(ander) Tempo#Over de liefde

De liefde van mijn leven, lief C., diende zich bijna acht jaar geleden in mijn leven aan. Als collega. Niet als liefde van mijn leven. Sterker nog, tot onze eerste zoen, bijna zeven jaar geleden, zag ik 'm niet als de 'man-to-be-the-love-of-the-rest-of-my-life'. Tot en met onze eerste date zelfs niet. Arme lief, want hij zag mij wel - hij bleef mij zien en dankzij zijn geduld zijn wij samen in het hier en nu nog hier.

Gisteren vierden we de verjaardag van Marie. Alle vrienden en bekenden op een plek en dat betekent pittige discussies en prachtige gesprekken. Zoals zo vaak gaan die prachtige gesprekken over leven en de liefde. Een van mijn favoriete onderwerpen wanneer het de liefde betreft, is 'hoe het toch zo is gekomen' (van dat soort verhalen krijg ik zelf nooit genoeg - heerlijk wegzwijmelen bij hoe twee mensen elkaar vinden - met niet altijd een 'happy end'- maar liever wel). Dus daar stonden we op het balkon, Jules, Zoë, Michael, Nicole en ik. Onze eerste ontmoetingen met onze wederhelften te memoreren, en het gelukkig-zijn met nog steeds bij elkaar zijn.

Na de ontmoetings-verhalen kwamen de 'wat we van elkaar leren'-verhalen. Het meest boeiende onderwerp en aspect van iedere relatie. Volgens C. ben ik sinds ik met hem ben, lichter en luchtiger geworden - en volgens mij is C. sinds hij met mij is meer open en wat serieuzer. Het is mooi om te zien en te ervaren wat we van elkaar leren. Het is ook mooi te zien hoezeer we hetzelfde zijn gebleven en daarom nog steeds complementair zijn.

Conclusie gister op de balkon met een prachtige na-avondzon: 'Opposites don't attract - opposites work'. Het werkt een relatie tussen 'opposites', het helpt de relatie wanneer je van elkaar verschilt; het stemt tot nadenken, het prikkelt tot veranderen en daarbij het verveelt nooit.

Waarin C. niet is veranderd en ik al helemaal niet, is het tempo. Volgens C. kan alles wat je vandaag kunt doen, ook morgen doen. Volgens mij is alles wat je vandaag kunt doen, ook fijn om het vandaag te doen - heb je morgen tijd en ruimte voor andere (leukere) zaken. C. drijft in zijn 'lekker laten gaan' wel eens door en ik drijf in mijn 'tuutdetuut-het moet nu' ook door.
 
Dat wil nog wel eens botsen. Want ja, natuurlijk kan de was heus wel een dagje wachten - en ja, het is ook net zo goed een kleine moeite om de was vandaag te doen. We hebben allebei gelijk en soms ook weer niet. We hebben in ieder geval een ander tempo. En dat werkt...best wel.