WritersBLog NewYearsWish #Hello2019

De 19 posts niet gered... Onbedoeld mooi want mijn laatste post van 2018, is mijn 18e bericht. Maar zulks echter geheel terzijde...



Dit jaar. Weer. Blijf ik aan. #RepostvanFacebook #Dag2018 #Hallo2019

(2018 wat was je kaa-uu-tee en wat was je magisch waanzinnig mooi. _/||\_)

Als de nacht valt en de dag achterlaat
zoals het nieuwe het oude jaar
dan kan ik zeggen
dat ik heb liefgehad
dat ik mijn schaduw heb gezien
dat ik mijn zwaarte heb gevoeld
dat veel wat ik zei of hoorde
niet was of anders was bedoeld
dat ik fouten heb gemaakt
maar ik bleef aan
ik bleef aan

Als de nacht valt en de dag achterlaat
zoals het nieuwe het oude jaar
dan kan ik zeggen
dat ik niet méér weet
dat ik me wijzer voel
dat ik jou nooit meer vergeet
dat ik donkerte naar het licht bracht
dat ik zachter geworden ben
minder hard
dat ik niet alles heb begrepen
maar ik bleef aan
ik bleef aan

Nu de nacht de dag achterlaat
zoals het nieuwe het oude jaar
weet ik dat alles al is
het enige dat het vraagt
dat ik aanblijf
opdat ik
niets
mis.

[Geen nieuwe voornemens]

Dit jaar.
Weer.
Blijf.
Ik.
Aan.

Like a Wild Rose

So you are the One
Who knows everything
but knows nothing

Not a thing
Opinions fueled
Rejections ruled
But I arose

like a wild rose
Hounting you
with raw truth.
Howling to my moon.
I arose like a wild rose.
Hounting you with raw truth.

When we get lost again #AltarFriendship #SoulBrotherandSisterhood

When we get lost again
- the empath warriors -

It was with a sigh...
Aye,
that I've recognised
my through ages defied
you, my everbest friend
My always there for me mate
We did not speak in words
of this time and world.
It is with a blink of an eye
or a with the narrowest of sigh
that we've recognised
our everlasting living fate.

So when we get lost again
darkness my sweet old friend
I will meet you at the gate
of neverending possibillities
and far beyond the seven seas.
As we do and have done
time and ages again and again.
It doesn't matter how far we've gone
time always reaches out its hand
For we are the ones.
We are the ones.

A new Paradigm (of Love) - Up-dated

De euromunten vallen bij bosjes de afgelopen weken en dagen. Vertragen, voelen en in mijn geval ook woorden geven. Het mooie van inzicht krijgen in je eigen proces is dat de ruimte die daarmee ontstaat, ook ruimte is voor het begrijpen van het proces van de ander. Wijsheid is altijd achteraf. Maar iedere achteraf, is van iets nieuws ook een vooraf. Dus het inzicht opgedaan in deze periode neem ik maar mooi mee naar een nieuw vooraf.

Een paar dagen geleden deelde ik het laatste deel van een correspondentie (in het Engels). Deze heb ik 'onzichtbaar' gemaakt. Het gedicht hieronder, is uiteindelijk wat ik zeggen wil. En wat de tekst van vandaag betreft, op de een of andere manier kan ik op het moment het beste in het Engels reflecteren als het om (zelf)Liefde gaat. De woorden vielen me een paar nachten geleden toe.

A new Paradigm
- of Love -

Love coursed right through us
And how we shared
Yet,
it wasn't about us
Together we didn't pair
Us was your path of pain
As it was mine
This joint moment in space
was a start
of a new paradigm.

Love coursed right through us
And how we cared
It wasn't about you and me
Together we didn't pair
We both climbed our hills
you see
This joint moment in time
was the beginning
of a new paradigm

How love coursed through us
Teaching about
triggers
hick-ups
and mindfucks
It wasn't about us
It was about getting me
finding my paradigm
Turns out I get you
Now finally
What a hell of a climb.

(Big thank you to the Love that let us see that it wasn't about you and me).

Throwback Poem [2015]/ Of an once in Space and Time

The lines in my face 

are mine

Trails of an once in space

and time

Where we both climbed

steep hills

Where we both fighted

our windmills

Finding out our paths

not intertwined
The lines in my face

are mine

Trails of an once in space

and time

Thinking then our paths

would intertwine

For the rest of space

and time

Expanding Heart (in English) Hashtag NoLabelsatAll

"Your strong head is being met by at least an equally and maybe even stronger Heart", said by my coach this past year a couple of times. "Otherwise you would have fallen and you haven't", she said. She was and is right. So to all you 'Head'-people out there, struggeling to find your way to your Heart. It is there and it is Big and it is there for you to find and feel.

And when you do...when you find your Heart, it wil grow further and expand. With all the emotions that comes with growth and expansion. Scary as Hell but boy what a gift as well. One month to go this year, enjoy going inside the winter's womb.

Happy December everybody!

Het klopte, het klopte niet #NoHashtagToday #NoLabelsasWell

Het klopte, het klopte niet

Alles samengevat

in nog geen jaar

Hoe het toen was

is nu verjaard

Het klopte

en klopte niet

Dat willen niet genoeg is

is nu het grootste verdriet

Het was groots onbekend

die zoet zoete tijd

Een marathon gerend

zonder een wegwijs

Het klopte

en het klopte niet

Dat willen niet genoeg is

is nu het grootste verdriet

Alles samengevat

in nog geen jaar

Planken misgeslagen

maar wat een jaar

Aan ons willen lag het niet

en dat is nu 't grootste verdriet

Het klopte en het klopte niet.

Pijn #StoriesofmyLife #PurePoëzie of zoiets

Pijn

Jij

Jij bent geen parkeerterrein

voor mijn oude pijn

Zoals ik ook niet voor jou

voor jouw oude 'au'

Jouw pijn is jij

De mijne van mij

Dat laat niet onverlet

of ongemoeid

dat het er is
geraakt zijn - gevoeld

Ik

Ik ben geen parkeerterrein

voor jouw oude pijn.

Zoals jij ook niet voor die van mij.

Zorg jij voor de jouwe

Zorg ik die voor van mij\

Misschien zijn we dan ooit 

van onze triggers bevrijd.

Marius #VerhaleninhetKort

"Dan zou er altijd rock-‘n-roll zijn", verzuchtte Marius. Hij was aan het einde van een avontuur waarvan hij mij ongetwijfeld de details uit de doeken zou doen. Alleen nu kwam er niet meer uit dan zijn verzuchting, als dat een woord is, verzuchting?

Marius ontmoette ik een aantal jaar geleden. Als ik wil, zou ik na kunnen gaan wanneer dat was. Het is alleen niet belangrijk. Sinds Marius speelt tijd een ondergeschikte rol. Sinds Marius leef ik van moment tot moment om vele momenten later te realiseren dat ik me vele momenten later dan eerder, in mijn leven bevind. Dat gebeurt; je niet realiseren dat je verder komt, totdat je verder bent.
Voor Marius kon ik alles plaatsen in tijd. Kleine details vormden referentiepunten die me uitstekend de weg in tijd wezen. Dat is niet meer zo. Alles is nu een geheel. Losse details die voor velen in tijd te plaatsen zijn, zoals een vakantieliefde of een tijdelijke baan, bestaan niet meer. Het is een ketting van opeenvolgende gebeurtenissen geworden. Te beginnen met onze ontmoeting.

Wanneer weet ik niet meer. Het was een avond, lui en loom. Warm. Ik kan me de zweetdruppels op mijn lippen herinneren. Ik voelde de zoute druppels op mijn tong steeds wanneer ik een slok van mijn water nam.Het zweet kroop langs mijn hals naar beneden. En daar ontmoette ik Marius. Marius stond zomaar ineens voor me en ving met zijn vingertoppen de zweetdruppel op. Zo heel gewoon. Zoals je een geldstuk van de grond raapt wanneer je die laat vallen. Of zoals je een boek opraapt voor iemand die de handen al vol heeft, zo op die manier, gewoon en galant tegelijkertijd. Op het kruispunt van hals naar de welving van mijn borsten, ontmoette ik Marius. De mooiste plek waar ik ooit met iemand samen geweest ben

Die avond heb ik niets gezegd. Alleen maar geluisterd naar een stilte die compleet nieuw voor me was. Waren stiltes altijd akelige confrontaties met elkaar niets te vertellen hebben, of niets met elkaar te delen hebben, deze stilte was vol, rond, roze, rood, als een zon die zich in de zee dompelt. Sinds Marius, dat allemaal sinds Marius.
Toen de zon weer haar weg aan het terug vinden was stond Marius op. De ruimte om ons heen was ineens stekend aanwezig. Een heel stoffig lokaaltje, de zon deed nog haar best om door de spelonken van vergaan hout het lokaal van enig sfeerlicht te voorzien. Je kon aan het licht zien dat het buiten prachtig moest zijn. Je kon de warmte van de dag die in het verschiet lag al voelen. Net zoals de frisheid van de ochtenddauw. Sprankelende druppels die als een caleidoscoop alle kleuren van het licht van de zon weerspiegelde. Zo een dag.

We stonden in de ruimte tegenover elkaar. Het lokaal dat de avond ervoor een sfeervolle plek was gevuld met prachtige ideeën en gedachten. Er werd een wereld geschapen die avond, in stilte. Sinds Marius, dat allemaal sinds Marius. Hij gaf me een kus op de wang alsof hij wilde zeggen: ik zie je later, en vervolgens liet hij me daar achter met die nieuwe wereld en de ochtendzon.

Twee droge gespitste lippen op het puntje van mijn neus. Marius. "Ik wil wat drinken. Ik heb dorst, grote dorst. Ook moet ik eten Guus, grote honger heb ik, hele grote honger. Teleurstelling doet dat met me. Mijn verwachting is een teleurstelling geworden. Vol was ik en nu ben ik leeg."  Marius heeft aardig gevoel voor dramatiek. Als hij eenmaal begint, dan begint hij en stopt hij zelden.
"Hmmm teleurstelling hè. Maak je dan maar geen illusies Marius over wat ik je geef. Voor dorst heb ik water, voor honger brood. Niet groots en meeslepend, wel wat je nodig hebt." Daar zat Marius achter een Ikea-bordje met bijpassend melkglas aan het water en brood. Eten dat niet bij hem past maar wel waar hij een tekort aan heeft. En zo is het met alles bij Marius. Op zoek naar groots en meeslepend, raakt hij teleurgesteld en komt hij met honger terug. Hij jaagt niet na wat hij kan krijgen. Hij jaagt na wat hij achteraf altijd betreurt; groots en meeslepend.
Hij kauwt op het brood alsof het dagen oud is. Taai. Zo groot als Marius is, zoveel gebrek heeft hij aan taaiheid. Hij kan het bestaan van alledag niet aan. Over een tijdje raak ik hem weer kwijt aan een nieuw avontuur. Maar niet voordat hij mij alles verteld heeft en niet voordat hij bijgekomen en bijgevoed is. En ik zal, zoals altijd, voelen wanneer hij vertrokken is. Leeg voel ik me dan.

"Je moet me een ding beloven, zeg me niet: ik had het je gezegd. Laten we afspreken dat alle fouten die ik gemaakt heb, ons bekend zijn. We weten dat jij gelijk hebt, bij voorbaat. Ik heb niets aan: ik heb het je toch gezegd. Want dat weet ik." Mijn mond vouwt zich in een glimlach. Ja, dat weten we Marius – denkt mijn denken. Dat is genoeg. Het voelt niet alsof ik morgen naar werk moet, het voelt alsof er een avontuur aan mijn voeten ligt. Een waarvan de ‘sky the limit’ is. Morgen verwijdert zich meer en meer van het nu.

De revue gepasseerd #PurePoëzie #PurePoetry #LetterWoordenZinnen

De revue gepasseerd

Dat ik sidder bij elke gedachte

die bij jou de revue passeert

angst om daar niet bij te zijn

Ik schreeuw het uit, hard

om gehoord te worden.

Om bij jou te horen.

Je hoort alles...soms, maar

je ziet niet dit geluid.

Ik ben reeds de revue gepasseerd

Dag 1 van week 1 van maand 1 - Een reflectie #StoriesofmyLife

Voor de opleiding waarmee ik in november 2017 ben begonnen, ben ik bezig met een portfolio. Daarvoor maak ik opdrachten, toetsen en reflecteer ik. Sommige van mijn blogs hier, heb ik digitaal aan mijn portfolio toegevoegd, omdat ze goed passen en laten lezen hoe ik 'bedraad' ben. Nu even andersom, en lees je hieronder een reflectie geschreven over mijn letterlijke weg naar mijn eerste stagedag. Want zoals mijn blogs laten zien waar ik ben, zo laten mijn reflecties voor mijn portfolio dat ook.

Dag 1 van week 1 van maand 1

Je eerste stagedag is natuurlijk net zoiets als je eerste werkdag. Dag 1 van stage, maandag 9 april – op Goede Vrijdag, 30 maart 2018, pas beklonken. En iets meer dan een week later dus, 9 april 2018, op weg in de trein. Op weg naar dag 1 van week 1 van maand 1. Rete-span-nend. Toch? Maar waar normaal gesproken de zenuwen bij zo'n eerste dag de overhand nemen, gebeurt nu niets. Helemaal niets.

Terwijl ik in de trein zit, met mijn vingers trommel, wacht ik geduldig op de eerste zenuwen. Nog steeds helemaal niets. Ik zit in de trein met een muziekje op, helemaal senang te zijn. Hmmm...verdacht. Waar blijven die helse rakkers die mijn lijf op z'n kop zetten, druk huppelend, juichend en springend en vooral hard lachend. Altijd gegarandeerd van een angstige Maaike met de meest idiote ramp-scenario's horend bij een eerste dag. He-le-maal niets.

Hoe vreemd ook, hoe natuurlijk tegelijkertijd deze eerste ervaring. Want ik heb deze stage niet vanuit een rol of een trucje dat ik ken. Deze stage heb ik omdat ik, ik ben – omdat ik mijn (levens)ervaring heb, die goed kan aansluiten bij menig cliënt. Deze stage heb ik, omdat het FACT-team een ervaringsdeskundige goed kan gebruiken. Dus onderweg naar de eerste dag geen rampscenario's, want ik kan niet ontmaskerd worden als een fraudeleus persoon die zich anders of beter voordeed tijdens het kennismakingsgesprek. Ik ben aangenomen als Maaike niet als webredacteur of marketeer.

Tijdens mijn 20-en-nog-enkele-minuten durende treinreis schieten de weilanden en wat Vinex-wijken aan mij voorbij. Ik ben onderweg naar nog meer mezelf. Ik ben onderweg naar dat ene later waarvan ik ergens wist dat dat toch ook voor mij weggelegd moest zijn. Onderweg naar gelukkig oud worden met mezelf. Ik ben onderweg naar daar dat vanzelf mijn hier en nu gaat worden. Nu is daar beter dan hier. En straks is het nog beter want dan is dat daar mijn hier (volgt iemand dit nog).

Geen rollen meer, geen trucs maar gewoon mijn 'sorry white ass' omdat ik daarmee veel meer kan (betekenen). En er valt niets te verhullen of later te onthullen, mijn 'sorry white ass' is precies wat het is. Het is mijn (werk)materiaal waarmee ik anderen kan helpen. Dus 'Hallo dag 1 van week 1 van maand 1'. Ik heb goede zin, kleine vlinders in de buik. Geen huppelende lachende gierende zenuwen maar vriendelijke vlinders die mij van binnen zacht strelen. Als kleine aanmoedigingen 'je weet dat je het kan – dat weet je, je kan het'.

Van binnen huppelt, lacht en giert niets, maar als vanzelf versnelt mijn pas van station Beverwijk naar FACT team van Lucertis in Velsen-Noord, alsof ik huppel. De auto's en vrachtwagens schieten langs me heen. Op weg naar hun 'ik-weet-niet-hoeveelste-dag' terwijl ik naar mijn dag 1 van week 1 van maand 1 wandel...huppel. Het is meer dan een eerste stagedag...het is stiekem toch wel de eerste dag van de rest van mijn (werkzame)leven. En ik mag alles van mezelf meenemen, zonder mezelf kan dit zelfs niet. Wat een uitvinding: ervaringsdeskundige.

(Over een rol gesproken – onderstaand gedicht 'De vedette' past...wat als je met je grote gebrek ontmaskerd wordt...)

Je buigt en neemt het applaus in ontvangst/ 't publiek bedankt jou voor jouw leven,
Dat zij jou mochten aanraken/ voor enkele kostbare secondes/ voor dat heel even
De betekenis van jouw voorstelling ontgaat me/ dat en die verwarring raakt me
voor meer dan een nu/ voor meer dan 'n leven.

De acteur, de charmeur, het masker en daarachter/ die niet buigt en zich geen applaus waardig acht
nog altijd wacht...op waardering/ van buiten omdat binnen niets...dan een schaduw is
Waar het leeft in de luwte van het leven/ van de acteur met de lachers op de hand
herkent de schaduw niets van zichzelf/ bang om betrapt te worden op dat grote gebrek en gemis

Je buigt maar je snapt er niets van.

Door 't Hoge Land met mijn vader

Zaterdag wandelde ik met mijn vader door 't Hoge Land, 't Hoogelaand op z'n Gronings. Het land waar de ouders en voorouders van mijn vader vandaan komen. Het land op z'n mooist bezongen door Ede Staal. Ik ben er nog stil van.

"'t Hogelaand"

't Is de lucht achter Oethoezen
't Is 't torentje van Spiek
't Is de weg van Lains noar Klooster
En deur Westpolder langs de diek

't Binnen de meulens en de moaren
't Binnen de kerken en de burgen
't Is 't laand woar ik as kind
Nog niks begreep van pien of zurgen

Dat is mien laand, mien Hogelaand

't Is 'n doevetil, 's durpsstroat
't Is 'n olde bakkerij
't Binnen de grote boerenploatsen
Van Waarvum, Oskerd, zo noar Mij

't Is de waait, 't is de hoaver
't Is 't koolzoad in de blui
't Is de horizon bie Roanum
Vlak noa 'n dunderbui

Dat is mien laand, mien Hogelaand.

't Is 'n mooie oavend in maai
'n Kou houst doeknekt in 't gruinlaand
Ik heb veur d'eerste moal verkeren
En vuil de vonken van dien haand

De wilde plannen dij ik haar
Komt sikkom niks meer van terecht
Totdat de nacht van 't Hogelaand
'n Donker klaid over ons legt
Dat is mien laand, mien Hogelaand...

Enter - Tilt - Shift - Storm #PurePoetry #StoriesofmyLife (up-up-dated)

Enter

(no  Alert)

Tilt

Shift

Storm

(no Alert)

Abort

the END
(just like that)

#RelationshipGoals: I need my future man to be fearless. Fearless in life: in affect and even more so in letting go. Fearless. Kind with fire, but for sure Fearless.

So if the Universe tunes in on this blog. I have set my intention(s) here. Seems like a good start.

//

#RelationshipGoals: Mijn toekomstige man is onbevreesd. Onbevreesd in alles aangaan. Nog meer onbevreesd in het loslaten. Onbevreesd. Zachtaardig met vuur, maar vooral onbevreesd.

Dus als het Universum afstemt op dit blog, heb ik hierbij mijn intentie(s) gezet. Lijkt me een mooi begin.

MoederAltaar 2013 – 2018

5 jaar MoederAltaar

Vijf jaar geleden deelde ik hier mijn MoederAltaar. Mijn 'eerbetoon' aan de niet-moeder in mij. Een stuk dat nog steeds gelezen wordt. Een onderwerp dat veel kan losmaken en ook losmaakte. Want het is niet voor iedereen een keuze. En voor wie het wel een keuze is, wordt ook dat vaak niet begrepen.

Op verzoek heb ik mijn MoederAltaar vijf jaar geleden vertaald voor het Childless by Choice-project. En daarna volgende meerdere stukken en artikelen. Hier en op andere plekken. In het Nederlands en Engels. Nog steeds is niet-moederschap een kwetsbaar onderwerp. Reden genoeg om vijf jaar MoederAltaar te 'vieren'. En meerdere reposts zullen ongetwijfeld volgen.

Het is nodig. Het verdient het.

//

MoederAltaar (up-dated)

Ik richt nog steeds her en der kleine altaartjes op, voor de vrouw in mij die geen moeder wordt (van een kind van vlees en bloed). Mijn keuze. Iedere dag maak ik een knikje naar die keuze en naar de vrouw die ik ben en de niet-moeder in mij. En ik tast af, voelt deze keuze nog goed, klopt het met waar ik ben, waar ik naar toe ga?

De keuze is gemaakt gedurende mijn relatie met mijn ex-man. Nu nog, als ik hem zie, hij die onlosmakelijk verbonden is met mijn keuze – dan voel ik nog steeds een ‘ja’. Ik word niet op een dag wakker met spijt om het hem of mezelf vervolgens kwalijk te nemen. Dan zou ik ons en ons leven samen tekort doen.

