Hoe succesvol ik in de liefde ook ben ;-), nu vaar ik (weer) alleen – en oh boy, dat vind ik toch een stuk lastiger dan ik dacht. Mijn hoofd probeert ‘er’ [en op mij] grip te houden en strooit met teksten en welgemeende adviezen (ja, mijn hoofd geeft mij advies).
Dit is hoe het in mijn hoofd er aan toe gaat:
Dit is hoe het in mijn hoofd er aan toe gaat:
- Zo goed en verstandig dat je nu alleen bent (‘right’)
- Zie het als een experiment (uiteraard)
- En het hoeft niet eeuwig te duren (waarna ik in paniek schiet: maar wat als dit voor altijd duurt?)
- Zo kan je de confrontatie met je eenzaamheid aangaan (yep, yep en yep)
- Word je alleen maar een completer en mooier mens van (hmmmm...echt? Tuurlijk je hebt ook gelijk.)
Mijn gedachten en ik – gaan alle kanten op. Ik ben het overigens wel met mijn hoofd eens – ook omdat mijn hart nog steeds vergeven is. Maar het is voor het eerst dat ik sinds lange tijd alleen ben en daardoor heel veel voor het eerst echt voel. Vooral het echt op mezelf zijn en ontdekken of ik aan mezelf genoeg heb en wat ik anders daarvoor nodig heb. Wat ik me niet voel is overigens 'vrijgezel'. Even over het woord ‘vrijgezel’ oh, en ook ‘single’, ik associeer beide woorden met ‘beschikbaar’. Dat ben ik niet. Hoe eng en spannend ik deze fase ook vind (omdat ik niet weet waarnaar ik onderweg ben) en ik zeker niet wil dat dit voor eeuwig duurt, ik ben ook niet beschikbaar.
Dit deel ik met jullie omdat ik bedacht, zodra ik een licht al schrijvende laat schijnen op wat ik ‘eng’ vind, wordt het vanzelf minder eng. Het is trouwens voor het eerst dat ik het hardop uit-spel: ik vind alleen-gaan eng. Hoe vol en mooi mijn leven in mijn alleen-gaan ook is. Ik land op mezelf en ‘ik’ ben van alle afleiding ontdaan. 'Stripped down to truth and bone' (Heather Nova). Hoe ga ik dan? Kan ik dit? Of schiet ik in een kramp waardoor ik weer afleiding opzoek? Voor nu geldt dat ik het gewoon even niet weet. Behalve dat ik me voel zoals ik me voel.
(Terwijl ik dit schrijf hoor ik: ‘je bent onderweg Maaik, onderweg – en hoe!’ - Ik weet het ergens wel.)
Dit deel ik met jullie omdat ik bedacht, zodra ik een licht al schrijvende laat schijnen op wat ik ‘eng’ vind, wordt het vanzelf minder eng. Het is trouwens voor het eerst dat ik het hardop uit-spel: ik vind alleen-gaan eng. Hoe vol en mooi mijn leven in mijn alleen-gaan ook is. Ik land op mezelf en ‘ik’ ben van alle afleiding ontdaan. 'Stripped down to truth and bone' (Heather Nova). Hoe ga ik dan? Kan ik dit? Of schiet ik in een kramp waardoor ik weer afleiding opzoek? Voor nu geldt dat ik het gewoon even niet weet. Behalve dat ik me voel zoals ik me voel.
(Terwijl ik dit schrijf hoor ik: ‘je bent onderweg Maaik, onderweg – en hoe!’ - Ik weet het ergens wel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten