I love ANNIE!

In mijn kamer in Amsterdam - mijn luchtkasteel draaide ik Annie. Ik vind haar 'the bomb', ze is mooi, ze is stoer en ze heeft een STEM. Luister- en kijkvoer om het Paasweekend mee in te gaan: Walking on broken glass.

I love ANNIE!

Tot woensdag lieve lieve mensen!

RoosRouwenAlana#'HetRecept'

Mijn leven was tot een goed jaar geleden 'redelijk dood-vrij'. Het zijn vooral de opa's en oma's die op een gegeven moment 'gewoon' gaan. Oud, geliefd en geleefd en dan houdt het een goed moment op. Het laatste jaar lijkt het wel alsof het leven zegt, "Zo ga jij maar even zitten, want denk maar niet dat jij òf je vrienden het eeuwige leven hebben." En dan 'a new reality kicks in': verdriet, rouw.

Over rouwverwerking kan je in het algemeen zeggen dat er een aantal stappen te zetten zijn. Veelal gaat dat onbewust, maar het is natuurlijk bijzonder wanneer jij je van jouw stap of fase bewust bent. Ik ben heel goed in het bagatelliseren van mijn verdriet: het is toch mijn broer niet, het is toch mijn kind niet, het is toch mijn man of vader niet...en daar ben ik me heel bewust van.

Dat brengt me bij Roos. Al enkele jaren volg ik Roos. Zij schrijft over haar kinderen, haar zieke man, over zichzelf en haar rouw. Haar man leeft, maar haar gezonde man is er al even niet meer. Haar 'rouwe'  reis deelt ze op dit wereldwijde web en in haar 'hoekje' trof ik dit aan: 'Het recept voor omgaan met Verdriet'.

Hier schrijft Roos op haar beurt over Alana Sheeren, een rouwconsulente. Alana - zelf ook niet onbespaard gebleven door het overlijden van haar zoontje Benjamin - is gevraagd naar de ingrediënten voor rouw(verwerking). Magische woorden, 3 ingrediënten: TOESTEMMING, acceptatie en steun. TOESTEMMING dus, ook al is het mijn man niet, mijn kind niet, mijn broer of vader niet... (En weer 'a new reality kicks in'.)

Alana schrijft over rouw(verwerking) in 'Picking up the Pieces', en dat is aldus Roos (die zelf ook een bijdrage heeft geleverd) een aanrader. Ze mailde mij (toen ik haar vroeg of ik mocht linken naar haar 'Het Recept'): "Ik kan je echt Alana's e-book aanraden. Het is een bundel met verhalen en ook met enkele korte oefeningetjes aan het eind van elk verhaal."

Dus in mijn eigen bescheiden 'rouwe' weg doe ik me goed aan woorden zoals die van Roos en dus ook aan die van Alana. En nu lees jij dit, wie jij ook bent - en heel misschien heb je zomaar iets aan deze blogpost, aan deze woorden en leer je daarbij in een klap een klein beetje van Roos en Alana kennen.

(Mooi hè, hoe internet de lijnen korter maakt en de verbindingen groter).

Mijn 'luchtkasteel'-gevoel

In mijn luchtkasteel in Amsterdam waar ik tot een paar jaar geleden woonde, was ik heer en meester van mijn 'universum'. Ik woonde, leefde, schreef en schilderde er. Het was mijn start- en landingsbaan. Uitvliegen wanneer ik wilde en thuiskomen wanneer ik wilde - altijd thuiskomen. Dat 'luchtkasteel'-gevoel wilde ik mee naar Alkmaar nemen. Dat is me 'net niet helemaal' gelukt.

Met de verliezen van dit jaar vers in mijn achteruitspiegel, 'doemt' voor mij mijn toekomst op. Waar ben ik mijn 'luchtkasteel-gevoel' kwijt geraakt? Wanneer heb ik mezelf in een routine vastgezet die niet gaat over 'vrijheid in verbondenheid' maar over 'gebonden zijn'. Lief C. heeft mij er nooit om gevraagd of dat van mij verwacht.

De hamvraag is: hoe vind ik mijn 'luchtkasteel-gevoel' terug? Het antwoord is er één die zich per dag laat vinden, maar één instant-manier diende zich dankzij mijn lief C. aan: een 'Window Marker'. Een stift waarmee je op spiegels, glazen èn ramen kunt schrijven! Kliederen op ons raam beneden mag nu en geeft me in het klein mij mijn 'luchtkasteel-gevoel' terug alsof alles kan...en zo is het ook ALLES KAN!

