Hij zit tegenover mij. Armen over elkaar, zijn blik iets voor hem gericht. Ik kijk naar hem, hij ziet mij niet.
"Je trekt aan mij."
- "Hoe trek ik aan jou."
"Als je iets zegt of me bericht. Je verwacht van mij dat ik reageer."
Ik knik.
- "Ja, ik vind het fijn als je wel een keer reageert. Ja, dat laat ik merken. Als ik al even niets gehoord heb."
Hij knikt.
- "Jij laat me in het ongewisse. Dan benader ik je omdat ik weten wil waar je bent. Dat is voor jou trekken, voor mij een manier om duidelijkheid te krijgen maar jou daarmee ook de ruimte te geven om te zeggen dat je met rust gelaten wil worden. Ik begrijp nu dat dat voor jou als trekken voelt. Lastig, want ik wil ook laten merken wanneer je op radiostilte gaat zonder uitleg, dat dat vervelend voelt."
Hij knikt.
Zijn handen in zijn schoot. Hij kijkt me aan. In mijn droom.
Maar hij liep weg. Liet mij in 'een ongewisse' met het gevoel inadequaat te zijn, aan hem te trekken...
(natuurlijk was ik dat ook - en gaf ik hem dat gevoel)
...maar ik heb eigenlijk nooit geweten wat hij wilde, waar hij behoefte aan had of wat hij echt nodig had. De verlaten wens ons inadequaat te zijn te delen...er doorheen te wandelen. Samen. Mijn droom. De echte droom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten