Nora Ephron: van heldin tot mijn 'good fairy'#up-dated

Mijn heldin, Nora Ephron is niet meer. Ephron, 71 jaar, filmmaker, regisseur, producer, scenarist, auteur èn blogger, is op 26 juni jl. overleden. Het einde van een heel groot tijdperk (van mijn leven).

Nora Ephron

Wanneer het was dat weet ik niet meer, ik was negen of tien jaar. Ik zat in de auto met mijn moeder en wij hadden het over wat ik kon worden als ik later groot ben. Hoe ze erop kwam weet ik niet, maar mijn moeder zei in die auto: "Met schrijven kan je ook centjes verdienen, bijvoorbeeld voor een krant. Dan ben je een journalist, net zoals Wim (Meiners)." Geen slecht idee, maar ik was nog niet zeker. Zeker wist ik het pas na het zien van de film 'All the president's man' (gebaseerd op het 'Watergate'-schandaal), ik was 12 of 13 jaar: ik zou onderzoeksjournalist worden. Mijn carrière zou bestaan uit het blootleggen van grote politieke (doofpot-)affaires net zoals mijn held Carl Bernstein.

Links: Carl Bernstein recht: Bob Woodward

Jarenlater, Carl Bernstein een beetje vergeten, had ik inmiddels een andere held, een heldin wel te verstaan: Nora Ephron. Toen ik er achter kwam dat zij getrouwd was geweest met mijn andere held Bernstein en zelf ook journaliste was, deed dat haar status als mijn heldin-zijn alleen maar goed. Dat moge duidelijk zijn.

Het begon voor mij met 'When Harry met Sally' waarvoor ze het scenario heeft geschreven. Ephron is als scenarioschrijver verantwoordelijk voor de scripts van films als 'Silkwood', 'When Harry met Sally' (mijn 'all time favorite'), 'Cookie', 'My Blue Heaven', 'This is my life', 'Sleepless in Seattle', 'Mixed Nuts', 'Michael', 'You've got mail, 'Hanging up', 'Bewitched' (re-make van de serie), 'Julie & Julia' en de film 'Heartburn' (gebaseerd op haar roman over haar periode met Carl Bernstein). (Een groot aantal van deze films en een aantal andere films heeft ze ook ook geregisseerd en (mede-)geproduceerd).

Meryl Streep in de film 'Silkwood'.

Ik ben 'in complete awe' als het om haar schrijfwerk gaat. Haar verhalen zijn met gevoel voor drama en humor, maar bijna nooit op de traan of grap geschreven, de dialogen zijn scherp en de verhalen kenmerken zich altijd door een enorm gevoel voor menselijk (on)vermogen (of zoals zij zelf gezegd heeft "the inner 'sturm und drang' of people"). Ik ken geen andere scenarist dan Ephron die me met de mensen zo kan laten meeleven en ik ken geen ander die mij in één film, in één scene zelfs, kan laten meelachen èn meesnikken. Na het zien van een Ephron-film heb ik altijd een voldaan gevoel.

Mijn all-favoriet en nr. 1 is en blijft 'When Harry met Sally'. Maar op plek 1a sinds 2010 is 'Julie & Julia', film waarvoor ze niet alleen het script schreef maar ook de regie voor haar rekening nam. ('Julie & Julia' is een prachtig verhaal hoe een kook-'fairy', Julia Child, uit jaren '50/'60 heldin en inpirator is voor een foody anno 2001, Julie Powell. De film bevat prachtige beelden van heerlijk eten, je reinste 'food-porn', Nora was zelf ook een foody. Zulks echter geheel terzijde en daarom tussen haakjes).

Meryl Streep en Jack Nicholson in 'Heartburn'

 

Tom Hanks en Meg Ryan in 'You've got Mail'

Stanley Tucci en Meryl Streep als Paul en Julia Child

Het is dezelfde Nora Ephron die mij verliefd heeft laten worden op New York. De stad die een hoofdrol speelt in heel veel van haar films. Het New York dat ik ken en waarop ik verliefd geworden ben is het New York van Nora Ephron. Soms zet ik 'When Harry met Sally' op alleen al vanwege die wonderschone beelden van die magische stad. Haar New York is waar ik ooit nog een keer naar toe ga. En dan ga ik zeker naar de boekhandel Shakespeare & Co. waar Sallly en Harry elkaar 10 jaar na hun eerste ontmoeting weer treffen.

Nu is Nora Ephron dood, er gaat nooit meer een film van haar schrijvers- en regiehand komen. Geen films meer die mijn wereld op haar manier een beetje mooier en voller maken. Haar talent - haar schrijven, is een inspiratie voor mij en zal dat altijd blijven. Mijn droom is nog steeds een onderzoeksjournalist te worden à la Bernstein in de jaren '70 - maar mijn ambitie is een keer een roman (af) te schrijven, te publiceren en te verfilmen zoals de roman 'Heartburn' van Ephron. Met Ephron nu niet meer alleen als heldin maar ook als mijn 'good fairy', zoals Julia Child, Julie Powell's 'good fairy' is.

Julie (Adams) & haar 'good fairy' Julia (Streep)

Ik met mijn 'good fairy' Nora Ephron

#up-date

Onlangs trof ik het artikel 'Nora Ephron's Final Act' aan, geschreven door haar zoon (met Carl Bernstein) Jacob Bernstein. Het gaat over Nora's naderende dood. Ze bleek geruime tijd voor haar overlijden al ziek. Maar weinig mensen wisten ervan. Het artikel beschrijft net zo gevat, dramatisch en eloquent als Nora zelf het wezen van Ephron en haar omgang met haar ziekte en later toen duidelijk werd dat beter worden er niet meer in zat, haar dood. 

(Over) Bewust geen kinderen#als vrouwen elkaar in alle keuzes steunen...

De laatste tijd is één onderwerp behoorlijk aanwezig in mijn leven: geen kinderen en de keuze daarvoor. Nu is dit 'a fact of my life' en dus altijd aanwezig, maar het is vooral aanwezig als gespreks-...of beter gezegd als opmerkingsonderwerp bij anderen.

Vandaag las ik een heel mooi en duidelijk geformuleerd stuk van een mede-niet-draagster-en-baarster met nuance en gevoel voor die andere keuze. De opmerkingen die ons soort ten deel vallen en die zij noemt: egoïstisch, biologisch afwijkend, zijn mij maar al te bekend. Helaas. Verbazingwekkend genoeg komen deze opmerkingen heel vaak van vrouwen. (Hoe mooi zou het zijn als vrouwen elkaar in alle keuzes steunen, wat een (opbouwende) kracht zou dat zijn...)

Circle of women

Wij niet draagsters-en-baarsters snappen heus wel dat wij niet kunnen voelen hoe het is verantwoordelijk te zijn voor een klein kwetsbaar leven dat uit jou voortkomt en wij weten ook dat wij niet het gevoel van onvoorwaardelijke liefde ervaren die onlosmakelijk verbonden is aan het moeder-zijn. En natuurlijk begrijpen wij dat aan onze mening waar het kinderen betreft minder waarde wordt gehecht. Dat begrijpen wij...heus. Maar worden wij begrepen...?, vraag ik mij soms af wanneer ik hoor, "geen kinderen....maar dat is niet natuurlijk hoor." (Hoe mooi zou het zijn als vrouwen elkaar in alle keuzes steunen, wat een (opbouwende) kracht zou dat zijn...)

Mijn keuze om niet te dragen en te baren heeft alles te maken met liefde. En in mijn wereld is een keuze vanuit liefde juist heel natuurlijk (en zeker niet egoïstisch, wel heel erg doordacht en doorvoeld - waarin veel tijd en stilte is geïnvesteerd). Ik snap als de lezer hierover andere gedachtes en gevoelens op na houdt. Maar ik snap niet dat wanneer je leeft met liefde en vanuit liefde...zoals ik tracht te doen...dat voor een keuze als deze het begrip soms zo beperkt voorhanden is. (Hoe mooi zou het zijn als vrouwen elkaar in alle keuzes steunen, wat een (opbouwende) kracht zou dat zijn...)

Omdat liefde de basis is (hoort te zijn), werd ik bijzonder geraakt door een niet zo doordachte en zeker niet doorvoelde reactie: "Als je niet draagt en baart ben je geen echte vrouw, waarom ben je anders vrouw". Slik...die kwam binnen. Niet omdat ik me erdoor aangesproken voel - ik weet dat ik een vrouw ben en ik voel me vrouw - meer dan ooit zelfs. Die opmerking kwam binnen omdat mijn vrouw-zijn in een veeg terzijde werd geschoven....door een vrouw... (Hoe mooi zou het zijn als vrouwen elkaar in alle keuzes steunen, wat een (opbouwende) kracht zou dat zijn...)

Liefdes- en vruchtbaarheidsgodin Venus.

