Heel lang sloeg ik mezelf om de oren met een door mijzelf bedachte definitie van succes: als je aan iets begint, moet je het afmaken. En maak je het af, dan ben je succesvol. Ik zeg het maar meteen ik begin met hart en ziel aan heel heel veel. Maar afmaken, doe ik lang zo veel niet. Dus voelde ik me heel vaak niets minder dan een 'loser'. Weer aan iets begonnen en weer iets niet afgemaakt.
Door het enorme oordeel dat ik over mezelf had, miste ik iets vrij essentieels - namelijk het uitzicht op het pad, op het onderweg zijn, de lessen tussen 'start' en 'finish' (iets waar ik anderen altijd op attendeer). Terwijl ik zo prachtig meanderde, van het ene idee naar het andere plan, zag ik alleen het niet finishen en niet dat wat ik onderweg trof. Ik zag het wel maar ik liet het overstemmen door mijn eigen kritiek op mezelf.
Geleidelijk aan kreeg ik wel door dat ik mezelf helemaal niet vooruit hielp door die innerlijke criticus zoveel ruimte te geven. Me door haar te laten overstemmen. Geleidelijk aan kreeg ik door hoezeer ik prachtige ontmoetingen heb, ervaringen opdoe - die allen bijdragen en inspireren tot nieuwe plannen en ideeën. Geleidelijk aan kreeg ik door dat al die ervaringen en ontmoetingen uiteindelijk aan een nog te realiseren droom [gaan] bijdragen.
Maar belangrijker nog, geleidelijk aan realiseer ik me hoe het plan, idee of pad ook loopt ik nog nooit bang ben geweest opnieuw te beginnen.
Ik heb mezelf daarom beloofd, dat ik niets 'moet' afmaken en dat ik altijd opnieuw mag beginnen. Dat maakt mij een 'absolute beginner' maar vooral een 'continuing beginner'. Met mijn plannen en ideeën en altijd opnieuw durven beginnen verzamel ik ervaringen, ontmoetingen en mensen - en heb ik daardoor een heel vol en wat mij betreft 'succesvol' leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten