Dus dan word je wakker…na een paar grijze maanden.
Ik was natuurlijk wel wakker, maar wakker zijn in mijn depressie is een andere manier van wakker zijn. Dat leest misschien heel logisch maar ik zeg het toch maar even. Nu word ik wakker en zie ik deze werkelijkheid en heb ik het besef van deze 3D-realiteit. Anders dan de 2 en driekwart D-realiteit waarin ik zat. Het bijzondere van deze keer wakker worden is, is dat ik nu wakker word met nieuwe inzichten als het gaat om mijn depressiviteit. En dat dank ik aan mezelf, aan mijn eigen knetterhard werken. Dat leg ik zo graag uit.
Voor wat ik hier schrijven wil, moet ik naar drie jaar terug – toen ik geplaagd werd door de zwaarste depressie tot dan en tot nu toe (goddank). Drie jaar geleden voelde ik heel duidelijk, geneigd om weer op standje kluizenaar te gaan, dat ik ‘het’ anders moest doen. Omdat ik me normaal gesproken volledig terugtrek, deed ik dat drie jaar geleden niet. Ik reikte uit. Niet naar vreemden of mijn werk, maar naar een paar vriendinnen. Niet alleen naar mijn moeder of toenmalig partner, zoals normaal. Daar bovenop besloot ik ook mijn depressie te laten toetsen door artsen, met een diagnose als gevolg. Waarover hier meer. Met nieuwe stappen in een voor mij oude en bekende grijze modus, was een nieuwe gewoonte geboren: het anders doen - wat dan ook! - dan normaal.
Terug naar nu, dat wil zeggen naar een paar maanden terug. De grijze dagen dienden zich weer aan – niet zo zwaar als drie jaar geleden. Maar ja, een depressie blijft een depressie en dus verre van een feestje. Tijd om weer iets anders te doen, om opnieuw te kijken naar wat kan ik nog meer en nog weer anders doen. Ik reikte uit naar vrienden maar ook deelde ik nu mijn gemoedstoestand op mijn werk. Dat laatste bleek een gouden greep. Mijn werk bood me de gelegenheid minder te werken om mij de ruimte en rust te geven voor herstel. Daarnaast, want dit was voor mij (perfectionist als ik ben waar het mijn depressies aangaat) niet voldoende, ben ik gaan schrijven. Geloof me, zo makkelijk als ik dat hier neerpen was dat niet – want voorheen was schrijven tijdens een depressie ondenkbaar.
Vandaar dat ik aangeef dat ik mijn nieuwe inzichten, waarover zo en later meer, aangaande mijn depressie aan mijzelf en aan knetterhard werken dank. Want reik maar eens uit in een depressie en ga maar eens schrijven in een depressie. HET. IS. HARD. WERKEN. Hoe dan ook, met het door mij opnieuw uitreiken naar niet alleen ‘the usual suspects’ maar ook naar mijn werk – werd het dikke grijs iets minder dik. En door mijn schrijven, werd het iets minder dikke grijs van iets ongrijpbaars naar iets dat te duiden bleek. En dus minder ongrijpbaar.
Door op mijn werk mijn depressie kenbaar te maken, kwam één inzicht behoorlijk hard binnen. Hoezeer je geen invloed hebt hoe een ander op jouw depressie reageert, je hebt wel invloed op hoe je jouw depressie bespreekbaar maakt. Daarbij kan een ander nooit jouw depressie bespreekbaar maken, als de ander niet eens weet dat je in een depressie zit. Dit is wel 'tricky' van mij om te zeggen - want als je in een depressie zit, kan dat zo overweldigend zijn - dat bespreekbaar maken niet eens tot de mogelijkheden hoort. Omdat je zelf nauwelijks de woorden voor hebt of omdat je te gebroken 'voelt' om er woorden aan te geven.
Toch....mijn inzicht is meteen ook mijn advies: reik uit [hoe moeilijk ook], maak het bespreekbaar - ook op je werk (behalve als je echt voelt dat daar geen ruimte voor is) en draag zelf de verantwoordelijkheid voor wat je deelt en hoe je het deelt. Hoe donkerzwart of -grijs je dagen ook zijn. Die depressie is van jou - als je een opening vindt (en die is er...echt) - grijp die *'zwarte hond' bij de ballen. Misschien niet vandaag of morgen of de volgende keer...maar een keer...'for sure'.
To be continued...
