Deze dagen zoek ik de connectie met mezelf. Die is in zeer summiere mate aanwezig. De kunst is vooral te laten. Niet te diep graven, geen geduw en getrek (aan mezelf) en zeker niet in verzet. Ik voel het even niet, ik vind het even ook niet en dat is er. Nu. Geen enkel Nu duurt voor eeuwig en dat biedt dan wel weer perspectief.
Dus ik werk een beetje en ik rommel thuis wat aan. Beetje opruimen. De schilderspullen weer in het zicht en 'lieve briefjes' of beter gezegd reminders voor mezelf schrijven en maken.
Terwijl ik gisteravond zo aan het rommelen was, merkte ik dat het wel wat donker in mijn huiskamer is. Wel wat licht, maar niet genoeg. Onlangs bedacht ik al dat ik een lamp voor op mijn eettafel wilde. Precies daarom.
Gerommel in de donkere marge, tot er een licht bij mij op ging. Op de tafel slash kast waaraan ik stond te werken, staat een lamp. Al geruime tijd. Wat als ik die nou eens aan doe. Nope, dat was niet eerder in me opgekomen. Op zoek naar de lichtknop werd zoektocht al snel een vindtocht...naar licht. Prachtig licht. Gewoon voor handen. Stond er al de hele tijd, die lamp - was er al die hele tijd, dat licht.
Ik modder gewoon lekker door want wie weet, is die connectie met mezelf of de knop daartoe dichterbij dan ik denk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten