Het raakt aan mijn thema '[sans excuse] voor mijn gevoel te gaan staan' deze dagen. Een thema dat soort van voortkomt uit mijn uitchecken en daarnaast ook uit mijn meebewegen. Wanneer gevoelens [in mij en bij de ander] te heftig worden, check ik uit (ook bij mezelf) en wanneer het niet aangenaam is maar 'do-able', beweeg ik mee. Maar in geen van deze situaties voel ik wat ik voel of sta ik voor wat ik voel. Ik kom in feite niet voor mezelf en mijn gevoelens op. Herkenbaar? Ik mag hopen van wel, dat ik niet de enige ben.
Dus erkenning, erkenning voor mijn gekwetst zijn. Ik wil mijn gekwetst zijn niet wegpoetsen, ik wil het voelen - er recht doorheen gaan en ja, ik wil daarin gekend worden. Hoe geef ik mezelf dat? Door dit stuk te schrijven? Een (lees)publiek 'af te dwingen'? Misschien. Maar dan pak ik het nog omslachtig aan want ik ga niet in op de details, ik noem ook geen namen en rugnummers - en dat ga ik ook niet alsnog doen - dus nee erover schrijven geeft me in die zin die erkenning niet. Alhoewel...
...door erover te schrijven geef ik mijn gevoel 'letterlijk' een plek. Hier op dit blog. Door mijn gekwetst zijn te benoemen, geef ik mezelf in feite de erkenning - ik bevestig hier mijn gekwetst zijn. Sterker ik zeg hier dat ik recht heb op mijn gekwetst voelen. En daarbij zeg ik hier dat een ander in mijn situatie zich precies zo zou voelen. Ik ben gekwetst, diep gekwetst en ik draag dit gevoel al een paar dagen. Het dwingt z'n plek af, staat me niet toe uit te checken en wenst dat ik voor hem/haar op kom.
Ik weet dat ik jou nu in mijn gevoel ken, in hoe ik mijn nu ervaar, mijn perceptie van een werkelijkheid. Maar het is van mij en voelt voor mij als waar. Wie je ook bent, ik ben blij dat je dit leest. Mocht je ooit de neiging hebben jouw gevoel weg te poetsen - doe het niet. Geef het een plek. Schrijf erover desnoods. Je hebt er recht op.
2 opmerkingen:
Met plezier gelezen!
Fijn. Dat is een mooie oogst :-)
Een reactie posten