'Check-out girl' #StoriesofmyLife

Het afgelopen jaar heeft meer dan de jaren daarvoor in het teken van zelfreflectie en -onderzoek gestaan. Niet een bewuste keuze maar een beweging die ingezet werd door een reeks van gebeurtenissen. Ik werd zo met mijn neus op mijn voelen en gedrag gewezen dat ik daar met geen mogelijkheid onderuit kwam. Allemaal spiegels om me heen waar geen ontsnappen aan was. Dus werd het afgelopen jaar een jaar van naar binnen (maar daarmee ook van actie).

Dat afgelopen jaar werd besloten met een depressie die in maart zijn intrede deed. Een ultiem sluitstuk en vooral de ultieme spiegel. Hoewel mijn depressie mede ingegeven is door onbalans van stofjes in mijn hersenen, of beter gezegd de transport daarvan, is depressie mijns inziens ook een naar binnenslaan van emoties. Een inmiddels groot thema voor mij omdat ik het nu herken als mijn patroon in relaties.

Als mijn gevoelens te groots en te meeslepend worden om te dragen, klap ik dicht. (Dan te bedenken dat ik wel van groots en meeslepend houd). Ik ben een echte 'check-out girl'. Ik verlies contact met mijn gevoel (sterker ik duw ze weg), contact met mijzelf en daarmee ook contact met anderen. Met geen mogelijkheid kan ik aanblijven, alles voelt te heftig en woorden op dat moment heb ik er niet voor. Mijn uitchecken is in veel van de (romantische en vriendschappelijke) relaties tot nu toe voorgekomen. Dat is voor de ander niet makkelijk. Sommige mensen blijven aan (dankbaar, dankbaar zo dankbaar) en anderen checken, heel logisch, dan ook uit.

In mijn depressie van dit voorjaar (waarvan ik fysiek nog aan het herstellen ben), heb ik geprobeerd het gesprek aan te gaan met die zo grote en meeslepende emoties. Gevoelens die ik van  mezelf doorgaans niet mag voelen en zeker ook niet mag uiten. Denk aan woede, angst en jaloezie. Dat niet mogen voelen voert de druk natuurlijk enorm op - en in plaats van dat ik explodeer, implodeer ik. Dan check ik dus uit. Door het gesprek aan te gaan heb ik die gevoelens de ruimte kunnen geven. Daarover en daarvan uit heb ik (voor het eerst) geschreven. Ook dat heeft mij en het mogen voelen nog weer meer ruimte gegeven.

Ik weet niet of ik met mijn besef van dit patroon, deze gewoonte van uitchecken voorbij ben. Maar ik weet wel wat het is en ik voel nu ook wanneer het gebeurt. Ook weet ik nu op welke emoties ik zelf druk leg, door ze er niet te laten zijn. En belangrijker nog, ik heb ontdekt dat door ze wel de ruimte te geven, ik niet per sé bang hoef te zijn te exploderen. Geen idee of ik een volgende keer bij het naderen van mijn uitchecken in staat ben dat te verwoorden. Ik hoop wel dat wanneer ik het aanvoel, ik dat op z'n minst kan aangeven.

Want mijn wens is iedere relatie, in welke vorm dan ook, te kunnen aanblijven. Voor mezelf en voor de ander. En daar begin ik liever nu aan, dan later.