* Churchill noemde zijn depressie(s) 'black dog' 'hence' 'zwarte hond'
Ik was natuurlijk wel wakker, maar wakker zijn in mijn depressie is een andere manier van wakker zijn. Dat leest misschien heel logisch maar ik zeg het toch maar even. Nu word ik wakker en zie ik deze werkelijkheid en heb ik het besef van deze 3D-realiteit. Anders dan de 2 en driekwart D-realiteit waarin ik zat. Het bijzondere van deze keer wakker worden is, is dat ik nu wakker word met nieuwe inzichten als het gaat om mijn depressiviteit. En dat dank ik aan mezelf, aan mijn eigen knetterhard werken. Dat leg ik zo graag uit.
Voor wat ik hier schrijven wil, moet ik naar drie jaar terug – toen ik geplaagd werd door de zwaarste depressie tot dan en tot nu toe (goddank). Drie jaar geleden voelde ik heel duidelijk, geneigd om weer op standje kluizenaar te gaan, dat ik ‘het’ anders moest doen. Omdat ik me normaal gesproken volledig terugtrek, deed ik dat drie jaar geleden niet. Ik reikte uit. Niet naar vreemden of mijn werk, maar naar een paar vriendinnen. Niet alleen naar mijn moeder of toenmalig partner, zoals normaal. Daar bovenop besloot ik ook mijn depressie te laten toetsen door artsen, met een diagnose als gevolg. Waarover hier meer. Met nieuwe stappen in een voor mij oude en bekende grijze modus, was een nieuwe gewoonte geboren: het anders doen - wat dan ook! - dan normaal.
 |
| Van 2 en driekwart D-realiteit naar 3D-realiteit - in kleur!!! |
Terug naar nu, dat wil zeggen naar een paar maanden terug. De grijze dagen dienden zich weer aan – niet zo zwaar als drie jaar geleden. Maar ja, een depressie blijft een depressie en dus verre van een feestje. Tijd om weer iets anders te doen, om opnieuw te kijken naar wat kan ik nog meer en nog weer anders doen. Ik reikte uit naar vrienden maar ook deelde ik nu mijn gemoedstoestand op mijn werk. Dat laatste bleek een gouden greep. Mijn werk bood me de gelegenheid minder te werken om mij de ruimte en rust te geven voor herstel. Daarnaast, want dit was voor mij (perfectionist als ik ben waar het mijn depressies aangaat) niet voldoende, ben ik gaan schrijven. Geloof me, zo makkelijk als ik dat hier neerpen was dat niet – want voorheen was schrijven tijdens een depressie ondenkbaar.
Vandaar dat ik aangeef dat ik mijn nieuwe inzichten, waarover zo en later meer, aangaande mijn depressie aan mijzelf en aan knetterhard werken dank. Want reik maar eens uit in een depressie en ga maar eens schrijven in een depressie. HET. IS. HARD. WERKEN. Hoe dan ook, met het door mij opnieuw uitreiken naar niet alleen ‘the usual suspects’ maar ook naar mijn werk – werd het dikke grijs iets minder dik. En door mijn schrijven, werd het iets minder dikke grijs van iets ongrijpbaars naar iets dat te duiden bleek. En dus minder ongrijpbaar.
Door op mijn werk mijn depressie kenbaar te maken, kwam één inzicht behoorlijk hard binnen. Hoezeer je geen invloed hebt hoe een ander op jouw depressie reageert, je hebt wel invloed op hoe je jouw depressie bespreekbaar maakt. Daarbij kan een ander nooit jouw depressie bespreekbaar maken, als de ander niet eens weet dat je in een depressie zit. Dit is wel 'tricky' van mij om te zeggen - want als je in een depressie zit, kan dat zo overweldigend zijn - dat bespreekbaar maken niet eens tot de mogelijkheden hoort. Omdat je zelf nauwelijks de woorden voor hebt of omdat je te gebroken 'voelt' om er woorden aan te geven.
Toch....mijn inzicht is meteen ook mijn advies: reik uit [hoe moeilijk ook], maak het bespreekbaar - ook op je werk (behalve als je echt voelt dat daar geen ruimte voor is) en draag zelf de verantwoordelijkheid voor wat je deelt en hoe je het deelt. Hoe donkerzwart of -grijs je dagen ook zijn. Die depressie is van jou - als je een opening vindt (en die is er...echt) - grijp die *'zwarte hond' bij de ballen. Misschien niet vandaag of morgen of de volgende keer...maar een keer...'for sure'.
To be continued...
* Churchill noemde zijn depressie(s) 'black dog' 'hence' 'zwarte hond'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten