(Over) Bewust geen kinderen#Als mensen elkaar (in hun keuze) steunen...

Vorige week woensdag besloot ik mijn post over mijn keuze voor kinderloosheid, de reacties daarop en wat die reacties met me doen, te plaatsen op dit blog: (Over) bewust geen kinderen#als vrouwen elkaar in hun keuzes steunen Daar ging behoorlijk wat getwijfel en ge-heen-en-weer in hoofd en hart aan vooraf. Het is een persoonlijk relaas en tegelijkertijd, weet ik, is het onderwerp algemeen genoeg dat de goegemeente er een mening over heeft: over het onderwerp zelf en dus ongetwijfeld ook over mijn stuk. Als ik het plaats, was mijn gedachte, moet ik bereid zijn elk denkbare reactie daarop te incasseren. Iedere reactie, positief én negatief.

De weken van twijfel gingen over mijn incasseringsvermogen. Geleidelijk kwam ik in een heel ander gevoel terecht, de vraag over mijn incasseringsvermogen werd een uitroepteken voor (achter) mijn keuze...wat boven kwam drijven was de achtergrond van mijn keuze: liefde. En met liefde gaat het verhaal...het overwint alles. Vooral angst. Waar je een keuze vanuit liefde niet hoeft te verdedigen, hoef je dus ook niet bang te zijn voor de reacties op het verhaal achter die (liefdevolle) keuze.

Met gezonde spanning plaatste ik afgelopen woensdag mijn verhaal in afwachting van...tja waarvan...want strikt genomen: dat weet je helemaal niet van te voren. Het kan van alles zijn. Nou en dat was het ook!
Ik ben er stil van, de reacties op facebook en in mijn mailbox. Van vrouwen én mannen, van heel veel herkenning en heel positief naar iets minder herkenning en dan evengoed nog positief en een enkele iets minder positief. Een warm bad, voor hart, lijf, ziel....en ook wel een beetje voor het ego. In mijn voelen ebben die reacties nog na. Wat de uitwerking gaat zijn, weet ik niet maar wat ik hoe dan ook bemerk is dat ik een hele mooie plek voor mij en mijn keuze gecreëerd heb....

...en dat die plek in veilige handen is van bekenden en onbekenden.

Wat daarnaast ook duidelijk geworden is dat de weerstand van de ander ook over de onzekerheid van mezelf kan gaan. Waarom anders was dit eerder een onderwerp dat ik in de marges liet voortbewegen.

Zo was het, en NU is het anders. Het heeft een plek gekregen die het verdient...van mij, voor mij (en voor al die anderen die zichzelf hierin zo herkennen). Zonder terughoudendheid en vrij van onzekerheid. Dat gebeurt wanneer je jezelf en je 'hebbuh en houeh' de ruimte gunt. En dat gebeurt er wanneer mensen elkaar (in hun keuze) steunen.

Lieve iedereen, dank jullie wel voor jullie warmte, steun en deze waardevolle les...