Thuis#Stories.of.my.(sister's)Life

Zaterdagavond, ik stap uit op Station Naarden-Bussum - op bezoek bij mijn zus. De uitnodiging luidde of ik bij haar in haar poppenhuisje wilde komen eten. Zonder teveel in detail te treden - dat poppenhuisje had ik nog nooit gezien. Voor mij is uitstappen op station Naarden-Bussum 'a trip down memory-lane'. Mijn vader woonde er jarenlang en samen met mijn zus heb ik in Naarden-Bussum op kamers gewoond. Toch heeft die plek nooit 'eigen' gevoeld. Naarden-Bussum is van mijn zus.

We zitten aan de keukentafel in haar woonkamer-keuken. Het is inderdaad een poppenhuisje, klein misschien niet superfijn - maar wel fijn. Superfijn is wel dat we eindelijk samen zitten en wij, zoals (alleen) wij dat kunnen, meteen van wal steken - losgaan. Als wij beginnen met praten - dan houdt dat niet op (dat is een familiekwaal, al mijn broers en zussen hebben daar 'last' van ;-)).

Dat poppenhuisje is niet haar 'thuis'. Maar zo concludeerden wij daar samen aan de keukentafel, 'thuis' zit in onszelf. Voor haar heeft ze nog niet haar 'thuis' gevonden - ze is nog aan het vinden. Het vinden gaat met (groei)pijn gepaard - ik herken dat. Ik maak me geen zorgen, zij vindt haar 'thuis' wel - het is er al, ze voelt het alleen nog niet en dat duurt waarschijnlijk nog wel even.


'Today is the day to begin my dreams', lieve M. - weetjewel, het begint 'hier'

Met haar vind-tocht naar haar 'thuis' besluiten wij de avond - enigszins tegen onze zin. Want gevonden of niet, samen met haar ben ik altijd thuis en wij zijn nog lang niet...ehm nooit uitgepraat.

Lieve M., ben zo ontzettend trots op je en wat hou ik toch veel van je!

Kus van je zus