Iedere dag, nog steeds (alleen of niet) maak ik opnieuw mijn keuze – hoewel dat 5 jaar geleden anders begon te voelen. Niet meer alleen als een keuze. Vijf jaar geleden veranderde het in een ‘weten dat het nu echt niet meer gaat gebeuren omdat ik toen 38 jaar was en ik mezelf te oud vond en vind (respect aan alle 38-jarige en ouder ‘new mums’ en ‘mums-to-be’) om kinderen te krijgen'.

Dat is anders wakker worden. En na een verlies van een mooi leven in onze omgeving vijf jaar geleden, kwam dat besef keihard binnen. Ik vertel dit - opnieuw - want ik wil dat vrouwen dit lezen. Het is belangrijk. Moeder worden is (een keuze) voor de rest van je leven, maar niet moeder worden is dat ook. Spijt daarvan is een te dure prijs – 'either way'.

Dus richt ik kleine altaartjes op, nog steeds, ook hier en dit verhaal is er één van, voor de vrouw in mij én in andere vrouwen die geen moeder worden. Ik draag en baar geen fysiek leven – ik draag en baar wel een heel ander leven: letters die woorden vormen, woorden die zinnen worden, zinnen die uitmonden in een verhaal, relaas, betoog of gedicht.

Er is iets anders dat vanuit mij nog steeds en hier opnieuw het daglicht zoekt en het leven vindt. Mijn altijd schrijven is daarom, realiseer ik me nu, een altaar voor de vrouw die continu draagt en baart – hier en elders sinds heel lang. En dat dragen en baren is aan geen moment, tijd of leeftijd gebonden. Goddank.

Jaren '80 tunes for a Sweet Sunday #BlogLife

Gisteravond zat ik in een jaren '80 vibe. Duveltje erbij, worteltjes en hummus en heel veel 'homesick'-gevoel...maar God wat kan dat toch lekker zijn. Heb een Zalige Zondag mensen. Ik verheug me op morgen, twee weken vrij à la, maar ik ben er klaar mee. Hop, op naar mijn nieuwe vriend Rotterdam. Hieronder wat van mijn jaren '80 tunes.

Machtige versie van 'It's a shame' van Talk Talk




Dit is zooohoo 'my all time favorite' PhD met 'I won't let you down' (dat orgelstuk doet 't 'm)




Hartverscheurende live-versie van 'Here comes the rain again' uit 2005. Oorspronkelijk uit 1983.




Have a good one y'all!

It's a game #AltarmyLife #ThreepostsinaRow - don't get used to it (#tweaked)

** Ode to the moment that is THE reason of facing all fears...not all at once, but still. That moment deserves a place. Right here. And it is all about me. (Read it closely) When all and everybody is allright...it's become a moment of victory - I am sure. (self)Love wins. Always. Also when that entails goodbyes. For sure.

It's a game

Thumbprints in my neck
Proof of a hurting in you
No other way out 

than this sick game

It's a game

Not of happiness or luck

It's a game

Of being right

I've lost in so many ways

Scratches on my skin

Understanding your pain

No other way out

than this sick game

It's a game
Not of happiness or luck
It's a game

of being right
You've lost in so many ways
your very own fight

Don't you recognise

don't you see

your attachment to pain

is loss

is no gain

Let go let go baby

This shouldn't be a game

Should you be so lucky

to live your life

Let go let go baby

let go babe
I'll love you still

#Relationshipgoals (someday) But for now getting my shit together #AltarmyLife

Second day and post in a row. Making a quick start for this year 2018 of change.

#Relationshipgoals (someday)

But for now getting my shit together. Best and worst kinda me-time ;-) (Shit happens but thank God something happens).

Once it was...One last song.

I want the good things.
The music.
The poetry.
The lovemaking.
The corny jokes.
The neverending conversation.
I want the good.
The good of You.

I want your hands.
Your eyes stark blue.
Your sweet lips
and everlasting touch.
And all...and more of that.
I want the good.
The good of You.

Not the bitter.
Only the sweets.
Just lots of somethings like zoiets.

Voetnoot #LettersWoordenZinnen

Voetnoot

In een opeens een nacht
teruggebracht
van meeslepends en groot
naar een voetnoot.

Ik ben hier de idioot.
Slechts een voetnoot.