Van ontreddering naar dankbaarheid #Altar.for.Life

‘Complete ontreddering’ zo noemde vriendinnetje D. de situatie die ik gecreëerd had: bij man weg en verliefd op andere man. Dat beschreef de situatie en het voelen vrij accuraat. Toen. Het voelde voor mij alsof het universum me een hele harde duw vooruit gaf. NU moet het gebeuren. Om daarna te denken ‘wat gebeurt er?’ Op die momenten zelf is het vaak lastig te duiden waarom iets gebeurt. Dat gold toen ook voor mij.

Lorelei's ontreddering Beeld: Silvergrey

We leven acht maanden later. Nog steeds is niet alles in woorden te vatten of te duiden. Dat hoeft ook niet. Het zijn kleine lichtjes die zich steeds duidelijker aftekenen. Wat nu wel heel duidelijk voelbaar is, is dankbaarheid. Van de ene relatie in de andere is niet misschien het meest verstandige, maar het is gebeurd en ik ben er dankbaar om. Met alle hick-ups en hang-ups van dien en alle prachtige intense momenten. Wat ik zeg, dankbaar.

Nu leer ik mezelf kennen in een situatie waarin geen vanzelfsprekendheid is. Al was dat voorheen ook niet, nu voel ik het. Opnieuw afstemmen met mezelf, een nieuw sociaal leven opbouwen, het vormgeven van mijn financiële onafhankelijkheid, mijn liefdesleven; kortom mijn leven. Dit alles beschouw ik als een groot cadeau.

Het grootste cadeau deze periode is vooral de grootste verrassing. Twee jaar geleden schreef ik over bewuste kinderloosheid. Een hele bewuste keuze van toen (ruim 9 jaar geleden) – waarvan ik tot op de dag van vandaag geen spijt heb. Ruim een jaar geleden schreef ik vanuit iedere vezel in mijn lichaam; het gaat ook niet meer gebeuren moeder worden, ik vind mezelf te oud. En dat is goed.

Hoe verrassend was het dat toen ik (bij wijze van spreken) mijn oude voordeur achter mij dicht deed, die keuze (en het gevoel van te oud zijn) oploste. Het loste op in: als het kan, dan mag het en is het welkom. Ik wist voor mezelf dat mijn bewuste kinderloosheid niet voortkwam uit een ‘pertinente nee’. Het was ingegeven door de relatie toen. Die vond ik – en daar heb ik geen spijt van – belangrijker dan moeder worden.

De echte keuze, vind ik, is als beide opties open staan. Daar bevind ik me nu. Dat is waanzinnig. Of het ooit gebeurt, moeder worden, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik zo dankbaar ben dat ik kan zeggen: wat er ook gebeurt, het is welkom en gebeurt het niet, vind ik mijn leven nog steeds waanzinnig mooi en waardevol.

Van ontreddering naar dankbaarheid. Daar ben ik nu. Misschien wel daarom.