zeggen 'zo heb ik het niet bedoeld', als je erop aangesproken wordt. Eigen het je toe, neem je verantwoordelijkheid en begrijp dat het niet gaat hoe jij het bedoelt, maar gaat over hoe het gedrag wordt ervaren. Als jij mijn grens overschrijdt, is dat dus grensoverschrijdend gedrag. Die grens bepaal ik namelijk.

Toen ik voor het eerst met mijn familie mijn ervaring als jong meisje deelde, reageerde mijn broer op een onnavolgbare wijze. Naast dat hij hevig geëmotioneerd was, schokschouderde hij en zei "het klopt dus, dat één op de drie vrouwen geconfronteerd wordt met seksueel geweld." We zaten in de kamer met drie vrouwen. Stil. Geraakt. Ineens werd een abstract cijfer, waarheid in de woonkamer. 

Ik hoop dan ook nu met al het nieuws, het niet meer een abstract gegeven is, maar verhalen van vlees en bloed. Over vlees en bloed. Over mensen die hier nooit maar dan ook nooit om hebben gevraagd. Maar wie het wel overkomen is. Geen schuld. Geen Schaamte. Alleen maar Empathie.