Don't focus too much on the painful past,
you'll miss the beautiful future...
-Banksy-
Het bovenstaande citaat van Banksy ligt voor mij in het verlengde van wat mijn moeder me in moeilijke tijden meegaf: ‘Maaike, er is altijd een achteraf. Er komt een moment dat je hier op kan terugkijken. En dat is een moment om naar uit te kijken.’
Mijn 2 en driekwart-realiteit is mede ingegeven door die gekke chemische fabriek in mijn bovenkamer, stofjes die niet opgenomen worden of ontbreken of niet worden getransporteerd. Daardoor ontkom ik niet aan mijn medicijnen. De depressie wordt hiermee niet helemaal voorkomen maar ‘verzacht’ en begrenst deze wel. Maar alleen leunen op medicijnen daar geloof ik niet in. Van depressies is bekend dat ze ook veroorzaakt (kunnen) worden door naar binnengeslagen emoties. Emoties die er wel zijn maar weggeduwd worden. Tijdens mijn schrijven, wat ik deze keer anders en voor het eerst deed, ontdekte ik dat dit ook voor mij opgaat. Ik zit op flink wat emoties – ik censureer mezelf al jaren.
Mijn schrijven tijdens deze depressie werd een reis en bracht ‘mijn donkere emoties’ aan het licht. En dat verlicht. Het schrijven verlicht en het helder krijgen wat in mij leeft dat mede de depressie ingeeft, verlicht. Ik kom uit een sociaal/politiek/emotioneel correct nest [waar ik alleen maar dankbaar voor ben – voor alles wat dat betekent]. Emoties als boosheid, jaloezie of bijvoorbeeld niet tegen je verlies kunnen, kregen niet de ruimte. En vandaar uit heb ik de rest van mijn verdere leven op deze gevoelens gezeten. Ik mocht ze niet voelen en al helemaal niet uiten. Waar het ooit iets was wat ik meekreeg vanuit mijn opvoeding, werd het later een door mezelf opgelegde regel.
Ik ben boos. [ mag niet, boze mensen zijn onredelijk ]
Ik ben jaloers. [ mag niet, mag niet ]
En ik kan eigenlijk helemaal niet tegen mijn verlies. [ je moet tegen je verlies kunnen anders ben je niet sportief ]
Ik heb pijn. [ stel je niet aan ]
Ik voel me eenzaam [ aansteller ]
en niet begrepen. [ wat ik zeg, aansteller ]
Alleen. [ 'i rest my case, aansteller! ]
Het schrijven was hard werken en werd een nog ‘hardere’ confrontatie met mezelf en mijn schaduwkant. Maar het voordeel is, als je benoemt wat eerder niet mocht zijn – breng je dat aan en in het licht. Al die ‘nare’ gevoelens benoemen, een plek geven – haalt de zwaarte voor een deel van de depressie af. Dat gebeurde bij mij. Het voordeel van over bijvoorbeeld woede schrijven is, is dat het een veilige manier is die emotie(s) te uiten. Je kwetst er niemand mee en het haalt jou niet uit balans, sterker het geeft meer balans.
Dit inzicht is dan ook mijn advies voor hier en nu: zie je ‘zwarte hond’* als een kans voor zelfstudie. Een mogelijkheid om jezelf inzicht te verschaffen of er onderliggende gevoelens zijn en zo ja, welke dat zijn. Maak het aantrekkelijker door hiervoor een mooi dagboek of schrift te gebruiken. Van mezelf weet ik dat ik voorheen tijdens een depressie mezelf geen cadeaus gaf of mezelf verwende (ook dat deed ik deze keer anders). Terwijl je…ik dat dan juist nodig heb. En misschien word je er niet meteen blij van, want vaak word je tijdens een depressie nergens blij van, maar doe het toch. Schrijf je niet, gebruik dan opname-mogelijkheid van je telefoon en praat erover. Of gebruik de camera van je telefoon en ‘vlog’. Zoals ik in mijn vorig stuk al zei, deze depressie is van jou – grijp die ‘zwarte hond’ bij de ballen en onthou: er is altijd een achteraf…echt.
Maybe to be continued...
* Churchill noemde zijn depressie(s) 'black dog' 'hence' 'zwarte hond'
