Mooie Magnolia #Fotomobielen

Iedere dag voor 21 dagen lang, kiek ik met een thema met mijn mobiel. Afgelopen zaterdag trof ik deze mooie Magnolia bij mijn moeder thuis... 

...en het gedicht 'Zondag' van Remco Campert trof ik maandag ergens op het wereldwijde web.

Zondag

Zondag had ik me voorgesteld 

in de hangmat door te brengen 

tussen de stevige stammen van de bomen 

dicht boven de aarde 

en van de hemel ver genoeg verwijderd 

om me een mens op zijn plaats te voelen.

Maar het regende.

© Remco Campert 

Uit: Bij hoog en bij laag 

Amsterdam: De Bezige Bij 
1959 

Van ontreddering naar dankbaarheid #Altar.for.Life

‘Complete ontreddering’ zo noemde vriendinnetje D. de situatie die ik gecreëerd had: bij man weg en verliefd op andere man. Dat beschreef de situatie en het voelen vrij accuraat. Toen. Het voelde voor mij alsof het universum me een hele harde duw vooruit gaf. NU moet het gebeuren. Om daarna te denken ‘wat gebeurt er?’ Op die momenten zelf is het vaak lastig te duiden waarom iets gebeurt. Dat gold toen ook voor mij.

Lorelei's ontreddering Beeld: Silvergrey

We leven acht maanden later. Nog steeds is niet alles in woorden te vatten of te duiden. Dat hoeft ook niet. Het zijn kleine lichtjes die zich steeds duidelijker aftekenen. Wat nu wel heel duidelijk voelbaar is, is dankbaarheid. Van de ene relatie in de andere is niet misschien het meest verstandige, maar het is gebeurd en ik ben er dankbaar om. Met alle hick-ups en hang-ups van dien en alle prachtige intense momenten. Wat ik zeg, dankbaar.

Nu leer ik mezelf kennen in een situatie waarin geen vanzelfsprekendheid is. Al was dat voorheen ook niet, nu voel ik het. Opnieuw afstemmen met mezelf, een nieuw sociaal leven opbouwen, het vormgeven van mijn financiële onafhankelijkheid, mijn liefdesleven; kortom mijn leven. Dit alles beschouw ik als een groot cadeau.

Het grootste cadeau deze periode is vooral de grootste verrassing. Twee jaar geleden schreef ik over bewuste kinderloosheid. Een hele bewuste keuze van toen (ruim 9 jaar geleden) – waarvan ik tot op de dag van vandaag geen spijt heb. Ruim een jaar geleden schreef ik vanuit iedere vezel in mijn lichaam; het gaat ook niet meer gebeuren moeder worden, ik vind mezelf te oud. En dat is goed.

Hoe verrassend was het dat toen ik (bij wijze van spreken) mijn oude voordeur achter mij dicht deed, die keuze (en het gevoel van te oud zijn) oploste. Het loste op in: als het kan, dan mag het en is het welkom. Ik wist voor mezelf dat mijn bewuste kinderloosheid niet voortkwam uit een ‘pertinente nee’. Het was ingegeven door de relatie toen. Die vond ik – en daar heb ik geen spijt van – belangrijker dan moeder worden.

De echte keuze, vind ik, is als beide opties open staan. Daar bevind ik me nu. Dat is waanzinnig. Of het ooit gebeurt, moeder worden, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik zo dankbaar ben dat ik kan zeggen: wat er ook gebeurt, het is welkom en gebeurt het niet, vind ik mijn leven nog steeds waanzinnig mooi en waardevol.

Van ontreddering naar dankbaarheid. Daar ben ik nu. Misschien wel daarom.

Ik mis Apeldoorn #Stories.of.my.Life

Twee dagen geleden stond ik op het perron van Amsterdam Centraal. Ik kwam van een introductie voor een prachtige training van Hermelijn van der Meijden (daarover later meer). De omroepvrouw schalde door de hal en over de perrons, iets met vertraging en iets met geen treinverkeer mogelijk. Het enige dat ik hoorde was 'Apeldoorn'.

Op dat perron werd ik overspoeld door een golf van heimwee. Heimwee naar Apeldoorn, heimwee naar mijn opa en oma die daar woonden. Jarenlang kwam ik daar bij hen en het was altijd een groot genoegen om naar hen toe te gaan. Eerst woonde ze op een flat in het gedeelte van Apeldoorn niet ver van Paleis het Loo. Als we daar langs waren gereden dan waren we er bijna. Het gevoel dat daarbij hoorde herinner ik me nog steeds.

Later, ze zijn op hun 80+ nog verhuisd, woonden ze in een flat op drie hoog met uitzicht op de weg (klinkt niet romantisch maar het was een prachtige en prachtig gelegen flat). Als we aan kwamen rijden zag ik mijn opa al voor het raam staan of op het balkon, naar ons te zwaaien. Ik ken niemand die altijd echt zonder uitzondering altijd liet blijken hoe blij was ons en mij te zien. Een en al warmte, het spatte er van af. Ik hoorde daar op het perron 'Apeldoorn' en ik maakte ter plekke een kleine reis terug in de tijd.

Ik mis Apeldoorn.

In de schaduw zie je het licht #Stories.of.my.Life

(Geen vooropgezet, voorbedacht stuk, al schrijvend zoek ik hier naar de juiste woorden. Als het onsamenhangend overkomt - weet je waarom. Geen excuses hier. This is my place ;-))

Waarom schrijf ik, waarom blog ik - wat is mijn motivatie? Wat is mijn motivatie, sowieso? Waar alweer bijna acht maanden geleden alles vanzelfsprekend was en alles vanzelf ging - ook mijn schrijven - is dat nu niet en gaat dat nu niet. Alles lijkt te zijn gestript ("to truth and bone" - Heather Nova). En ik ook.

Waar een sociaal leven 'gewoon' plaatsvond, is dat nu niet. Waar het schrijven vanzelf ging, gaat dat nu niet. Wat betekent dat, wat zegt dat. Ergens kreeg ik terug dat ik met mezelf in de knoop zit of een mens van twijfel ben, maar dat is het niet. Als het iets is, is dat ik alles nu opnieuw definieer (daar al even mee bezig ben) - niet vanuit onderdeel zijn van een geheel, maar vanuit mezelf.

Soms voelt het alsof ik in de schaduw zit en dat zat me dwars tot een paar dagen geleden. Ik stond op het perron te wachten op de trein. De zon scheen, maar ik stond onder de overdekking; in de schaduw zou je kunnen zeggen. Op een goed moment keek ik op naar de muur waar het zonlicht op viel, dat vanuit mijn schaduw zo mooi zichtbaar was. Daar realiseerde ik; in de schaduw zie je het licht - de schaduw biedt een prachtig uitzicht op licht.

Mijn uitzicht vanuit de schaduw een paar dagen terug

Waarom schrijf ik, waarom blog ik - wat is mijn motivatie? Wat is mijn motivatie, sowieso? Hoe gestript alles nu ook is, er is ook in de schaduw een enorme drive voor leven voor Zijn. In welke schaduw ik ook zit, dat licht zie ik altijd. Mijn schrijven is onlosmakelijk verbonden met mijn leven met mijn Zijn. Ik kan niet anders. En als ik in het proces één persoon met mijn woorden weet te raken, is dat een geweldige bonus.

Soms biedt de schaduw plek en ruimte om tot jezelf te komen, zo zie ik het. Het 'dwingt' je naar binnen te gaan. En het is het licht dat jou die schaduw, ruimte biedt. In feite 'opereer' je altijd in het licht. Want zonder het licht zou er niet eens schaduw zijn. Maar 'boy' ben ik blij 'dat ik het licht zie'.

Opgedragen aan alle trouwe lezers, mijn familie, mijn vrienden en aan mijn 'XdDdX'

Van Niets naar Iets; een nieuw ritme #Stories.of.my.Life (up-date)

Al eerder schreef ik mijn dogma van drie keer per week te posten, los te willen laten. Dat lukt me aardig. Ik schrijf wanneer ik wil, wanneer ik een verhaal gevangen heb of een urgentie tot schrijven voel. En als het me niet lukt, als er niets komt - gebeurt regelmatig - is dat ook goed. Het is bijzonder te merken hoe ik mezelf vanalles opleg, daarnaar 'leef' en vervolgens mezelf daarmee klem kan zetten. Terwijl schrijven gedijt bij rust, bij ruimte, bij mogen en niet moeten. En dat geldt eigenlijk voor alles.

Dus nu staar ik naar buiten of naar de muur, met uitzicht op mijn dromen- en verhalenvangers (kijken of dat meer verhalen oplevert ;-)) of ik lig op de grond starend naar het plafond. Ergens in dat grote Niets - in de stilte - ontstaat altijd wel Iets.

Niets (concept)

Het is goed zoals het is

zelfs als het niets is.

Je kijkt me beteuterd aan

het is niet wat je had verwacht.

Dat niets heel veel is

en eigenlijk heel wat

zie jij niet zo.

Pas wanneer er een strik om zit

is het een cadeau.

Waar je wat aan hebt

dat je op een plek zet.

Alleen dan vindt je er wat van.

En van niets vind je niet iets.

Je stampt door de kamer

van onbegrip: leg het me uit.

Je wilt begrijpen wat ik bedoel.

Je wilt weten wat ik voel,

omdat daar een waarheid

achter schuil gaat.

Lieverd, het is intentie

niet de daad.

Niet een ding,

niet iets wat je vastpakt.

Ik hou je vast en

druk je tegen me aan.

En begrijp dat voor jou

iets altijd meer en

beter is dan niets.

De klokken luiden #Dichterlijke.Vrijheid

De klokken luiden het einde in

waar het begin was, waar is het begin?

De vragen de tranen van wat was waar

roepen de klokken al luidend op

Ik begrijp ze maar een einde duidt

niet op gebrek aan voelen,

een gebrek aan intens verdriet

De klokken luiden nog en luid

Wat zullen ze met hun geluid bedoelen?

Jij bent weg nu, ik ben er niet.

De klokken haar klepels likken tranen weg

dan kijk jij op, hoort wat het hart zegt

De klokken luiden het einde in

waar het begin was, waar is het begin?
Ik ben op reis naar ver naar mijn Jupiter
Jij wandelt door diepe diepte te voet.

De klokken laten voor nu los, zo is 't goed.