Pip is verdrietig

Terwijl ik die heerlijke herfstgeur op snuif en me verheug op de knisperende bladeren onder mijn voeten en het vuur in de bomen - en terwijl ik me dit allemaal bedenk genietend van mijn herfst-dakterras, hoor ik in de verte gesnik. Pip. Ik laat haar maar even, want ik heb net gelezen dat je niet altijd moet willen troosten, mensen - en ook poppen wat mij betreft, hebben recht op hun verdriet. Pip dus ook.

Tammo onze huiskater komt naar me toe gelopen en rekt zich heerlijk voor me uit op het dakterras. Maar wel met een blik "zou je niet es naar Pip gaan, ze huilt". Nee Tammo, ze snikt en dat mag best. Tammo's blik verraadt een 'whatever' en een vette 'talk to the hand'. Het zal hem ook eigenlijk een worst wezen. Hij is geen fan van Pip trouwens, ze is wat hem betreft veel te aanwezig.

Het gesnik komt van zolder. Pip blijkt zich achter de dekenkist te hebben verstopt. Als ik me over de kist heen buig, zie ik twee waterige oogjes en een pruillipje - poppenverdriet, intens poppenverdriet. Ze reikt me haar armpjes en ik pak haar op. Haar sprankelende aanstekelijke vrolijkheid is ineens heel heel ver te zoeken. Een klein hoopje pop dat zich dicht tegen me aandrukt. "Moppie toch...kom maar en blijf maar lekker bij mij."

Ik neem Pip naar beneden, waar de kaarsjes aangestoken zijn en de warmte in alles voelbaar en aanwezig is. Eenmaal beneden komt lief C. naar me toe en plant een kleine kus op Pip's voorhoofd. "Ze is heel verdrietig", geef ik aan. "Groot poppenverdriet van een klein knuffelpopje?" Ik knik. "Daar weet ik wel iets voor, dat helpt altijd, kom geef Pip maar aan mij." Nog voor ik haar kan aanreiken neemt lief C. Pip van mij over en loopt de keuken in. Troost in ons huis komt steevast uit de keuken en van hele fijne dikke knuffels.

Troost uit de keuken...