De droom #AltarLife #AltarLove

Hij zit tegenover mij. Armen over elkaar, zijn blik iets voor hem gericht. Ik kijk naar hem, hij ziet mij niet.
"Je trekt aan mij."
- "Hoe trek ik aan jou."
"Als je iets zegt of me bericht. Je verwacht van mij dat ik reageer."
Ik knik.
- "Ja, ik vind het fijn als je wel een keer reageert. Ja, dat laat ik merken. Als ik al even niets gehoord heb."
Hij knikt.
- "Jij laat me in het ongewisse. Dan benader ik je omdat ik weten wil waar je bent. Dat is voor jou trekken, voor mij een manier om duidelijkheid te krijgen maar jou daarmee ook de ruimte te geven om te zeggen dat je met rust gelaten wil worden. Ik begrijp nu dat dat voor jou als trekken voelt. Lastig, want ik wil ook laten merken wanneer je op radiostilte gaat zonder uitleg, dat dat vervelend voelt."
Hij knikt.

Zijn handen in zijn schoot. Hij kijkt me aan. In mijn droom.
Maar hij liep weg. Liet mij in 'een ongewisse' met het gevoel inadequaat te zijn, aan hem te trekken...
(natuurlijk was ik dat ook - en gaf ik hem dat gevoel)
...maar ik heb eigenlijk nooit geweten wat hij wilde, waar hij behoefte aan had of wat hij echt nodig had. De verlaten wens ons inadequaat te zijn te delen...er doorheen te wandelen. Samen. Mijn droom. De echte droom.

Licht #AltarLife #CloseUp #StoriesofmyLife

Licht

Het is dat licht

in het duister

dat schijnt

op mijn gezicht

Het is dat licht

dat ik zien kan

maar niet voel man

dat schijnt

dat licht

op mijn gezicht

Maar ik voel

ik voel het niet

in mij

dat er ook maar iets schijnt

Dat was het ooit

koud klam en berooid

Dit nu kan ik 

want dat licht

mijn hoop 

is in mij,

mijn uitzicht.

Lief ongemak - The Sequel #AltarLife #StoriesofmyLife

Vorig jaar (2017-2018) op oudejaarsavond schreef ik geheel onderstaande. Een brief aan mijn 'lief ongemak'. Ik spendeerde oudejaarsavond met mijn ongemak en mijzelf. Een avond van door de zure appel heen bijten en dan toch uitkomen op een soort van comfortabel zijn met mijn ongemak. Een lange eenzame avond maar met een hele mooie uitkomst. Ongemakkelijk leerzaam.

Oudejaarsavond voorafgaand aan dit niet meer zo hele nieuwe maar zeker ook nog geen oude jaar zou ik niet alleen doorbrengen, had ik me voorgenomen. En zo liep het ook. Ik was waar ik wezen wilde...en toch voel ik me ongemakkelijk denkend aan het oudejaar 2018. Stiekem ruil ik 'm liever in voor mijn ongemak en mijzelf... Het was sowieso gemakkelijker geweest - gezien het feit dat mijn ongemak en ik inmiddels behoorlijk vertrouwd zijn geraakt. Prachtig gezelschap was het oudejaarsavond 2018, maar ingegeven door een samen-zijn die nu blijkt niet heel erg samen-was. Ja, cryptisch misschien, maar anders kan ik het niet zeggen.

Maar winst is met deze ervaring dat ik niet meer 'bang' voor mijn ongemak ben. Dat ik liever alleen ben met mezelf en mijn ongemak dan niet alleen in een samen wat niet heel erg samen is. Een hele wijze les (een dure ook, maar goed dan heb je ook wat). Lief ongemak, je bent er nog steeds. Je bent er nu. Een nieuw ongemak. Of misschien niet nieuw - vooral oud - maar een die ook getackeld mag worden. Nu het nieuwe jaar meer dan een maand 'oud' is. Kennelijk is dit ongemak één die niet op één oudejaarsavond te ervaren is...waar meer dan één avond voor nodig is. En dat is oké. Hoe ongemakkelijk ook. (Dus het 'oogsten, schransen en leren', die 7 vette jaren beginnen blijkbaar zo...)

31 december 2017 - 1 januari 2018

Lief ongemak,

Vanavond (oudejaarsavond) breng ik door met jou. Waar het misschien eerst 'gemakzucht' was, vinden van prettig gezelschap of een kek feest had ik niet echt zin in, is het nu vooral voortzetten van waar ik eerder dit jaar mee begonnen ben: het vinden van mijn gemak in ongemak.

Ik ben wel eens eerder van een oudejaarsfeestje naar huis gegaan maar dan trof ik altijd nog een huisgenoot of twee. Nu is het echt jij en ik. Oké, met een mini-fles Merlot en wat oliebollen. En oh voor de lezer, nee dit is geen 'roep' om een uitnodiging of 'schreeuw' om aandacht. Dit is alleen om te laten zien waar ik ben en hoe je een avond als deze ook kan besteden.

Mijn ongemak en ik zelf houden ons doorgaans van elkaar gescheiden. Te ongemakkelijk namelijk. Het hoort ook bij mijn 'bij mijzelf uitchecken' (en dit jaar weer nog meer (zelf)reflectie...it never stops). Dat wil ik oprecht niet meer. Ik wil alles van mezelf aangaan en vooral voelen. En op advies, gedoseerd. Vanavond is een oefening in voelen van ongemak en daarmee 'oké' te zijn.

Geen flitsend glitterpak, snelle babbels en hippe drankjes. Geen groot gezelschap (alhoewel ik gezelschap gehouden wordt door tig gevoelens...) of een klein exclusief klein gezelschap (nou ja...in dit geval wel héél klein en zeer exclusief ;-) ). Gewoon mijn ongemak en ikzelf.

Dat gaat ongemakkelijk zijn. En ongetwijfeld 10x slikken en ongetwijfeld terugkijken op meerdere van dat soort momenten afgelopen jaar. Niet makkelijk maar wel met een grote winst: dichter bij mezelf, mezelf beter kennen en daarmee meer van mezelf. Daar wil ik op verder bouwen. Maar ook ik wil dat al die momenten van ongemak van 2017 vanavond oplossen in mijn ongemak. Het is niet een situatie, omstandigheid of persoon. Het is van mij. Ik doe dit. En dat is goed.

Lieve mensen, ik wens jullie al het gemak in jullie ongemak toe - nu en alle nu's die komen gaan in het nieuwe 2018.

Liefs,
Maaike

Het Lied van dit Universum - on repeat #AltarLife #AltarLove

Het lied van dit Universum

Alles ligt in mij besloten

de wereld, het bestaan.

Alles kan zich in mij ontvouwen

voortduren en vergaan.

Ik ben heel en ik ben al.

Met liefde alom overgoten

in het ritme van het hart

drum ik zacht

met iedere slag

het lied van dit Universum.

- Maaike -
februari 2017

'Mens-zijn is een herberg' - Rumi #AltarLife #AltarLove #Inspireren

'Mens-zijn is een herberg' is een tekst van Rumi al heel lang met me meereist. Gelukkig.

In de afgelopen periode zijn zoveel gevoelens 'langsgekomen', en nog. Altijd een uitdaging om ze te verwelkomen. Ook pijn, boosheid of intens verdriet. En zoals ze langskomen, vertrekken ze ook weer. De tekst van Rumi herinnert mij daaraan. (Gelukkig genoeg liefde, warmte en geluk.)

Mens-zijn is een herberg

Elke ochtend arriveert er een ander,
Een vreugde, een depressie, een laagheid,
Een moment van bewustzijn daagt op
Als een onverwachte bezoeker.
Verwelkom en vermaak ze allen!
Behandel iedere gast met eerbied,
Al is het een schare verdriet
Die je huis heftig
Van zijn meubilair ontdoet.

Misschien ruimen ze je huis leeg
Voor een nieuwe verrukking,
De donkere gedachte,
De schaamte,
De boosaardigheid…

Treedt ze met een lach, bij de deur, tegemoet
En noodt ze binnen.
Wees dankbaar voor wie er komt;
Ieder van hen is immers gezonden
Als een leidsman{vrouwe)
Van boven…

Rumi
mysticus, filosoof, poëet

"See you around..."# 5 jaar I.M. Philip Seymour Hoffman

Vijf jaar geleden schreef ik onderstaande. Over de grootste. Als je het mij vraagt. Altijd 'spot on' in zijn keuze voor rollen en de uitvoering ervan. Hij blijft voor mij de grootste en de mooiste. Philip Seymour Hoffman.

"See you around..."

Mijn fantasie is hem letterlijk tegen het lijf lopen, daar samen om lachen om vervolgens naar een koffietentje te gaan en daar de meest geweldige gesprekken te hebben. Uren praten we dan over kunst, film, literatuur en poëzie en MUZIEK. Over het leven, de zin en onzin. Het koffietentje sluit dus besluiten we om ons gesprek in een hotelbar verderop in de straat voort te zetten.

Dit alles vindt plaats in L.A. Ik beleef een soort 'Barfly meets Naked (twee van onze gedeelde lievelingsfilms, blijkt dus daar in dat koffietentje) meets The Boat that Rocked' en ik ben in de zevende hemel. Hij is precies zoals ik had gedacht, grappig, slim, gevoelig en breed ontwikkeld. Het is tegen de ochtend dat we afscheid nemen en telefoonnummers uitwisselen. "See you around Maaike, really nice meeting you", en ik knik flauw - nog steeds een beetje starstruck.