'Dirty business'

 

Van 'F*ck it' en 'Dirty business' naar 'ik kan dit'. 

De dagen waaieren en gaan in 'a blink of an eye' voorbij. Mijn 'tranisitie' (lees: overgang) vergezeld me al die dagen. Ik merk dat ik schrik van mijn beeld in de ramen, op beeld en in de spiegel. Het is niet meer wat het was. Vele kilo's rijker, hoe voordelig ik mezelf ook probeer vast te leggen 'op/in' mijn mood-indicators (lees: selfies). En ik merk ook dat er een vermoeidheid optreedt van me daar nog heel druk om te maken. Dus toch een 'f*ck it'. 

Het is een 'dirty business' die overgang. Daar bedoel ik mee, dat wanneer je je merkt dat die tijd van hormonen-wat-doen-jullie-toch-met-me het verre van glamorous is en standje 'omarmen' nog lang niet is bereikt. Het is nog een vechten tegen, het nog niet snappen en zeker een nog niet ok-zijn met mijn nieuwe zelf. Twee jaar geleden was alles nog anders, zeker mijn fysieke verschijning. En oké, ook toen had ik mijn hick-ups en mind-fucks - maar dit is toch andere koek.

Toch is er sprake van een bepaalde metaal-moeheid. Ik wil niet meer...ik wil me niet meer druk maken over hoe ik op anderen overkom - geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken over mijn gewicht - kom op, geen tijd, het is te tijdelijk allemaal - ...ik wil me niet meer druk maken hoe anderen over me denken - kom op, ik weet wat ik waar ben, wat en hoe de goe-gemeente ook over me denkt. Dus toch wat 'f*ck it's'. 

Ik zit tegenover de 'tranisitie-expert-mevrouw' en deel haar mijn gedachten, mijn klachten en krachten. Ze glimlacht. 'Dat hoor ik vaker. Vrouwen zijn het moe...zijn er klaar mee, met druk te maken over wat of hoe anderen denken. Of klaar mee druk te maken of ze nog wel in maatje 36 passen. Ze willen zich oké voelen met wie ze zijn, hoe ze zijn en hoe ze eruit zien. Een shift in prioriteiten. Heel gezond. Kennelijk doet de overgang dat met ons." Ik kijk mijn 'transitie-expert-mevrouw' aan en zucht. Dit is dus heel normaal - en dus realiseer ik me - ik kan dit. Ik kan dit. Wij, vrouwen, kunnen dit. 

In de woorden van Glennon Doyle (google haar!) "We can do hard things!'

Dus 'hop', weer een selfie, waarin de extra kilo's niet direct zichtbaar zijn en zowel 'I don't give a f*ck!'

(En we gaan er schoon en vol in - welkom!)...'F*ck it'...

 ...is de tekst die ik de laatste tijd het  meest bezig. Na een lange periode van herstel, waarvan ik pas vele tijd nadien bewust werd dat het herstel betrof, zit ik in een nieuwe ontwikkeling. Of beter gezegd een nieuwe fase. Eén gevoed door hormonen die zich in het wilde weg voortbewegen met alle gevolgen, intern en extern, van dien. En waar ik in mijn herstel een beetje begon door te krijgen wat wel (helpend is) en wat niet, verkeer ik nu in opperste staat van niet weten en ook, heel eerlijk, een redelijke dosis wanhoop. Want wat NU? Wat is nu helpend en wat niet. 

Een begin van een nieuwe reis om mijn nieuwe zelf te leren kennen. Een begin van er middenin zitten en de weg van relativering niet te voelen. Want ' middenin'. En heel eerlijk, ik ben het wel een beetje zat. Hoezo dit nu? Tuurlijk, dit overkomt de meeste vrouwen...sterker nog, alle vrouwen. Maar nergens vind ik 'live' of online gelijkgestemden dan wel vrouwen die daar heel open en bloot over zijn. En dan alweer hoezo? Want dit overkomt toch alle vrouwen op deze aardkloot? 

Tuurlijk vind ik her en der wat snippets aan ervaringen en informatie - maar allemaal heel 'glamorous' gebracht met kreten als 'omarm het' of 'mooi oud worden' - in die trant. Maar zo voelt het voor mij helemaal niet. Ik voel me als een leerling op zoek naar aanknopingspunten om dit circus te doorgronden, maar ik vang steeds bot als ik verder browse of lees. Hoezo? 

Waar ik ben? Nou 'F*ck it', omschrijft het toch het beste. Aankomen, geen maatje 36 meer, 'f*ck it'. Tranen om niets, so what, 'f*ck it'. Weer opnieuw in herstel/ontwikkeling, my ass, 'f*ck it'. Ik wil het niet omarmen, ik wil er met heel mijn hart, scheit aan hebben. Ik ben 47 jaar, oprecht in de bloei van mijn (werkzame) leven en ik heb geen zin om verstoord te raken door wat hormonen die een eigen feestje hebben georganiseerd en mij ongevraagd hebben uitgenodigd.

Okay, laat ik het anders zeggen. Ik wil kunnen zijn met alles wat er is en me niet meer en weer druk hoeven maken om mijn gewicht, mijn tranen of middenin mijn niet weten zitten. Ik wil kunnen zeggen, dit is het - hier moet u, jullie en ik het meedoen. En deze fase is er één die bij in ieder geval de helft van de wereldbevolking hoort, so deal with it. En dat zeg ik allemaal vooral tegen mezelf. Zucht. Vooral tegen mezelf. 'F*ck it!'

Ken je kracht

Ken je kracht. Weet dat je niet geboren bent als slachtoffer. Voel dat de buitenwereld jou niet kan definiëren. Blijf bij jezelf. Kom tot jezelf. Tot wie je in het diepst van je wezen bent: een sterk, krachtig en liefdevol mens. Het is niet vreemd om uit het veld geslagen te zijn, of je monddood te voelen. Maar geloof daar niet in. Laat je niet verworden tot slechts dat, tot slechts een slachtoffer.

Ik ben naar de pijn gegaan. Naar mijn eigen opvattingen wat ik wel of niet waard zou zijn. Om met de pijn te zijn en deze te kunnen laten oplossen. Om met die opvattingen te zijn, die van alle kanten te bezien, om tot de conclusie te komen dat ze niet van mij zijn - maar 'aangepraat'. 

Een half jaar later...

 

...is de bom gebarsten. En ik ook. Na deze Voice-week.

Is het een ironie? Dat mijn laatste stuk gaat over seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer en het nu 'het onderwerp van de dag' is. Ik zeg 'dag', want veel en vaak waait nieuws over dergelijke brandhaarden over. Al is mijn hoop nu wel een andere. Nee, laat ik het anders zeggen - ik hoop dat met dit nieuws van de dag, zaken structureel zullen veranderen.

De beelden, de verhalen, ze brengen me terug naar mijn eigen ervaringen. Sinds een paar dagen een knoop in de maag en misselijk. Het is één grote trigger. Hoezeer het bij mij in het verleden ligt en ik verschillende behandelingen heb gehad, blijft het een gevoelige plek. Zeker nu met al het nieuws er keer op keer weer op gebeukt wordt. 

Al jong geconfronteerd met zeer en agressief seksueel overschrijdend gedrag. En later weer in de pubertijd en weer later in mijn jong volwassen-jaren en daarna op de werkvloer meerdere keren. Ik kan het net niet op één hand tellen. Waar ik toen alleen en eenzaam was met mijn ervaringen, weet ik nu dat we met een leger aan vrouwen zijn wie hetzelfde is overkomen. Waar ik toen mijn mond hield, heb ik me later, veel later hierin een stem gegeven. Maar man, wat is dat moeilijk, je uit te spreken - als je je zo kwetsbaar voelt.

Mijn uitspreken, ons uitspreken is belangrijk - maar ik hoop dat nu wel duidelijk is, dat het belangrijker nog is, dat dit gedrag zich niet voordoet. En ik hoop ook dat nu wel duidelijk is, dat het een hele veilige omgeving vraagt, om je durven uit te spreken. Dus geen gebagatelliseer van ongepaste opmerkingen en seksistische grappen.

Laat je het zogenaamd 'kleine' toe, zet je de deur open voor meer, groters en grotesk. Dus niet zeggen 'zo heb ik het niet bedoeld', als je erop aangesproken wordt. Eigen het je toe, neem je verantwoordelijkheid en begrijp dat het niet gaat hoe jij het bedoelt, maar gaat over hoe het gedrag wordt ervaren. Als jij mijn grens overschrijdt, is dat dus grensoverschrijdend gedrag. Die grens bepaal ik namelijk.

Toen ik voor het eerst met mijn familie mijn ervaring als jong meisje deelde, reageerde mijn broer op een onnavolgbare wijze. Naast dat hij hevig geëmotioneerd was, schokschouderde hij en zei "het klopt dus, dat één op de drie vrouwen geconfronteerd wordt met seksueel geweld." We zaten in de kamer met drie vrouwen. Stil. Geraakt. Ineens werd een abstract cijfer, waarheid in de woonkamer. 

Ik hoop dan ook nu met al het nieuws, het niet meer een abstract gegeven is, maar verhalen van vlees en bloed. Over vlees en bloed. Over mensen die hier nooit maar dan ook nooit om hebben gevraagd. Maar wie het wel overkomen is. Geen schuld. Geen Schaamte. Alleen maar Empathie. 

Over grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer. Gaat het verder of zetten we het stop?

 (Een andere post dan doorgaans, maar over een grote zorg die ik heb en ergens kwijt moet.)

30 juni jl. verscheen in het nieuws, teletekst, dat dat 16% van de Nederlanders te maken heeft gehad met seksuele intimidatie op de werkvloer. Slechts iets meer dan een derde van de slachtoffers maakt er melding van. Het gaat hier niet om echt grensoverschrijdend gedrag volgens dat rapport, maar de impact op werknemers is vaak heel groot.

Onlangs keek ik voor de derde keer de film ‘Spotlight’. Deze film vertelt het verhaal hoe een nieuwsrubriek van de Boston Globe het grootschalige misbruik binnen de katholieke kerk ontrafelt. Ook komt naar boven dat dezelfde krant en rubriek al jaren eerder over het misbruik waren geïnformeerd. In die eerdere instantie is er met die informatie niets gedaan. Maar de film ‘Spotlight’ richt zich op het ‘positieve’: het grootschalige misbruik komt aan het licht en het katholiek instituut wordt op de knieën gedwongen. Dit misbruik heeft jarenlang kunnen voortduren omdat priesters die werden aangegeven door parochianen weg gepromoveerd werden. Hiermee heeft de katholieke kerk als werkgever actief bijgedragen in het voortduren van het misbruik.

Nu is het voorbeeld van de katholieke kerk die als werkgever alle signalen van misbruik negeerde grootschalig en extreem, maar hoe werkt het op de ‘normale werkvloer’? Wat als er grensoverschrijdend gedrag plaatsvindt, wat gebeurt er dan als het gemeld wordt. In mijn eerdere werkervaringen, kan ik zeggen, niet veel. Gelukkig zijn er ook werkgevers die adequaat handelen; het bespreekbaar maken, de pleger confronteren en niet meer met hem of haar verdergaan. Helaas is de kans groot dat bij adequaat handelen het verhaal elders toch kan doorgaan. Want een oud-werkgever mag de betreffende medewerker geen negatieve referentie meegeven. Daarbij mag diezelfde werkgever ook niet de nieuwe werkgever informeren over het werkelijke waarom van het vertrek van de werknemer. Met andere woorden, de medewerker die betrapt is op het gedrag, kan ander werk vinden en als het een hardnekkig patroon van hem of haar betreft, gaat het verhaal ‘gewoon’ door.

Laten we het eens bekijken vanuit het standpunt van het slachtoffer. Het is al zo moeilijk, als je door dergelijk gedrag geraakt wordt, je uit te spreken. En als je dat doet, doe je dat niet voor niets. Dan kaart je het aan zodat er een gevolg aan gegeven kan worden. Als er dan wel gevolg aan wordt gegeven, dan moet dat een punt zijn achter een heel kwetsbaar verhaal. Zodat je verder kunt (helen) en je het achter je kan laten. Een werkgever kan (en moet) in actie komen. Maar dat hoeft dus niet te betekenen dat het verhaal daarmee ophoudt.

Als overlever van grensoverschrijdend gedrag, is in mijn werk een veilige omgeving te creëren voor anderen doel nummer één. Met de wens in eerste instantie dat iets dergelijks niet gebeurt maar ook, mocht daar wel sprake van zijn, dat mensen zich daarover durven uit te spreken. Maar wat gebeurt er met slachtoffers als op een andere plek maar met dezelfde persoon, hetzelfde verhaal weer bij hen terugkomt. Dat is zout strooien in een prille en schrijnende wond. We willen geen van allen dat dergelijk gedrag voorkomt, maar het gebeurt en het gebeurt dagelijks. Ook op de werkvloer. En een ‘stopbord’ op de ene werkplek, kan zo een ‘ga door’ signaal worden op een andere werkplek.

Is dit systeem waarin we werken waar het grensoverschrijdend gedrag aangaat wel adequaat? Ik gun elke pleger de kans aan zijn of haar herstel te werken, maar is de werkvloer daar wel de juiste plek voor? Op dit moment kan dat wel gebeuren en daar maak ik me zorgen over. Want hoe anders doorbreek je de spiraal van dit gedrag en voorkom je (weer) meer slachtoffers. Ik moet denken aan een liedje dat heet ‘gloeiende steen’, waarbij deze steeds aan een ander doorgegeven wordt. Maar dat kan toch wat dit betreft helemaal niet de bedoeling zijn.

Maaike van der Werff

Dichterbij dan ik denk

Deze dagen zoek ik de connectie met mezelf. Die is in zeer summiere mate aanwezig. De kunst is vooral te laten. Niet te diep graven, geen geduw en getrek (aan mezelf) en zeker niet in verzet. Ik voel het even niet, ik vind het even ook niet en dat is er. Nu. Geen enkel Nu duurt voor eeuwig en dat biedt dan wel weer perspectief. 
Dus ik werk een beetje en ik rommel thuis wat aan. Beetje opruimen. De schilderspullen weer in het zicht en 'lieve briefjes' of beter gezegd reminders voor mezelf schrijven en maken.

Terwijl ik gisteravond zo aan het rommelen was, merkte ik dat het wel wat donker in mijn huiskamer is. Wel wat licht, maar niet genoeg. Onlangs bedacht ik al dat ik een lamp voor op mijn eettafel wilde. Precies daarom. 
Gerommel in de donkere marge, tot er een licht bij mij op ging. Op de tafel slash kast waaraan ik stond te werken, staat een lamp. Al geruime tijd. Wat als ik die nou eens aan doe. Nope, dat was niet eerder in me opgekomen. Op zoek naar de lichtknop werd zoektocht al snel een vindtocht...naar licht. Prachtig licht. Gewoon voor handen. Stond er al de hele tijd, die lamp - was er al die hele tijd, dat licht.

Ik modder gewoon lekker door want wie weet, is die connectie met mezelf of de knop daartoe dichterbij dan ik denk. 

On the BLog again

 

(G)een nieuwe typemachine. Nieuwe inspiratie. Weer voorzichtig aan de BLog. Deze WritersBLog wel te verstaan. Hoe het zich gaat ontvouwen, weet ik nog niet. Kan alle kanten op. Maar eerst maar dit teken van leven. Op de foto anno Nu. 

Liefs WritersBLog

Het sluipt stil
Sluimert
Sshtt...
Je sluit het
van je af
Shhtt..
Als het stil is
is het niet
Shhtt..
Je kan het
niet loslaten
dus shhtt...

Het broeit dus diep van binnen.
De deksel dik en dicht.
Het mag niet open.
De gevoelens drukken met hun gewicht.
Klem gezet in je eigen overlevingstactiek.
Het sluipt, sluimert, het lijkt stil van buiten
alleen van binnen van binnen paniek.
Je kan ze niet loslaten of
jezelf van ze losmaken
Te lang al vastgezet.
Geen arm of handgebaar aangenomen
nu alleen bevangen van je demonen.
Sleep je jouw bloed mee in jouw val
erven zij jouw diepe diepste dal.
Dus ben ik hier stil
shhtt...

* H A P P Y * Up-date on (my) Life. Live. SelfLove and Learn #StoriesofmyLife

<< N O  W O R D S.  J U S T  Mr.  S I M O N >>

 

Inspired. Up-date on (my) Life. Live. SelfLove and Learn #StoriesofmyLife

<< N O.  W O R D S. >>