Ik zeg geen nee meer tegen nee-zeggen. Ai. Au. #StoriesofmyLife

Mijn depressie dit voorjaar is een enorme spiegel en daarmee een grote revelatie gebleken. Dat gaat wel gepaard met confrontatie – met dat wat door mij eerder niet gezien wilde worden, maar nu wel gezien moet worden. Dat wil zeggen als ik mijn leven nog meer eigen wil maken, met de beperkte tijd en energie die ik (en iedereen) heb.

Tot nu toe val ik van het ene plan in het andere avontuur. Soms spannend en opwindend soms wat minder, maar altijd interessant – vooral dankzij de ontmoetingen die daaraan gekoppeld zijn. Maar door de manier waarop alles zich aandiende of beter gezegd ik me erdoor liet meevoeren, betaal ik ook een prijs. Er komt altijd een moment dat mijn energieniveau laag tot 0 is en ik op afspraken of avonturen en ontmoetingen moet terugkomen.

Ik wil niet meer dat mijn leven me overkomt en ik wil ook niet meer ongepland terugkomen op afspraken. Dus wordt het tijd geen nee meer tegen nee te zeggen, zelfs als het om hele leuke opdrachten, avonturen en ontmoetingen gaat. Mijn tijd en vooral mijn energie is beperkt. En daarvan is mijn laatste depressie het bewijs. Niet alleen bewijs van wegduwen van gevoelens maar ook bewijs van wegduwen van mijn beperkingen.

Ik zei geen nee- nou ja, praktisch nooit. Dus is nu en de komende tijd een oefening in ‘gericht’ nee zeggen. En daarmee meteen de ultieme test of ik het inderdaad niet meer belangrijk vind, door iedereen aardig gevonden te willen worden. Want door geen nee meer tegen nee te zeggen, ga ik nee zeggen tegen mooie plannen, opdrachten, avonturen en bijzondere en lieve mensen. Ai. Au.

In dit proces mag ik niet vergeten dat waar ik wel ‘ja’ tegen zeg dat vol overtuiging is, daar ook echt ruimte voor is en het een avontuur of plan is dat ik kan waarmaken. Dat is het uitzicht en dat is mijn nieuwe ‘nee’ waard. (Hoezeer ik mijn terughoudendheid en angst ook voel.)

Zucht. Ik. Duik. Het. Diepe. In. Mijn eerste ‘nee’ al gezegd. Toch nog Ai. En Au.