Hier hou ik me nog in ;-)

I-N-Spi-R-A-T-iE

Waar ik ook ben, ik raap woorden van de straat, vang zinnen uit de lucht, er zoemen liedjes in mijn hoofd en er landen beelden in mijn hart. I-N-Spi-R-A-T-iE, weer een nieuwe, omdat ik er zelf zo blij van word.

Beeld: Gerda Meijer

Beeld: MyMoza fotocollage inspirition

Zegt hij ' mijn verlosser' (2007)

“En dat is het ontmoedigingsbeleid van het leven.” Hij probeert een passende blik te vinden bij wat hij zojuist zei. “Hmmm, ontmoedigingsbeleid van het leven, gaat het eigenlijk niet over keuzes maken en dat er goede keuzes zijn, minder goede keuzes en verdomd slechte keuzes”, zeg ik hem met mijn cynische blik waarvan ik me God niet weet hoe dat eruit ziet, het voelt alleen cynisch. Ik grinnik om mijn eigen gedachte.

“Ja" zegt hij, “ik zei Is hè terwijl ik zou moeten zeggen dat het Voelt, het Voelt alsof het leven een ontmoedigingsbeleid voert. Je wordt op de wereld gezet, je leeft en vervolgens werpt het leven, voor mijn gevoel, allerlei obstakels op.” “Oh”, zeg ik hem, “van die hindernissen die ik dien te nemen om er zo gezegd sterker van te worden, ‘characterbuilding’. My ass, dan maar geen karakter!” Hij kijkt me verrast aan en we bulderen over de tafel van het lachen.

Beeld: Lili'sBlog

Gesprekken als deze, ik vind ze terug in mijn schrift. Terwijl ik mijn eigen woorden lees, mijn verslag, mijn invulling, hoor ik Hem praten, gekke bekken trekken bij iedere zin die hij zegt om ervoor te zorgen dat wat hij zegt impact heeft. De woorden heb ik opgetekend maar het zijn toch echt zijn woorden. Geschiedenis is niet wat het was, het is wat je er zelf van maakt, ik betwijfel dat. Hoezeer ieder woord in het schrift dat voor mij op tafel ligt van mij is, zijn ze vooral van hem. Als ik niet die woorden had gebruikt zou ik hem nooit tot zoals hij werkelijk was terug kunnen brengen.

Hij noemt mij ‘mijn verlosser’. Het klinkt pathetisch maar als je hem kent, weet je dat het vooral en alleen maar een compliment is. Een compliment dat neigt naar een verantwoordelijkheid die je niet wilt hebben. Ik wil niemand zijn verlosser zijn, dan raak ik te diep. Dat is misschien passie maar het is ook pijn. Want wat als ik besluit niet meer zijn verlosser te zijn, wat ben ik dan? De grootste verrader ‘all times’ en van het universum? Gelukkig weet ik dat hij weet dat ik zijn verlosser niet wil zijn. En omdat hij het weet, mag hij het zeggen anders niet.

Deze is voor Eric# 'Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif'

Voor mijn lieve 'De Pilaren'-broeder Eric. Omdat vandaag niet helemaal zijn dag is...maar zo zei hij mij gister: ik verheug me op je blog, ik ga echt kijken hoor, dat doe ik altijd.

Lieve Eric, deze is dus speciaal voor jou. Omdat jij onze 'Suid-Afrikaanse son' bent een stukje onvervalste Breyten Breytenbach - ik hoop stiekem dat je het mooi vindt, ook al hou je meer van voetbal.

Dikke kus,
Maaike je 'De Pilaren'-zus

'Want my liefde reis met jou mee,
my liefde moet soos 'n engel by jou bly
soos vlerke, wit soos 'n engel.
Jy moet van my liefde bly weet
soos van die vlerke waarmee jy nie kan vlieg nie.'

- Breyten Breytenbach,
Strofe uit 'Allerliefste, ek stuur vir jou 'n rooiborsduif'

De pauze bijna voorbij#en hier ben ik nu...

Als je je oor te luister legt, heel dicht bij mijn hart, voel je door 't verdriet heen 'n groot ruisen van geluk. Daar ben ik.#twittercolumn
— Maaike van der Werff (@MaaikeTweets) 12 maart 2013

Beeld: Soulwoman