Het afgelopen weekend was de eerste pleegdate sinds te lange tijd. Afgelopen zomer mochten we ons menneke voor het eerst een week welkom heten, met de bedoeling hem iedere maand daarna een weekend op te vangen. Maar het mocht niet zo zijn - zowel in zijn nabije omgeving als in die van ons hadden we allebei te maken met verliezen en dan staat de wereld even stil en draait het (l)even om andere zaken.
 |
(De zolderkamer is van hem en dat mag iedereen weten en zien. Dus hebben we een slinger met zijn naam opgehangen. "Hoe zit het dan met logees die anders heten?" - "Die hebben dan gewoon pech!")
Dat het daarna evengoed nog lang duurde is ook vanwege (veel) mis-communicatie. Frustrerend voor ons, voor het pleeggezin waar het menneke full-time woont en zonder twijfel ook voor de Jeugdzorg. Geduld is een schone zaak. Het was een mega-oefening in geduld en dat voor een hele schone zaak: Vastigheid voor het menneke, duidelijkheid voor ons en van tijd tot tijd support en rust voor zijn full-time pleeggezin.
De oefening heeft dus een heel mooi resultaat met net ons eerste weekend achter ons. Dat wij zo lang zijn aangebleven en (hem) niet hebben opgegeven heeft alle partijen heel veel vertrouwen (in ons) gegeven. Dat is ook uitgesproken. En waar wij dachten steeds niets gedaan te hebben, is het tegendeel waar.
"Geduld is het beste gebed."
- Boeddha
Geen opmerkingen:
Een reactie posten