In die situaties bemerk ik bij mezelf de neiging de keuze uit te leggen, mijzelf te verdedigen....de liefde te verdedigen. En dat zou nou niet hoeven...  Gelukkig weet ik (bijna) iedere keer deze neiging in het houden en kom ik altijd terug bij mijn basis...de liefde - die een ongelofelijke kracht in zich heeft waardoor ik met hart, ziel en lijf weet dat dit voor nu.... en in dit leven goed is. Dan loop ik met uiteindelijk met een grote zachte lach weg...de liefde tegemoet. Altijd.

Foto: little-dnll.blogspot.com

DW&DWZI

Deze week (lees vorige week) en dit weekend zag ik...
...onze roos in volle bloei dapper en dankbaar toegewuifd door de gebedsvlaggetjes, Freddy en ik in tuttel-modus, onze witte muur nog witter, lieve briefjes (uit de 'niet zo oude' doos), stoere katers, hippe t-shirt(s), meer bloemen, wijn, BBQ, prachtige tuin in H'hugowaard, en kekke outfits van een gemene koningin...

DW&DWZI#Random

 

 

CornyCorner#opwoensdag

Vrijdag is doorgaans CornyCorner-dag, maar deze blogger houdt van afwisseling, dus is vandaag CornyCorner-dag. Vandaag is trouwens woensdag. De plaatjes zijn niet zo heel truttig (nou ja, ok...een beetje dan). Sinds kort heb ik de app PictureGrid ontdekt...een geweldig ding-app geval. En dit tuttige hoekje gebruik ik vandaag om het resultaat met jullie te delen! Zie hieronder 'oude' (corny) plaatjes in een nieuw (niet zo corny) jasje!

CornyCorner#Random

Duizend-en-één kronkels en afslagen...één pad

Mijn hoofd kan 1000-en-1 kronkels en zijwegen bewandelen, maar dat gebeurt allemaal in één leven, op één levenspad - mijn pad. Dat mag wel heel logisch klinken - als een open deur misschien - maar wanneer ik mijn denken en voelen op die gedachte richt, gaat dat hoofd van mij in één keer op standje Zen. Onderstaande tekst is één die je kunt gebruiken voor loopmeditatie...dus ook geschikt voor direct gebruik bij het bewandelen van je levenspad. 

(Voor iedereen die hier wat aan heeft....ik dacht, ben vast de enige niet met die 1000-en-1 kronkels en zijwegen).


..................................................................................................................................................

Gevonden op: http://www.natuurcoach.nu

DWZI

Deze week zag ik slingers en andere knutselwerken. Ik zag zon, ik zag regen. Dan zag ik ook heel heel veel oranje.

Foto: Fok.nl

(Over) Vriendelijkheid#Als het Universum een dj was..

... en haar schuiven zou openzetten en op mij in zou tunen, dan zou ik vragen om:

- iedere dag glimlachen (ontvangen)
- iedere week verse bloemen
(toch een beetje 'material girl' - ze groeien niet met bosjes op mijn dakterras)
- iedere maand een nieuwe ontmoeting of avontuur en...
- ...ieder jaar een beetje ontwikkeling en groei (van binnen ;-))
[want dat doen al die glimlachen, bloemen en avonturen met je, daar groei je van]

Alleen...het Universum is geen dj. Het is een grote energie-soep van al onze energieën bij elkaar. Het is dus onze toon die de Universum-muziek maakt. Dus als wij nou samen allemaal op elkaar in-tunen - en dat met een vriendelijke toon (immers 'vriendelijkheid kost niets' - Vietnamees gezegde) - dan zou het zomaar kunnen zijn dat onze wensen uitkomen. Ik gun iedereen namelijk wat ik mezelf ook gun (zie lijstje hierboven). Dus...?! Tunen jullie in op mij - dan tune ik in op jullie, komt het helemaal goed!

'Er is niets wat ik denk, niets wat ik spreek, niets wat ik doe, dat geen enkele invloed uitoefent op mezelf en de rest van het universum.'  - gevonden op John Bernhard www.yogamood.nl

foto: www.yogamood.nl

Wel leuk om je te vertellen...
...binnen het boeddhisme is (liefdevolle) vriendelijkheid een volmaaktheid, een van de tien, de negende (Metta) om precies te zijn. Hieronder de 10 volmaaktheden:

1. DANA: vrijgevigheid

2. SILA: moreel gedrag

3. NEKKHAMNA: verzaking

4. PANNA: wijsheid

5. VIRIYA: energie

6. KHANTI: geduld

8. ADITTHANA: voornemen

9. METTA: liefdevolle vriendelijkheid

10. UPEKKHA: gelijkmoedigheid

(Over) Pleegouderschap#Oefening in geduld

Het afgelopen weekend was de eerste pleegdate sinds te lange tijd. Afgelopen zomer mochten we ons menneke voor het eerst een week welkom heten, met de bedoeling hem iedere maand daarna een weekend op te vangen. Maar het mocht niet zo zijn - zowel in zijn nabije omgeving als in die van ons hadden we allebei te maken met verliezen en dan staat de wereld even stil en draait het (l)even om andere zaken.

(De zolderkamer is van hem en dat mag iedereen weten en zien. Dus hebben we een slinger met zijn naam opgehangen. "Hoe zit het dan met logees die anders heten?" - "Die hebben dan gewoon pech!")

Dat het daarna evengoed nog lang duurde is ook vanwege (veel) mis-communicatie. Frustrerend voor ons, voor het pleeggezin waar het menneke full-time woont en zonder twijfel ook voor de Jeugdzorg. Geduld is een schone zaak. Het was een mega-oefening in geduld en dat voor een hele schone zaak: Vastigheid voor het menneke, duidelijkheid voor ons en van tijd tot tijd support en rust voor zijn full-time pleeggezin.

De oefening heeft dus een heel mooi resultaat met net ons eerste weekend achter ons. Dat wij zo lang zijn aangebleven en (hem) niet hebben opgegeven heeft alle partijen heel veel vertrouwen (in ons) gegeven. Dat is ook uitgesproken. En waar wij dachten steeds niets gedaan te hebben, is het tegendeel waar.

"Geduld is het beste gebed."

- Boeddha

DWZI

Deze week zag ik...

Engel én heldin!

Onze roos Lili Marlene.

(ander) Tempo#Over de liefde

De liefde van mijn leven, lief C., diende zich bijna acht jaar geleden in mijn leven aan. Als collega. Niet als liefde van mijn leven. Sterker nog, tot onze eerste zoen, bijna zeven jaar geleden, zag ik 'm niet als de 'man-to-be-the-love-of-the-rest-of-my-life'. Tot en met onze eerste date zelfs niet. Arme lief, want hij zag mij wel - hij bleef mij zien en dankzij zijn geduld zijn wij samen in het hier en nu nog hier.

Gisteren vierden we de verjaardag van Marie. Alle vrienden en bekenden op een plek en dat betekent pittige discussies en prachtige gesprekken. Zoals zo vaak gaan die prachtige gesprekken over leven en de liefde. Een van mijn favoriete onderwerpen wanneer het de liefde betreft, is 'hoe het toch zo is gekomen' (van dat soort verhalen krijg ik zelf nooit genoeg - heerlijk wegzwijmelen bij hoe twee mensen elkaar vinden - met niet altijd een 'happy end'- maar liever wel). Dus daar stonden we op het balkon, Jules, Zoë, Michael, Nicole en ik. Onze eerste ontmoetingen met onze wederhelften te memoreren, en het gelukkig-zijn met nog steeds bij elkaar zijn.

Na de ontmoetings-verhalen kwamen de 'wat we van elkaar leren'-verhalen. Het meest boeiende onderwerp en aspect van iedere relatie. Volgens C. ben ik sinds ik met hem ben, lichter en luchtiger geworden - en volgens mij is C. sinds hij met mij is meer open en wat serieuzer. Het is mooi om te zien en te ervaren wat we van elkaar leren. Het is ook mooi te zien hoezeer we hetzelfde zijn gebleven en daarom nog steeds complementair zijn.

Conclusie gister op de balkon met een prachtige na-avondzon: 'Opposites don't attract - opposites work'. Het werkt een relatie tussen 'opposites', het helpt de relatie wanneer je van elkaar verschilt; het stemt tot nadenken, het prikkelt tot veranderen en daarbij het verveelt nooit.

Waarin C. niet is veranderd en ik al helemaal niet, is het tempo. Volgens C. kan alles wat je vandaag kunt doen, ook morgen doen. Volgens mij is alles wat je vandaag kunt doen, ook fijn om het vandaag te doen - heb je morgen tijd en ruimte voor andere (leukere) zaken. C. drijft in zijn 'lekker laten gaan' wel eens door en ik drijf in mijn 'tuutdetuut-het moet nu' ook door.
 
Dat wil nog wel eens botsen. Want ja, natuurlijk kan de was heus wel een dagje wachten - en ja, het is ook net zo goed een kleine moeite om de was vandaag te doen. We hebben allebei gelijk en soms ook weer niet. We hebben in ieder geval een ander tempo. En dat werkt...best wel.