Barst van Broosheid #AltarLife #AltarLove #StoriesofmyLife

Beeld: daniellesaunders.com

Barst van Broosheid

Met reuzestappen loop ik weg

ik wens een afstand zo groot

als oneindige tijd

Dat gevoelens die ik blootleg

kunnen zijn zonder ademnood

de ruimte als respijt

Met reuzestappen loop ik weg

spring ik een duizend mijl

weg van onze tijd

Zodat alles wat ik blootleg

en meer nog onderwijl

niet meer barst van broosheid.

Contrast #StoriesofmyLife

Hele dagen en avonden. Gebroken nachten.
Angstzweetaanvallen maar hele goede deodorant.
Sneeuw buiten, 20 graden binnen.
In tranen het ene moment,
in mijn broek piesen van het lachen het volgende moment.
Rauw van buiten, zacht en kwetsbaar van binnen.
De boodschappen doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is
met buitengewone onzichtbare onrust in mijn hoofd.
's Avonds een intake-gesprek voor een kliniek,
de volgende dag een sollicitatiegesprek.
Wasjes draaien door als mijn adem stokt.
Wat je ziet is van het alledaagse,
wat je niet ziet is wat jij voelt.
Zo is het voor jou. En voor mij.
Contrast is in alles taal.

Hoe het jou vergaat #AltarLove #AltarLife #StoriesofmyLife

Het is niet klaar
niet na 7 of na 100 jaar
Tranen ruim geplengd
Onderwijl grootse schoonheid ontdekt:
jij en alle aarde-verlaters
hebben zich in mijn dagelijkse vermengd
In de muziek op de radio
de twee merels op mijn dak
Wat dacht je van de regenboog
of ontbijten, senang en op mijn gemak
In aanmoedigende woorden,
die ik waarschijnlijk mezelf toefluister
In het licht van de dag
of het nachtelijk duister
Overal kom ik jou en jullie tegen
In zachtverwarmende zonnestralen
zelfs in de miezerende regen.
Niemand is ooit echt weg
die de aarde verlaat
Ik vraag me nu alleen af hoe het jou vergaat.

7 jaar #AltarLife #StoriesofmyLife

Morgen is het 7 jaar geleden. 7 jaar geleden, 17 januari 2012, zijn in feite 'mijn 7 magere jaren' ingegaan. Het begon met jouw heengaan en startte eigenlijk al met de paar dagen in het ziekenhuis die daaraan vooraf gingen. Het begon niet om jou, maar ik constateerde een klein tijdje geleden dat ik al 7 jaar bezig ben met een pittige reis. De 'spreekwoordelijke of beter gezegd de Bijbelse 7 magere jaren'.

Mager is niet helemaal de juiste toon of uitdrukking, want aan heftige gebeurtenissen en avonturen geen tekort geweest deze 7 jaar. Nee, in dat opzicht waren het hele dikke vieze vette jaren. Waarvan ik inmiddels wel vind, dat het mooi is zo. Mensen kwijtgeraakt aan de dood (waaronder jij), het leven en vooral het leven en mezelf voor een lange tijd incluis. Eigenlijk was ik heel lang niet in mezelf thuis.

Na jouw vertrek, na de scheiding, na die ene ex - klap op klap op klap (die in de laatste twee gevallen ikzelf aan mezelf uitdeelde) - was het steeds een beetje bij beetje wakker worden. Tot dat ik een paar jaar geleden begreep, dat wat ik deed duidelijk niet werkte. Van drama naar drama. Van depressie naar 'what in the hell' is dit nu weer - moest er nog weer meer anders. Ik moest anders en vooral ik moest nog meer naar binnen. Want naar binnen was de sleutel naar echt 'wakker worden'.

Het duurde om over die ene ex heen te komen. Hoezeer ik wist dat ik en veel van en in mij anders moest, loskomen lukte met zeer steeds weer op en af en met haperende stappen. Maar het lukte. En in het proces groeide het besef dat de sleutel tot wakker worden in mijn voelen lag en ligt. Een pad waarop ik al voorzichtige schreden had gezet maar een die ik nog niet vol overgave bewandelde. Dat is nu anders. Volkomen en volledig.

Dus morgen is het 7 jaar geleden dat de 7 magere jaren die in lessen dan wel weer 'vet' waren, aantraden. Maar doe mij nu maar dan die 7 vette jaren. Jaren van oogsten, schransen en leren. Want van alles leer je, zeker als je wakker bent en aanblijft. Laat dat dan net het goede voornemen zijn voor dit jaar wat niet mijn goede voornemen is. Laat jouw dag niet alleen de start van iets magers zijn, maar ook het begin van iets 'vets'. Dikke vieze vette avonturen. Kom maar door!

Een ode... #AltarLife #StoriesofmyLife

Omdat ik zo vaak de vraag krijg, waarom 'al die vogels op mijn lijf' (welgeteld drie). En dan vooral 'die ene' of 'die grote'. Hierbij mijn antwoord: Deze 'sprookjes-achtige' 'blackbird' is een ode aan mijn moeders, hoeders (tantes, nichten), zusters, dochter, grootmoeders en al mijn voormoeders. En op die plek draag ik haar en hen heel fijn heel dicht bij mijn hart.

De foto is genomen tijdens de (eerste) tattoo-sessie, komend april alweer vier jaar geleden.

Achter nu in 't voor

Wij schrijven ons verhaal
Wij schrijven de woorden
van onze voor-voormoeders
Lopen in hun voetstappen
worden hun achter-hoeders
Geven hun verhalen door

Zo leeft achter nu in 't voor

-februari 2015-
Maaike

'Joyful bliss of consciousness' #AltarLife #Bloggen #StoriesofmyLife

De beste voornemens...zijn...althans voor mij...voor 2019...geen voornemens te hebben. Anders dan wat is zich te laten ontvouwen, aan te zijn en aan te blijven bij wat is en daar helderheid op hebben. Volg je het nog? Aanblijven dus. Wakker zijn. Niet duwen. Niet trekken. 2018 was heel hard werken, niet omdat dat het voornemen was, zo bleek 2018 te zijn. Er is daarmee zoveel in beweging gebracht...wat nog steeds in beweging is.

Het is vooral het herkennen van mijn kansen en mogelijkheden. Alles: 'the good, the bad, the ugly, the pain and the crazy'. Daarom dat aanblijven dus. Ik ga dit jaar niet veel doen, maar er gaat dit jaar fantastisch veel gebeuren. En natuurlijk doe ik genoeg...maar alles is al in werking gezet. Dus dat ga ik niet doen...ik ga mee met de stroom wanneer dat past...tegen de stroom in wanneer dat 'moet'...of gewoon lekker dobberen. Wat mij betreft vooral heel veel dobberen. En ervaren hoe dat voelt.

Aanblijven. Helderheid hebben op wat is. En dat heb ik eigenlijk best wel. Het jaar is nog maar 6 dagen jong. Wat een mooi begin is dat...'the joyful bliss of consciousness'.

Heb een magisch 2019 lieve iedereen. Staar je niet blind op de bestemming, ervaar tot in de kleinste vezel jouw reis. Daarin zit de zin, de betekenis en de poëzie.

Liefs, Maaike