'Check-out girl' #StoriesofmyLife

Het afgelopen jaar heeft meer dan de jaren daarvoor in het teken van zelfreflectie en -onderzoek gestaan. Niet een bewuste keuze maar een beweging die ingezet werd door een reeks van gebeurtenissen. Ik werd zo met mijn neus op mijn voelen en gedrag gewezen dat ik daar met geen mogelijkheid onderuit kwam. Allemaal spiegels om me heen waar geen ontsnappen aan was. Dus werd het afgelopen jaar een jaar van naar binnen (maar daarmee ook van actie).

Dat afgelopen jaar werd besloten met een depressie die in maart zijn intrede deed. Een ultiem sluitstuk en vooral de ultieme spiegel. Hoewel mijn depressie mede ingegeven is door onbalans van stofjes in mijn hersenen, of beter gezegd de transport daarvan, is depressie mijns inziens ook een naar binnenslaan van emoties. Een inmiddels groot thema voor mij omdat ik het nu herken als mijn patroon in relaties.

Als mijn gevoelens te groots en te meeslepend worden om te dragen, klap ik dicht. (Dan te bedenken dat ik wel van groots en meeslepend houd). Ik ben een echte 'check-out girl'. Ik verlies contact met mijn gevoel (sterker ik duw ze weg), contact met mijzelf en daarmee ook contact met anderen. Met geen mogelijkheid kan ik aanblijven, alles voelt te heftig en woorden op dat moment heb ik er niet voor. Mijn uitchecken is in veel van de (romantische en vriendschappelijke) relaties tot nu toe voorgekomen. Dat is voor de ander niet makkelijk. Sommige mensen blijven aan (dankbaar, dankbaar zo dankbaar) en anderen checken, heel logisch, dan ook uit.

In mijn depressie van dit voorjaar (waarvan ik fysiek nog aan het herstellen ben), heb ik geprobeerd het gesprek aan te gaan met die zo grote en meeslepende emoties. Gevoelens die ik van  mezelf doorgaans niet mag voelen en zeker ook niet mag uiten. Denk aan woede, angst en jaloezie. Dat niet mogen voelen voert de druk natuurlijk enorm op - en in plaats van dat ik explodeer, implodeer ik. Dan check ik dus uit. Door het gesprek aan te gaan heb ik die gevoelens de ruimte kunnen geven. Daarover en daarvan uit heb ik (voor het eerst) geschreven. Ook dat heeft mij en het mogen voelen nog weer meer ruimte gegeven.

Ik weet niet of ik met mijn besef van dit patroon, deze gewoonte van uitchecken voorbij ben. Maar ik weet wel wat het is en ik voel nu ook wanneer het gebeurt. Ook weet ik nu op welke emoties ik zelf druk leg, door ze er niet te laten zijn. En belangrijker nog, ik heb ontdekt dat door ze wel de ruimte te geven, ik niet per sé bang hoef te zijn te exploderen. Geen idee of ik een volgende keer bij het naderen van mijn uitchecken in staat ben dat te verwoorden. Ik hoop wel dat wanneer ik het aanvoel, ik dat op z'n minst kan aangeven.

Want mijn wens is iedere relatie, in welke vorm dan ook, te kunnen aanblijven. Voor mezelf en voor de ander. En daar begin ik liever nu aan, dan later.

'Continuing beginner' #StoriesofmyLife

Al browsend, al Facebookend, al door alle dagen heen levend en lezend stuit ik op fantastische vlogs, blogs en posts over succes en het bereiken van succes. Over wat daarvoor nodig is, wat je moet doen, moet laten maar vooral moet doen. Soms gaat succes over de baan van je dromen, een fantastisch inkomen of over een heel interessant leven. Nergens lees ik over het succes dat voor mij succes is: volkomen vanuit (jezelf) zijn, doen (zonder daar meteen geld of een baan aan vast te plakken).

Heel lang sloeg ik mezelf om de oren met een door mijzelf bedachte definitie van succes: als je aan iets begint, moet je het afmaken. En maak je het af, dan ben je succesvol. Ik zeg het maar meteen ik begin met hart en ziel aan heel heel veel. Maar afmaken, doe ik lang zo veel niet. Dus voelde ik me heel vaak niets minder dan een 'loser'. Weer aan iets begonnen en weer iets niet afgemaakt.

Door het enorme oordeel dat ik over mezelf had, miste ik iets vrij essentieels - namelijk het uitzicht op het pad, op het onderweg zijn, de lessen tussen 'start' en 'finish' (iets waar ik anderen altijd op attendeer). Terwijl ik zo prachtig meanderde, van het ene idee naar het andere plan, zag ik alleen het niet finishen en niet dat wat ik onderweg trof. Ik zag het wel maar ik liet het overstemmen door mijn eigen kritiek op mezelf.

Geleidelijk aan kreeg ik wel door dat ik mezelf helemaal niet vooruit hielp door die innerlijke criticus zoveel ruimte te geven. Me door haar te laten overstemmen. Geleidelijk aan kreeg ik door hoezeer ik prachtige ontmoetingen heb, ervaringen opdoe - die allen bijdragen en inspireren tot nieuwe plannen en ideeën. Geleidelijk aan kreeg ik door dat al die ervaringen en ontmoetingen uiteindelijk aan een nog te realiseren droom [gaan] bijdragen.

Maar belangrijker nog, geleidelijk aan realiseer ik me hoe het plan, idee of pad ook loopt ik nog nooit bang ben geweest opnieuw te beginnen.

Ik heb mezelf daarom beloofd, dat ik niets 'moet' afmaken en dat ik altijd opnieuw mag beginnen. Dat maakt mij een 'absolute beginner' maar vooral een 'continuing beginner'. Met mijn plannen en ideeën en altijd opnieuw durven beginnen verzamel ik ervaringen, ontmoetingen en mensen - en heb ik daardoor een heel vol en wat mij betreft 'succesvol' leven.

Ik en tien gitzwarte raven # Voor Jesper, Sietske, Rick en Sanne

Een kleine traditie. Sinds vier jaar hier op het blog. Als een ode en een afscheid en ook weer niet. Voor Jesper - maar vooral voor zijn ouders Sietske en Rick en zijn zusje Sanne. Sommige tradities moet je koesteren - en ik koester deze.

Jesper is op 16 mei 1999 geboren en op 21 mei 2001 overleden. Zoon van Sietske en Rick, grote broer van Sanne, tante- en oomzegger van Inge, Willie, Robbert-Jan en Patricia, neefje van Elsa, Sverre en Jelmer en kleinzoon van (tante) Hannie en (oom) Piet. En natuurlijk ook volop familie aan vaders (Rick's) kant.

Een verlies van een dierbare, van je kind, blijft altijd verlies. Maar zoals ik vorig jaar al schreef...
...wat er ook gebeurt, het leven blijft aan - soms als een storm en soms als een groots stiltegebied.

Ik en tien gitzwarte raven

Hij is weggegaan zonder mij
Geen briefje achter gelaten
Het was zomaar opeens voorbij

We hebben ‘m luid begraven
Met alle egards uitgezwaaid
Ik en tien gitzwarte raven

De wind lag er stilletjes bij
In mijn hart tien grote gaten
Want hij is niet meer bij mij

Eén raaf had een bloem gezaaid
En zij keken, de negen and're raven
of de wind niet was weggewaaid

De wind lag er nog steeds stil bij
Of had het ook het leven gelaten
stiekem, zonder enig teken zoals hij

Nu staan wij waar we 'm hebben begraven
alwaar de mooiste bloem is opgebloeid
Zien we hoe de wind met de bloem stoeit

Het duurde langer, veel langer dan even
Dat alles dood- en doodstil was, ook in mij
En dan is nu eindelijk teken van leven

Maaike
Mei 2003 
(ge-edited 2015/2016)

'Ik vind alleen-gaan eng' #StoriesofmyLife

Hoe succesvol ik in de liefde ook ben ;-), nu vaar ik (weer) alleen – en oh boy, dat vind ik toch een stuk lastiger dan ik dacht. Mijn hoofd probeert ‘er’ [en op mij] grip te houden en strooit met teksten en welgemeende adviezen (ja, mijn hoofd geeft mij advies).

Dit is hoe het in mijn hoofd er aan toe gaat: 

-  Zo goed en verstandig dat je nu alleen bent (‘right’)

- Zie het als een experiment (uiteraard) 

- En het hoeft niet eeuwig te duren (waarna ik in paniek schiet: maar wat als dit voor altijd duurt?) 

-  Zo kan je de confrontatie met je eenzaamheid aangaan (yep, yep en yep) 

- Word je alleen maar een completer en mooier mens van (hmmmm...echt? Tuurlijk je hebt ook gelijk.)

Mijn gedachten en ik – gaan alle kanten op. Ik ben het overigens wel met mijn hoofd eens – ook omdat mijn hart nog steeds vergeven is. Maar het is voor het eerst dat ik sinds lange tijd alleen ben en daardoor heel veel voor het eerst echt voel. Vooral het echt op mezelf zijn en ontdekken of ik aan mezelf genoeg heb en wat ik anders daarvoor nodig heb. Wat ik me niet voel is overigens 'vrijgezel'. Even over het woord ‘vrijgezel’ oh, en ook ‘single’, ik associeer beide woorden met ‘beschikbaar’. Dat ben ik niet. Hoe eng en spannend ik deze fase ook vind (omdat ik niet weet waarnaar ik onderweg ben) en ik zeker niet wil dat dit voor eeuwig duurt, ik ben ook niet beschikbaar.

Dit deel ik met jullie omdat ik bedacht, zodra ik een licht al schrijvende laat schijnen op wat ik ‘eng’ vind, wordt het vanzelf minder eng. Het is trouwens voor het eerst dat ik het hardop uit-spel: ik vind alleen-gaan eng. Hoe vol en mooi mijn leven in mijn alleen-gaan ook is. Ik land op mezelf  en ‘ik’ ben van alle afleiding ontdaan. 'Stripped down to truth and bone' (Heather Nova). Hoe ga ik dan? Kan ik dit? Of schiet ik in een kramp waardoor ik weer afleiding opzoek? Voor nu geldt dat ik het gewoon even niet weet. Behalve dat ik me voel zoals ik me voel.

(Terwijl ik dit schrijf hoor ik: ‘je bent onderweg Maaik, onderweg – en hoe!’ - Ik weet het ergens wel.)

Ik dicht nog één keer op 1 mei #DichterlijkeVrijheid #PurePoëzie

De laatste weken weinig geblogd, des te meer gedicht en daarvan wat hier gedeeld. Nog één op deze 1 mei. Met voornemen deze maand 'es lekker te gaan bloggen. Jullie een beetje meenemen in waar ik ben. 

[....]

We herkenden elkaar met één oog opslag in de muziek.

Zanglijnen die ons verbonden

een traag en bitterzoete melodie.

De taal die we altijd verstonden;

Onze muziek verworden tot onze memento mori.