Sinds mijn zevende schrijf ik in een dagboek, in dagboeken moet ik zeggen want ik heb er inmiddels al een paar volgeschreven. Bij mij is het met (in dagboek) schrijven net als met lezen, ik kan hele periodes zonder - al blog ik dan nog wel - gevolgd van periodes binge-schrijven, zo noem ik het maar. En altijd als er weer een periode begint van dwangmatig,obsessief en verschrikkelijk veel schrijven voel ik me schuldig, omdat het veel te lang geleden is geweest dat ik mijn dagboek van mijn gezelschap heb voorzien.
 |
| Als ik last heb van binge-schrijven... |
Dat schuldgevoel omzeil ik nu op twee manieren: 1. ik leg me erbij neer dat ik periodes niet schrijf en 2. sinds 2009 zet ik geen datum meer bij mijn 'dagboek-stukkies', ik nummer ze. Dat eerste gaat me niet al te best af dat tweede is werkelijk waar een uitkomst. Natuurlijk weet ik dat stukkie nr. 100 alweer maanden geleden is geschreven, maar ik ga ervan uit als dit dagboek volgeschreven is en ik het jaren later weer opensla - ik dit allang vergeten ben. Dan lees ik mijn spinsels, kronkels, gedichten en verhalen achter elkaar en doet tijd er niet toe (en echt tijd doet er niet toe).
 |
| Als ik lees... |
Op dit moment zit ik in een periode van niet-in-mijn-dagboek-schrijven-maar-wel-heel-veel-ander-schrijven. Ik overweeg om al het andere los te laten of in ieder geval te minderen voor een intensief weerzien met mijn dagboek. Want lief lief dagboek, het is alweer veel te lang geleden.
 |
| Lief dagboek...het is alweer veel te lang geleden. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten