Voor de opleiding waarmee ik in november 2017 ben begonnen, ben ik bezig met een portfolio. Daarvoor maak ik opdrachten, toetsen en reflecteer ik. Sommige van mijn blogs hier, heb ik digitaal aan mijn portfolio toegevoegd, omdat ze goed passen en laten lezen hoe ik 'bedraad' ben. Nu even andersom, en lees je hieronder een reflectie geschreven over mijn letterlijke weg naar mijn eerste stagedag. Want zoals mijn blogs laten zien waar ik ben, zo laten mijn reflecties voor mijn portfolio dat ook.
Dag 1 van week 1 van maand 1
Je
eerste stagedag is natuurlijk net zoiets als je eerste werkdag. Dag 1
van stage, maandag 9 april – op Goede Vrijdag, 30 maart 2018, pas
beklonken. En iets meer dan een week later dus, 9 april 2018, op weg
in de trein. Op weg naar dag 1 van week 1 van maand 1.
Rete-span-nend. Toch? Maar waar normaal gesproken de zenuwen bij zo'n
eerste dag de overhand nemen, gebeurt nu niets. Helemaal
niets.
Terwijl ik in de trein zit, met mijn vingers trommel, wacht ik geduldig op de eerste zenuwen. Nog steeds helemaal niets. Ik zit in de trein met een muziekje op, helemaal senang te zijn. Hmmm...verdacht. Waar blijven die helse rakkers die mijn lijf op z'n kop zetten, druk huppelend, juichend en springend en vooral hard lachend. Altijd gegarandeerd van een angstige Maaike met de meest idiote ramp-scenario's horend bij een eerste dag. He-le-maal niets.
Hoe vreemd ook, hoe natuurlijk tegelijkertijd deze eerste ervaring. Want ik heb deze stage niet vanuit een rol of een trucje dat ik ken. Deze stage heb ik omdat ik, ik ben – omdat ik mijn (levens)ervaring heb, die goed kan aansluiten bij menig cliënt. Deze stage heb ik, omdat het FACT-team een ervaringsdeskundige goed kan gebruiken. Dus onderweg naar de eerste dag geen rampscenario's, want ik kan niet ontmaskerd worden als een fraudeleus persoon die zich anders of beter voordeed tijdens het kennismakingsgesprek. Ik ben aangenomen als Maaike niet als webredacteur of marketeer.
Tijdens mijn 20-en-nog-enkele-minuten durende treinreis schieten de weilanden en wat Vinex-wijken aan mij voorbij. Ik ben onderweg naar nog meer mezelf. Ik ben onderweg naar dat ene later waarvan ik ergens wist dat dat toch ook voor mij weggelegd moest zijn. Onderweg naar gelukkig oud worden met mezelf. Ik ben onderweg naar daar dat vanzelf mijn hier en nu gaat worden. Nu is daar beter dan hier. En straks is het nog beter want dan is dat daar mijn hier (volgt iemand dit nog).
Geen rollen meer, geen trucs maar gewoon mijn 'sorry white ass' omdat ik daarmee veel meer kan (betekenen). En er valt niets te verhullen of later te onthullen, mijn 'sorry white ass' is precies wat het is. Het is mijn (werk)materiaal waarmee ik anderen kan helpen. Dus 'Hallo dag 1 van week 1 van maand 1'. Ik heb goede zin, kleine vlinders in de buik. Geen huppelende lachende gierende zenuwen maar vriendelijke vlinders die mij van binnen zacht strelen. Als kleine aanmoedigingen 'je weet dat je het kan – dat weet je, je kan het'.
Van binnen huppelt, lacht en giert niets, maar als vanzelf versnelt mijn pas van station Beverwijk naar FACT team van Lucertis in Velsen-Noord, alsof ik huppel. De auto's en vrachtwagens schieten langs me heen. Op weg naar hun 'ik-weet-niet-hoeveelste-dag' terwijl ik naar mijn dag 1 van week 1 van maand 1 wandel...huppel. Het is meer dan een eerste stagedag...het is stiekem toch wel de eerste dag van de rest van mijn (werkzame)leven. En ik mag alles van mezelf meenemen, zonder mezelf kan dit zelfs niet. Wat een uitvinding: ervaringsdeskundige.
(Over een rol gesproken – onderstaand gedicht 'De vedette' past...wat als je met je grote gebrek ontmaskerd wordt...)
Je buigt en neemt het applaus in ontvangst/ 't publiek bedankt jou voor jouw leven,
Dat zij jou mochten aanraken/ voor enkele kostbare secondes/ voor dat heel even
De betekenis van jouw voorstelling ontgaat me/ dat en die verwarring raakt me
voor meer dan een nu/ voor meer dan 'n leven.
De acteur, de charmeur, het masker en daarachter/ die niet buigt en zich geen applaus waardig acht
nog altijd wacht...op waardering/ van buiten omdat binnen niets...dan een schaduw is
Waar het leeft in de luwte van het leven/ van de acteur met de lachers op de hand
herkent de schaduw niets van zichzelf/ bang om betrapt te worden op dat grote gebrek en gemis
Je buigt maar je snapt er niets van.
Terwijl ik in de trein zit, met mijn vingers trommel, wacht ik geduldig op de eerste zenuwen. Nog steeds helemaal niets. Ik zit in de trein met een muziekje op, helemaal senang te zijn. Hmmm...verdacht. Waar blijven die helse rakkers die mijn lijf op z'n kop zetten, druk huppelend, juichend en springend en vooral hard lachend. Altijd gegarandeerd van een angstige Maaike met de meest idiote ramp-scenario's horend bij een eerste dag. He-le-maal niets.
Hoe vreemd ook, hoe natuurlijk tegelijkertijd deze eerste ervaring. Want ik heb deze stage niet vanuit een rol of een trucje dat ik ken. Deze stage heb ik omdat ik, ik ben – omdat ik mijn (levens)ervaring heb, die goed kan aansluiten bij menig cliënt. Deze stage heb ik, omdat het FACT-team een ervaringsdeskundige goed kan gebruiken. Dus onderweg naar de eerste dag geen rampscenario's, want ik kan niet ontmaskerd worden als een fraudeleus persoon die zich anders of beter voordeed tijdens het kennismakingsgesprek. Ik ben aangenomen als Maaike niet als webredacteur of marketeer.
Tijdens mijn 20-en-nog-enkele-minuten durende treinreis schieten de weilanden en wat Vinex-wijken aan mij voorbij. Ik ben onderweg naar nog meer mezelf. Ik ben onderweg naar dat ene later waarvan ik ergens wist dat dat toch ook voor mij weggelegd moest zijn. Onderweg naar gelukkig oud worden met mezelf. Ik ben onderweg naar daar dat vanzelf mijn hier en nu gaat worden. Nu is daar beter dan hier. En straks is het nog beter want dan is dat daar mijn hier (volgt iemand dit nog).
Geen rollen meer, geen trucs maar gewoon mijn 'sorry white ass' omdat ik daarmee veel meer kan (betekenen). En er valt niets te verhullen of later te onthullen, mijn 'sorry white ass' is precies wat het is. Het is mijn (werk)materiaal waarmee ik anderen kan helpen. Dus 'Hallo dag 1 van week 1 van maand 1'. Ik heb goede zin, kleine vlinders in de buik. Geen huppelende lachende gierende zenuwen maar vriendelijke vlinders die mij van binnen zacht strelen. Als kleine aanmoedigingen 'je weet dat je het kan – dat weet je, je kan het'.
Van binnen huppelt, lacht en giert niets, maar als vanzelf versnelt mijn pas van station Beverwijk naar FACT team van Lucertis in Velsen-Noord, alsof ik huppel. De auto's en vrachtwagens schieten langs me heen. Op weg naar hun 'ik-weet-niet-hoeveelste-dag' terwijl ik naar mijn dag 1 van week 1 van maand 1 wandel...huppel. Het is meer dan een eerste stagedag...het is stiekem toch wel de eerste dag van de rest van mijn (werkzame)leven. En ik mag alles van mezelf meenemen, zonder mezelf kan dit zelfs niet. Wat een uitvinding: ervaringsdeskundige.
(Over een rol gesproken – onderstaand gedicht 'De vedette' past...wat als je met je grote gebrek ontmaskerd wordt...)
Je buigt en neemt het applaus in ontvangst/ 't publiek bedankt jou voor jouw leven,
Dat zij jou mochten aanraken/ voor enkele kostbare secondes/ voor dat heel even
De betekenis van jouw voorstelling ontgaat me/ dat en die verwarring raakt me
voor meer dan een nu/ voor meer dan 'n leven.
De acteur, de charmeur, het masker en daarachter/ die niet buigt en zich geen applaus waardig acht
nog altijd wacht...op waardering/ van buiten omdat binnen niets...dan een schaduw is
Waar het leeft in de luwte van het leven/ van de acteur met de lachers op de hand
herkent de schaduw niets van zichzelf/ bang om betrapt te worden op dat grote gebrek en gemis
Je buigt maar je snapt er niets van.
