In de afgelopen periode zijn zoveel gevoelens 'langsgekomen', en nog. Altijd een uitdaging om ze te verwelkomen. Ook pijn, boosheid of intens verdriet. En zoals ze langskomen, vertrekken ze ook weer. De tekst van Rumi herinnert mij daaraan. (Gelukkig genoeg liefde, warmte en geluk.)
Mens-zijn is een herberg
Elke ochtend arriveert er een ander,
Een vreugde, een depressie, een laagheid,
Een moment van bewustzijn daagt op
Als een onverwachte bezoeker.
Verwelkom en vermaak ze allen!
Behandel iedere gast met eerbied,
Al is het een schare verdriet
Die je huis heftig
Van zijn meubilair ontdoet.
Misschien ruimen ze je huis leeg
Voor een nieuwe verrukking,
De donkere gedachte,
De schaamte,
De boosaardigheid…
Treedt ze met een lach, bij de deur, tegemoet
En noodt ze binnen.
Wees dankbaar voor wie er komt;
Ieder van hen is immers gezonden
Als een leidsman{vrouwe)
Van boven…
Rumi
mysticus, filosoof, poëet
Elke ochtend arriveert er een ander,
Een vreugde, een depressie, een laagheid,
Een moment van bewustzijn daagt op
Als een onverwachte bezoeker.
Verwelkom en vermaak ze allen!
Behandel iedere gast met eerbied,
Al is het een schare verdriet
Die je huis heftig
Van zijn meubilair ontdoet.
Misschien ruimen ze je huis leeg
Voor een nieuwe verrukking,
De donkere gedachte,
De schaamte,
De boosaardigheid…
Treedt ze met een lach, bij de deur, tegemoet
En noodt ze binnen.
Wees dankbaar voor wie er komt;
Ieder van hen is immers gezonden
Als een leidsman{vrouwe)
Van boven…
Rumi
mysticus, filosoof, poëet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten