De schaamte (allang) voorbij - een lustrum

Het is dit jaar acht jaar. Omdat ik gister 38 jaar ben geworden, sta ik stil bij dit lustrum van acht jaar. Drie jaar geleden, stipte ik het ook al aan, toen was het vijf jaar. Nu dus acht jaar. Een heel mooi lustrum, als je het mij - en mijn moeder vraagt. Het lustrum van acht jaar leven in plaats van overleven. Het lustrum van licht, lucht en liefde. Zo laat het zich het best omschrijven. Ik ben acht jaar depressievrij. In het laatste jaar slikte ik als laatste redmiddel medicijnen - en zonder overdrijven durf ik te stellen: die medicijnen hebben mijn leven gered, beter nog, die hebben mij het leven teruggegeven - vraag het mijn moeder. Mag pathetisch klinken maar zo is het.

Na acht jaar, en dat was ook na vijf jaar zo, ben ik  het taboe voorbij, ik schaam mij niet voor mijn episodes. Ze horen bij mij en mijn verleden net zoals de studies, vriendjes en plekken waar ik gewoond heb ook bij mijn verleden horen.

Dit lustrum verdient een ode. Een ode die ik ruim acht jaar geleden heb geschreven, drie jaar geleden hier ook al gedeeld heb, en nu en hier met jullie (wie jullie ook zijn) weer wil delen. Lees en geniet!

Amsterdam, 24 juli 2004 13:44

Vanaf vandaag, 24 juli 2004, begeef ik me in Prozac Nation. Of eigenlijk in de wereld van Oxazepam. Familie van de Prozac-aardigen. Vanaf vandaag beloof ik mijn ervaringen de computer toe te vertrouwen. Het is een reis. Een reis in mijn hoofd, een reis van mijn hart of ziel of geest. Een reis. Aanvang: 24 juli 2004 om 13.00 uur. Duur: onbekend. Bestemming: alles behalve hier.
Hier is de botsing tussen verstandelijke waarnemingen opgepikt door veronderstellingen gebaseerd op gevoelens die negatief van aard zijn die er alles aan doen om de werkelijkheid opgepikt door die verstandelijke waarnemingen te verstoren. Dat alles gaat met een bovennatuurlijke kracht gepaard die de verstandelijke vermogens ver te boven gaan. Hier is waar zij, de verstandelijke vermogens, niet meer bij kunnen. Ze zouden het wel willen maar zelfs het verstand heeft zijn grenzen.
Dan is er Oxazepam. Redder in nood. Neerlands hoop in bange dagen. Hij die komt, ziet en overwint (daar ga ik gemakshalve vanuit). Superman….of vrouw. (Is het mannelijk of vrouwelijk…dat weet ik niet….ik vind dat wel belangrijk…ik kom daar op terug). De sterke arm in zijn beste vorm (omdat ik er vanuit ga dat ik met Ox verder kom dan hier en dat is zeer best). Kortom Ox is het, Ox gaat het doen, Ox klaart die klus. Ox. Oxazepam. Ox dus.
Alles behalve hier, is op dit moment een wens. Een wens die nodig in vervulling moet gaan. Ox gaat me helpen. Ik weet dat het niet DE OPLOSSING is want er moet natuurlijk ook GEPRAAT worden. Kan ik heel goed….PRATEN. Ben na 5 therapeuten (en dan heb ik alle intaketherapeuten nog niet gehad dat zijn er minstens zoveel) het PRATEN wel wat moe. Want PRAATJES vullen geen GAATJES. En ik hoop nou dat Oxazepam die GAATJES voor mij weet te vullen zolang het PRATEN niet leidt tot DE OPLOSSING. PRATEN. Blablablablablablablabla. PRATEN dus.

Mijn eerste Ox net achter de kiezen. Mijn vriend kijkt mij hoopvol aan. Nee, nee zo snel gaat het ook weer niet. Om de vijf minuten checkt hij. ‘Je bui is er niet.’ ‘Oh, je bedoelt dat ik vijf minuten geleden mijn eerste Ox genomen heb en dat het nu al helpt omdat je zeker weet dat ik anders mijn bui al gehad had…’ Hij kan het ook niet helpen. Wat je daarvoor moet slikken weet ik niet.

Hij heeft natuurlijk al veel van mijn buien geslikt… Heeft hij dan ook geen Ox nodig? Voor een beetje rust. Vakantie. Ik schreef onlangs in een mail dat mijn buien niet met vakantie gaan, maar dat is nu niet meer waar. Ox valt voor ze in. Ze mogen even weg met vakantie. Ox is mijn vakantie. Dag buien. Veel plezier en ik hoop tot nooit meer ziens. Dag dag. Toedeloe. Ik heb vrij!